Gra Draftowa: Ostatni dostępny MVP zniknął z listy

Westbrook to chyba najtrudniejszy z najlepszych zawodników w kontekście budowania składu dookoła niego. Niby wystarczy tylko dobrać shooterów i obrońców, ale jego przykład to chyba najbardziej dobitny obraz w najnowszej historii NBA gracza, do którego kogo by nie dodać, jaki styl drużyny by nie był, to w kluczowych momentach Westbrook był zbyt często problemem niż pomocą.

Co nie zmienia faktu, że z tym numerem to jest nobrainer i steal.

I w sumie taka myśl: czy Westbrook z tego sezonu, gdzie w Houston nie rzuca z każdego możliwego miejsca, a wydaje się więcej myśleć, nie jest najlepszą wersją siebie?

‘Zanim wasze Garnetty i Duncany zdążą się obrócić Russell już będzie wisiał na waszej obręczy.’

Z tym bym tak nie szalał.

45 punktów, 15 zbiórek i 15 asyst na mecz na 100 posiadań wzięte z 25 numerem w drafcie – dla mnie właśnie staliście się faworytem do wygrania całej zabawy

No zostało kilku kotów. Deandre Jordan, Bosh, Love, Carmelo Anthony

Underrated sezon przez ogólną opinię o Westbrooku, w głównej mierze opartej o NBA Memes i ludzi którzy przestali oglądać NBA w 2012 roku, ale też przez 2 następne sezony w których zrobił triple-double. Jeśli słyszysz coś o nabijaniu statystyk – wiesz, że masz do czynienia z kimś opóźnionym.
Pociągnął naprawdę dość przeciętny skład do play-offów, gdzie rezerwowym rozgrywającym był Semaj Christon. Walczył z potwornym spacingem, gdzie często na boisku z nim przebywali np. Adams, Gibson i Roberson. W play-offach gdy grał (a spędzał po ~38 minut na boisku), OKC byli na plusie w serii z Rockets – prawdziwa rzeźnia zaczynała się właśnie wtedy, kiedy schodził z boiska, to tam przegrali serię. W tamtym sezonie nawet o dziwo w porównaniu z resztą kariery, nie wyglądał źle w crunch time.

Liderowanie: można poczytać np. wypowiedzi Alexa Abrinesa, jak Westbrook zajmował się nim podczas jego depresji. Na boisku? Od 2 lat lider asyst w NBA, to właśnie przy nim Paul George zagrał najlepszy sezon w karierze, w poprzednim sezonie większość drużyna robiła career-highs.
Szum: nabijanie statsów, brak liderowania, czasami skuteczność rzutów.
Realne zarzuty: zachowanie w końcówkach, podejmowanie w nich podejrzanych decyzji i przede wszystkim – brak grania w obronie na miarę potencjału fizycznego.

Bierzesz Westbrooka z sezonu 16/17, budujesz wokół niego team jaki dostał w obecnym sezonie i robi się naprawdę ciekawie.

Steal, przy tym wyborze Iverson z #11 wygląda jak kryminał.

Już któryś raz widzę przy okazji tej zabawy, jak ktoś wspomina iż team jaki dostał w tym sezonie Westbrook jest tym czego w zasadzie szukał on cały czas.Świetym Graalem uwydatniającym jego zalety, przykrywającym wady i jednocześnie kluczem do zbudowania drużyny wokół niego w owym “drafcie” .Jednocześnie, nie wiedząc czemu umyka tym osobom to, że gra obok innego MVP i topowego gracza jakim jest Harden.Ale do sedna.

Iverson, który znalazł się pod obstrzałem za wybór z #11 wprowadził 76ers do playoffów i finałów gdy drugim najlepszym graczem był Aaron McKie.Czy to znaczy, że krytyka była nieuzasadniona?Nie, bo na końcu wszyscy patrzą na całokształt koszykarza, a nie tylko suche statystyki i tutaj, nawet pomimo oczywistego sukcesu drużynowego, ciężko traktować AI jako kogoś wokół kogo można zbudować mistrzowski zespół.
Podobnie jest z Westbrookiem.To jeden z najlepszych atletów na swej pozycji, chodzący (a właściwie biegający) kontratak.Gracz o którym często się mówi, ze grę wkłada więcej energii i wysiłku niż ktokolwiek inny.
Świetny kompan, gość gotowy krwawić za swą drużynę i traktujący rywalizację personalnie.
Ale jednocześnie to koszykarz absolutnie dominujący styl drużyny i usuwający w cień resztę.Jego USG% z wspomnianego sezonu 16-17 jest najwyższym w historii.
To gracz z takim samym planem na mecz w 5 i 45 minucie spotkania.Koszykarski odpowiednik Mike’a Tysona, wychodzący na mecz z jedną myślą – urwać przeciwnikowi łeb.Co jednak gdy oponent nie poddaje się presji i potrafi oddać?Nie ma planu B.Na wierzch wychodzi wątpliwe koszykarskie IQ i nieprzemyślane decyzje, a wspomniane oddanie i radykalna boiskowa gorliwość, zdają się być w takich sytuacjach częściej przeszkodą niż zaletą.Nie jest generałem, nie potrafi grać w tempie innym niż wymuszającym ciąg na kosz, nie dostosowuje się do wydarzeń na parkiecie.

Dlatego wcale nie dziwi mnie, że spadł tak daleko bo Russ to koszykarz, który sprawdza się w określonych warunkach.To wybór mogący okazać błogosławieństwem ale równie dobrze przekleństwem, gdy zabraknie odpowiednich klocków by ukryć jego indolencje, braki w rzucie i niewielkie chęci do gry w obronie.Nie mam więc problemu z tym, że ponad 20 drużyn powiedziało “pas” i zachowało elastyczność (ok, nie wszyscy) zamiast od 1 rundy postawić się w sytuacji wymuszającej dostosowanie reszty składu pod byłego gracza OKC.