Dniówka: Koniec “The Last Dance” i idealne zakończenie kariery, które Jordan zepsuł

Michael Jordan jest przekonany, że gdyby tylko jego Chicago Bulls dostali szasnę rozegrania jeszcze jednego sezonu, nie tylko wszyscy zgodziliby się wrócić, ale też wygraliby siódmy tytuł. Widać, że do dzisiaj nie może pogodzić się z tym, że nie miał tej szansy i został zmuszony do odejścia. Jednak oglądając „The Last Dance” i przypominając sobie ostatni mistrzowski sezon Bulls, odnosi się wrażenie, że faktycznie czas tamtej drużyny dobiegał końca. Mówi to zresztą sam Phil Jackson, który chyba najlepiej czuł swój zespół. Zawsze chce się więcej, póki jest się na szczycie i się wygrywa, ale jako zespół byli zmęczeni fizycznie i mentalnie po kolejnych długich latach ciągłego funkcjonowania pod dużą presją w blasku reflektorów. Byli też starzejącą się drużyną. Patrząc na to z perspektywy czasu, najlepsze co mogli wtedy zrobić to właśnie powiedzieć sobie – koniec i odejść jako mistrzowie. To pozostawiło niedosyt, ale przede wszystkim umocniło ich legendę. Nie mieliśmy okazji zobaczyć jak przegrywają.

Zmarły Jerry Krause przedstawia swój punkt widzenia w zapiskach niewydanej nigdy autobiografii, które jego żona przekazała KC Johnsonowi z NBC Sports. Zdecydowanie odrzuca zarzuty o tym, że to jego przerośnięte ego zakończyło dynastię. Przekonuje, że w tym ostatnim roku było widać alarmujące pęknięcia w fundamencie drużyny i wiek graczy coraz bardziej dawał o sobie znać. Dennis Rodman miał już 37 lat i były obawy, że jego pozaboiskowe wybryki zaraz wezmą górę nad koszykówką. Kostki Luca Longley’a mogły rozsypać się w każdym momencie. Bez podpisania z nimi nowych kontraktów nie mieliby silnego skrzydłowego i centra. Scottie Pippen chciał swojej wypłaty, ale miał za sobą dwie operacje w ciągu dwóch lat, 33 lata na karku, więc inwestowanie w niego też wiązało się z dużym ryzykiem. Do tego Phil Jackson już wcześniej zdecydował, że odchodzi… Nie dało się tego dłużej ciągnąć. Krause przypomina też, że przez lokaut kolejny sezon rozpoczął się dopiero w lutym, a Jordan uszkodził sobie palec obcinarką do cygar, więc nie mógłby grać. Opisuje jednak sytuację z perspektywy 1998 roku, nie wspominając o tym, że już rok wcześniej ogłosił, że to ostatni sezon Jacksona. Już rok wcześniej był gotowy zacząć przebudowę, jeszcze zanim zdobyli szósty tytuł.

Rok wcześniej zapędy Krause’a zatrzymał Jerry Reinsdorf, który w „The Last Dance” mówi, że był gotowy ponownie zmienić plany swojego generalnego managera, próbując przekonać trenera do powrotu na kolejny sezon. Uważał, że Jackson zasłużył na szansę dalszej walki z tą drużyną… Tylko, że to nie byłaby już ta sama drużyna. Chciał zatrzymać Phila, Jordana, ale nie cały mistrzowski skład. Konieczna była przebudowa. Reinsdorf nie ukrywa, że chodziło o pieniądze. Stwierdza, że samobójstwem byłoby zatrzymanie tamtego składu, ponieważ wartość rynkowa zawodników przewyższała ich wartość na boisku.

Ale przecież miał najlepszego zawodnika i najlepszy zespół koszykówki, uwielbiany na całym świecie. Po bilety ustawiały się długie kolejki, mecze były wyprzedane, logo jego drużyny było wszędzie, więc biznes miał się świetnie. Dlaczego dobrowolnie z tego rezygnować? Nie wiemy jak to się wszystko kalkulowało, ale trzeba też zwrócić uwagę, że koszty były wysokie. Podczas gdy salary cap w sezonie 1997/98 wynosiło $26.9mln, Bulls płacili więcej samemu Jordanowi. W sumie pensje ich zawodników ponad dwukrotnie przewyższały salary cap wynosząc $61mln. Na tamte czasy to były ogromne wydatki.

Oczywiście płacili za mistrzostwa, więc to się opłacało. Właściciel Bulls jednak obawiał się, że zaraz ten biznes przestanie przynosić mu takie korzyści. Wydatki w kolejnych latach byłby tylko coraz większe, a siła starzejącego się zespołu coraz mniejsza. Kiedy Pippen doczekał się wreszcie swojej wypłaty, w ramach sign-and-trade podpisał z Houston Rockets 5-letni kontrakt na $67mln. Jego pensja z niespełna $3mln wzrosła do $11mln, a podwyżki dostali też wolni agenci Steve Kerr i Luc Longley. Zatrzymanie ich wszystkich byłoby bardzo kosztowne i ryzykowne ze względu na wiek, dlatego Reinsdorf uznał, że mu się to nie opłaca. I nie powinno to nikogo dziwić, bo wiemy, że jest on jednym z bardziej oszczędnych właścicieli NBA. Bulls tylko raz w swojej historii płacili luxury tax (nie było go jeszcze w ich mistrzowskich czasach), kilka lat temu nie chcieli ryzykować z super-max kontraktem dla Jimmy’ego Butlera i też nie przez przypadek to właśnie oni wyspecjalizowali się w sprzedawaniu picków za gotówkę. Pieniądze muszą się zgadzać.

