[post_list name=”pacers”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

27-letni playmaker, który ma za sobą najlepszy sezon kariery PER-36 w punktach, asystach i przechwytach. Teague zadebiutował w Meczu Gwiazd i przez większość sezonu prowadził zainstalowaną przez Mike’a Budenholzera ofensywę. To cichy lider, introwertyk, który potrafi bardzo dobrze korzystać z lepszego spacingu w Atlancie. Powrót Ala Horforda i rozwój w koźle Paula Millsapa pomogły mu stać się lepszym graczem, bo częściej mógł stanowić zagrożenie „catch-and-shoot”. Trafił bardzo dobre 42% takich rzutów, po trafianiu tylko 34% w sezonie 2013/14. Lepszy spacing w ataku Hawks pomógł mu też stać się 4. rozgrywającym w punktach zdobywanych po penetracjach (10.6 PER-48). Choć wciąż robi to praktycznie na jedną, prawą rękę i głównie w liniach prostych, korzystając z bardzo dobrego przyspieszenia. To scoring-guard, ale Budenholzer pomógł mu stać się jeszcze lepszym graczem niż był. W playoffach jednak Cavaliers wytknęli jego zawahania dotyczące rzutu za trzy, przechodząc pod zasłonami w sytuacjach pick-and-roll i w ten sposób unieruchamiając atak Hawks. Trójki to coś nad czym Teague wciąż powinien pracować – jeszcze mocniej niż dotychczas – i piszemy to rok w rok. Trafił tylko 34,3% trójek w sezonie 2014/15 (34,1% w karierze) i rzuty za trzy stanowiły zaledwie 23% jego wszystkich prób z gry.

2014: We wcześniejszych sezonach potwierdził, że może być podstawowym rozgrywającym w NBA, natomiast w minionym miał okazję sprawdzić się w jeszcze większej roli, jako druga opcja w ataku. Spisywał się bardzo dobrze, ale dopiero w drugiej części sezonu, kiedy notował średnio 17.9 punktów ze skutecznością 48.2% z gry i 42% za trzy. Całe rozgrywki zakończył mając rekordowe 16.5 punktów, ale wcześniej nie był tak efektywny jak w tych 30 meczach po All-Star Weekend. W pierwszej części sezonu miał duży problem ze wstrzeleniem się z zza łuku i w sumie zanotował najgorsze od debiutanckiego sezonu 32.9%, a jego skuteczność z gry spadła nawet do 34.8%. Był przeciętny w pick-and-rollu (0.78 PPP), a spośród najczęściej wjeżdżających pod kosz zawodników NBA (min. 10 drive’ów na mecz) najmniej skuteczny (41.7% z gry). Dużo lepiej niż wcześniej radził sobie natomiast wymuszając faule i dostając się na linię (5.3 FTA PER-36). Jego większe zaangażowanie w kończenie akcji przyczyniło się do spadku liczby asyst, ale ze średnią 6.7 nadal był w Top10 ligi, a do tego dokładał jeszcze bardzo dobre 1.7 asyst hokejowych.

2013: W offseason był bliski przejścia do Bucks, ale Hawks ostatecznie zdecydowali się go zatrzymać i wyrównali ofertę $32 milionów za cztery lata. Jest szybkim rozgrywającym, który najlepiej czuje się w transition. Nadal uczy się prowadzenia drużyny, ale jest coraz lepszym playmakerem. Z każdym sezonem dostaje coraz większą rolę i robi postępy. W zeszłym sezonie zanotował wskaźnik asyst 36.1%, co dało mu miejsce w top15 ligi, po tym jak rok wcześniej ledwo mieścił się w top50. Z każdym rokiem jest też lepszy na dystansie i trafia coraz więcej trójek. W poprzednim sezonie jego skuteczność wyniosła solidne 35.9%. Ale nadal najlepiej czuje się penetrując po wysokim pick-and-rollu, jest dobrym finiszerem wokół obręczy i dysponuje też dobrym floaterem, trafiając 42.4% z odległości 2-3metrów. Jest także solidnym obrońcą i potrafi przechwytywać piłki (śr 1.5).