Flesz: To nigdy nie wydarzyło się dla Josha Jacksona

Czasami śmiejemy się z przyjaciółmi, że już niedługo kluby, i to niekoniecznie tylko te piłkarskie, kupowały będą zawodników z sali noworodków, a dwulatek będzie już po prostu za stary. Mike Schmitz i Jonathan Givony z Draft Express/ESPN niektórych zawodników skautują już od ich 12-13 roku życia i nie ma się z czego śmiać.

Lekcja, którą wziąłem z nieudanych przeddraftowych typów “D’Angelo Russell będzie lepszym wyborem niż Karl-Anthony Towns” i “Josh Jackson będzie najlepszym graczem swojego draftu”, to niemożliwość skonfrontowania się z koszykarzem i dowiedzenia się więcej na temat tego kim jest i przede wszystkim, jaka jest jego etyka pracy. Można wskoczyć w jeden koledżowy sezon koszykarza – zwykle jest to tylko jeden sezon – ale bez wiedzy o tym, jak rozwija się rok do roku, czy jego postępy to linearny proces i jak szybki jest to proces, można nie dowiedzieć się czy chce pracować. Oczywiście, są od tego odstępstwa jak Joel Embiid grający w koszykówkę dopiero trzeci rok i robiący w jednym roku w koledżu postępy z tygodnia na tydzień. Do tego dochodzi też tło środowiskowe, skąd jest, kim są rodzice gracze, kim on się staje – to są możliwości niedostępne już raczej z pozycji kanapy, za to dostępne klubom NBA, które powinny skautować perspektywicznych graczy w taki sposób i od tak wczesnego roku życia, jak robią to Schmitz i Givony. Dlatego w dwóch ostatnich latach staram się przedstawiać na Szóstym Graczu dzieciństwo m.in. Ja Moranta, Tylera Herro  i w tym roku zabrałem się za to jeszcze przed debiutami w lidze Jonathana Kumingi czy Cade’a Cunninghama. Dziś spędzałbym taką samą ilość czasu na oglądaniu Jacksona w Kansas, jak i próbie wyśledzenia kim jest. Gdybym pracował dla klubu, mocniej zająłbym się tym drugim i wplótł w ten proces kobiety, bo kobiety lepiej odczytują znaki z mowy ciała i inteligencję emocjonalną.