Flesz: Golden State Houston 4-3

Finał Konferencji Zachodniej
(1) Houston Rockets, (2) Golden State Warriors 3-4
Mecz nr 1: 106:119
Mecz nr 2: 127:105
Mecz nr 3: 85:126
Mecz nr 4: 95:92
Mecz nr 5: 98:94
Mecz nr 6: 86:115
Mecz nr 7: 92:101

Na 6 minut i 28 sekund przed końcem meczu nr 7 finałów Konferencji Zachodniej P.J. Tucker złapał podanie w lewym rogu boiska od penetrującego Erica Gordona. Potężny i zadziorny wingman Houston Rockets złożył się do rzutu i wypuścił piłkę z rąk. Dynamiczny ruch prawego nadgarstka wybił piłkę łukiem na wysokość 4 metrów i 28 centymetrów nad parkiet. Piłka wzbiła się w powietrze znaną Tuckerowi trajektorią, następnie symetryczną parabolą opadła i delikatnie przebiła siatkę zawieszoną na obręczy przyczepionej do konstrukcji kosza w hali Toyota Center w Houston.

Był to celny rzut za trzy. A sight to behold.

Był to pierwszy celny rzut za trzy dla drużyny Houston Rockets, po tym jak zespół, który co rok bije rekordy w ilości celnych rzutów za trzy, nie trafił 27 rzutów za trzy z rzędu i ustanowił tym samym nowy, niechlubny rekord w historii play-offów NBA.

Nie znam odpowiedzi. Eric Sidewater, akredytowany przez 76ers bloger z podcastu “Sixers Science” napisał na Twitterze, że “Prawdopodobieństwo tego, że trafiający 36,2% rzutów za trzy Houston Rockets spudłują 26 – nie 27 – rzutów za trzy z rzędu to 0,00084% lub szansa jedna na 118757.”

Analityka może pokazać nam liczbę – i przysięgam moja cierpliwość do nich kończy się po drugiej cyfrze po przecinku – ale czy wytłumaczy, to co sprawiło, że w decydującym meczu finałów Konferencji Zachodniej Houston Rockets we własnej hali spudłowali 29 z ostatnich 30 rzutów za trzy w ostatnich 31 minutach meczu?

Trudno wytłumaczyć jest dlaczego James Harden poszedł w 0/11 za trzy w ostatnich 30 minutach decydującego meczu; dlaczego Trevor Ariza poszedł w 0/11 za trzy w ostatnich 48 minutach sezonu; dlaczego znakomity do przerwy Eric Gordon był nagle zupełnie innym graczem od startu trzeciej kwarty i poszedł w 0/7 za trzy po świetnym starcie.

Dlaczego w meczu nr 7 finałów Konferencji Wschodniej na swoim parkiecie, na swoich koszach Terry Rozier poszedł w 0/10 za trzy; dlaczego Marcus Smart poszedł w 1/10 z gry; dlaczego w ostatnich 6 minutach decydującego meczu sezonu Boston Celtics oddali 10 rzutów z dystansu i trafili tylko jeden.

Trudno wytłumaczyć dlaczego uzyskane zostały właśnie takie rezultaty, ponieważ większość tych rzutów za trzy oddanych zostało z dobrych do bardzo dobrych pozycji. A na pewno dramatycznie nie innych, niż te, które oba zespoły widziały w poprzednich sześciu meczach serii.

Wg nba.com Celtics trafili w drugiej połowie meczu nr 7 tylko 1 z 17 rzutów za trzy określanych jako “open” (4-6 stóp) i “wide-open” (6 stóp i dalej); Rockets 1 z 15.

Na koniec obu wielcy gracze trafiali trudne rzuty. Za to gracze klasy średniej nie mogli trafić łatwych. To na koniec okazała się być różnica. I takie wytłumaczenie znajduje multum przykładów w 72-letniej historii ligi. Gwiazdy są po to, by znajdować spokój i niewzruszenie w kluczowych momentach, kiedy gracze aspirujący nie są w stanie dorosnąć do momentu.

Znajduje też swoje, aczkolwiek śliskie i trudne do sprecyzowania, wytłumaczenie w psychologii. Presja, ciężar odpowiedzialności. Pamiętasz badania sprzed kilku lat, które wykazały, że zawodnicy w crunchtime lepiej trafiają rzuty wolne na wyjeździe, niż u siebie? Analityce koszykarskiej trudno będzie wytłumaczyć dlaczego Rockets i Celtics trafili na spółkę zaledwie 2 z ostatnich 40 rzutów za trzy w tym sezonie (!). Chociaż doceniając intelekt grupy, bez sarkazmu jestem przekonany, że podjęte zostaną próby i może wyjaśnienie się znajdzie.

Boston Celtics nie mogli poradzić sobie z LeBronem Jamesem, a Houston Rockets nie mogli poradzić sobie z mentalnym wytrzymaniem posiadań, w których Stephen Curry znajduje się pod koszem i zbiega do rogu. Zach Lowe zażartował na Twitterze, że ta akcja powinna mieć swoją nazwę. Jest to coś podobnego do wjazdów z piłką do kosza i powrotów na obwód Steve’a Nasha (“Nashing”). Tylko, że Curry pozbywa się piłki, przebiega przez pole trzech sekund i ta wraca do niego. Często otrzymuje podanie spod kosza, jako dowód czasów, w których jest NBA, gdy layupy zamieniane są na rzuty za trzy.