Teraz Reinsdorf opowiada, że próbował zatrzymać Jacksona i chciał dać możliwość powrotu Jordanowi, ale prawda jest taka, że nie było to realną opcją, bo nie chciał zatrzymać całej drużyny. Nie chciał płacić wszystkim, a Krause szykując przebudowę działał w jego interesie, żeby ograniczyć koszty.

Poza tym wydaje się, że nawet gdyby rzeczywiście chcieli przedłużyć życie tamtej drużyny bardzo trudno byłoby przekonać Pippena do pozostania. Czuł się za bardzo urażony i za długo grał na niskim kontrakcie. Do tego Rodman wydawał się coraz bardziej odpływać i nawet Phil prawdopodobnie nie byłby w stanie dalej mieć go pod kontrolą. A nawet gdyby jakimś cudem wrócili w 1998/99, byliby starą, zmęczoną sobą drużyną, której trudno byłoby poradzić sobie z intensywnością skróconego sezonu i ciągłych back-to-backów. Nie mówiąc o tym, że nie wiadomo kiedy Jordan byłby zdolny do gry…

Możemy zastanawiać się teraz co by było gdyby, jakie mieliby szanse na kolejny tytuł, ale pewne jest, że to co się wydarzyło było perfekcyjnym zakończaniem. Zwłaszcza dla Jordana. Ta niesamowita sekwencja na samym finiszu Game 6 i ten najbardziej legendarny rzut w historii koszykówki. Czego chcieć więcej? Lepiej nie można było tego wymyślić. Piękne pożegnanie, będące równocześnie ukoronowaniem wspaniałej kariery Jordana. Idealna kropka na i.

Tylko, że potem Jordan to zepsuł. Nie potrafił pogodzić się z tym, że czas jego drużyny dobiegł końca. Nie mógł znieść myśli, że nie dostał okazji walki o obronę tytułu, że ktoś zadecydował za niego, że to koniec. Jego żądza rywalizacji była zbyt silna, tak samo jak przekonanie o swojej nieśmiertelności i to zaślepiło go gdy decydował się na kolejny powrót. Teraz nikt nie chce pamiętać jego sezonów w koszulce Wizards. MJ też nie chce żebyśmy o tym pamiętali, w czym pomaga „The Last Dance” przedstawiając ostatni taniec Bulls, jakby to był również jego ostatni sezon, a to w Waszyngtonie nigdy się nie wydarzyło.

“The Last Dance” jest właśnie o tym, że tak ta historia powinna się zakończyć.

I tak dotarliśmy do końca 10-odcinkowego serialu, który miał być o Chicago Bulls, ale drużyna była tylko tłem do opowiedzenia historii jej lidera. Na koniec jeszcze nieco przybliżono nam sylwetkę Steve’a Kerra (warto w tym miejscu przypomnieć tekst Przemka sprzed czterech lat), choć przez to można było odnieść wrażenie, że odegrał on wtedy większą rolę niż Toni Kukoc, którego było w serialu zdecydowanie za mało. Prawie w ogóle nie było natomiast Rona Harpera, a o tym, że środkowym drużyny był Luc Longley przypomniały dopiero highlighty w ostatnich dwóch odcinkach.

Krasue przez cały serial był przedstawiany jako wróg publiczny, który zakończył mistrzowską erę Bulls, ale na koniec chociaż doczekaliśmy się jakiegoś słowa uznania dla niego. Pippen był z nim w ostrym konflikcie, ale potrafi docenić jego pracę. W ostatnim odcinku przyznaje, że nie tylko grał obok najlepszego zawodnika i dla najlepszego trenera, ale też Bulls mieli najlepszego generalnego managera. Trzeba to oddać Krasue’owi i dobrze, że chociaż ktoś z tej najważniejszej trójki Bulls głośno to powiedział.

W ostatnim odcinku pojawiły się też na chwilę dzieci Jordana. Skoro był to serial o nim, szkoda, że tej strony jego życia zupełnie nie zobaczyliśmy. Było o jego rodzinie, ale głównie w kontekście jego ojca, do tego sporo było wypowiedzi jego mamy i na koniec dowiedzieliśmy się też, że jeden z ochroniarzy był dla niego niemal jak ojciec. Tak więc te więzi zostały przedstawione i podkreślone, jednak o Jordanie jako ojcu nie dowiedzieliśmy się absolutnie nic. Kiedy już pojawiły się jego dzieci, to nawet nie mówiły o tacie, tylko o wrogiej atmosferze w Utah.

Jak dla mnie „The Last Dance” był za bardzo pod Jordana i o Jordanie, ale mimo wszystko przyjemnie się to oglądało i miło było cofnąć się do tamtych lat. To była dobra rozgrywka, zwłaszcza w obecnych czasach bez koszykówki. Było coś, czym mogliśmy się zająć i o czym mogliśmy podyskutować, a co teraz będziemy oglądać?