Curry trafił w ten sposób właśnie przynajmniej cztery ze swoich 7 trójek (7/15 3PT) i kiedy Rockets nie mogli trafić żadnej, Curry obracał mecz w trzeciej kwarcie, zdobywając w niej 14 ze swoich 27 PKT. Miał też 10 AST, 9 ZB, 4 PRZ. Następnie podpięli się pod ten zryw 33-15 z trzeciej kwarty rypany do przerwy na deskach przez Tuckera Kevin Durant – 5/11 3PT, 34 PKT – i faulujący jak opętany Klay Thompson – 3/7 3PT, 19 PKT.

Szmer publiczności w Houston w czwartej kwarcie był dokładnie ten sam, który towarzyszył koszykarzom w ostatnich minutach meczu nr 7 w Bostonie.

Ale możemy wrócić się do tego zamieniania rzutów za dwa, na rzuty za trzy, jako idei, która na końcu obu serii zniszczyła Boston i Houston.

Bo demolka, którą James Harden i Clint Capela do przerwy uskuteczniali selekcją fenomenalnych lobów, powinna być kontynuowana w drugiej połowie.

Że “jedna z naszych najgorszych kwart” powinna być kontynuowana po przerwie przeciwko drużynie autora tych słów, czyli Steve’a Kerra.

Że gracze obu drużyn – Houston i Bostonu – powinni pracować trudniej na to, żeby dostać się do pola trzech sekund i np oddać lay-up i spróbować go trafić. Dokonana musiałaby jednak zostać kompletna zmiana filozofii, a z każdym kolejnym sezonem przyzwyczajamy się do tego, że koszykówka może być grana już tylko w jeden sposób. I do myśli dziś, że za zaniechaniem penetracji i wykończeń stać może ewentualne zmęczenie graczy drużyn, które przez ostatni tydzień, co drugi dzień, grały krótkimi rotacjami 6-7 zawodników.

Nie tylko fizyczne zmęczenie, ale mentalne. Ten klif, który im bardziej człowiek zmęczony, staje się wyższy. Proces rozprężenia potrafi zaskoczyć swoją szybkością. I upadkiem. Nagle z koncentracji po małym niepowodzeniu możesz przejść do frustracji i paść na zbity pysk. Albo usiąść na chwile i już się nie podnieść. Ale co ze mnie za psycholog, żeby to analizować. Nie wiem. Myślę o obu meczach nr 7, bo oba były bardzo podobne. Trudno jest na końcu oddzielić zwycięzców od przegranych. Na pewno łatwiej, gdy jednym z tych pierwszych jest LeBron James w swojej 8 z rzędu wizycie do finałów NBA. Trudniej w serii Warriors i Rockets, w której Andre Iguodala opuścił cztery, a Chris Paul dwa ostatnie mecze.

Nie ma żadnego zaskoczenia w tym, że Golden State Warriors dostali się do finałów NBA. Może za kilka tygodni, miesięcy, a może dopiero za kilka lat, dowiemy się czy Steve Kerr i Draymond Green faktycznie tak bezgranicznie ufali w proces Warriors, że po meczu nr 5 obaj mówili o wielkim optymizmie związanym z dalszymi losami tej serii.

Warriors napisali swoją historię powrotu z dwóch najgorszych swoich crunchtime’ów w tym sezonie i ze stanu 2-3. Curry miał różną serię, ale wracał w niej spektakularnie w drugiej połowie meczu nr 3 i w drugiej połowie meczu nr 7. Na końcu był powodem nr 1 dla którego Warriors wygrali. Wielki gracz trafiał wielkie rzuty. Może Chris Paul, gdyby grał, trafiłby jakiś?

Ktoś dobrze napisał: trafiający Durant jest wielkim graczem, trafiający Curry zmienia mecze, zmienia sport.

Wrażenie jednak, że to w nie większym stopniu Golden State Warriors i LeBron James wygrali mecze nr 7, jak Houston Rockets i Boston Celtics je przegrali.

Wrażenie, że zadrżała ręka, że zawodnicy oddając rzut w drugiej połowie wiedzieli – jeśli nie dokładnie “Ile?” – to że dużo rzutów za trzy oddanych przed ich rzutem, było niecelnych. To, wraz z napięciem wyczekiwania kibiców na to, aż piłka rzucona niewysokim łukiem przebije wreszcie siatkę zawieszoną na obręczy przyczepionej do kosza w halach TD Garden i Toyota Center, mogło zaważyć na ich porażkach.

Gerald Green został zapytany przez dziennikarza po meczu jak się czuje:

“Heartbroken”

Dziennikarz dopytał się go, czy mógłby swoją odpowiedź zawrzeć w więcej, niż jednym słowie:

“Heart…. Broken”

To jest serce i serce jest złamane. To jest sport i jest w nim znacznie więcej, niż parabole i zera po przecinku.

A ból… ból jest prawdziwy.

“One day, in retrospect, the years of struggle will strike you as the most beautiful.”

Nie mam nic więcej. Naprawdę nie mam nic więcej. Czuję się wypalony.