Flesz: Here Comes the Magic Markelle’a Fultza?

Ostatniej nocy minęliśmy półmetek sezonu regularnego – 617 z 1230 meczów sezonu regularnego, trzydzieści drużyn, blisko sto różnych kolorów koszulek, “load-management” i zmieniające się kadry tych samych zagrywek granych przez różne drużyny – aż oglądając dziś rano jeszcze poniedziałkową wizytę Orlando w Sacramento zorientowałem się, że w weekend Jonathan Isaac za linią za trzy w ciemno-niebieskim stroju Magic tylko mi się przyśnił.

W ciągu najbliższego miesiąca w League Passie zaczniemy oglądać nowe odsłony drużyn. Wymiany dokonane zostaną przed lub w dniu Trade Deadline. Nowości znaleźć można jednak już dziś i jedną z nich na półmetku sezonu jest wreszcie zdrowy – nie licząc oczywiście Isaaca, który nie gra od 893 dni, ale już dziś debiutuje w G-League(!) – skład Orlando Magic, który dwa dni teraz spędzi między Portland a Utah, żeby w piątek zagrać w Salt Lake City, a w niedzielę jeszcze w Denver.

Młodzi Magic są na półmetku sezonu 16-26, czyli mają już tylko sześć zwycięstw mniej niż przez cały poprzedni sezon. W tabeli Konferencji Wschodniej zajmują 13 miejsce, odseparowali się już od Charlotte (5 meczów przewagi) i Detroit (6), a patrzą się w górę na Wizards (tylko 1.5 meczu straty), na Toronto (2.5) i znajdujące się dziś na 10-tym Play-In-miejscu Chicago (3.5).

Wizyta w Utah to dla Magic w najlepszym wypadku crunchtime – Jazz grają tylko ciasne mecze – a zaaklimatyzowanie się w górach też może w najlepszym wypadku dać crunchtime w Denver. A to dlatego, że Magic rozpoczęli trasę w sobotę dominującym zwycięstwem nad Warriors w San Francisco i po przegranej w poniedziałek z Kings – którzy zdeterminowani chcieli odbić sobie dwie poprzednie porażki, obie u siebie, z Atlantą i Lakers – Magic we wtorek prowadzili już 39-20 i drugą połowę zaczęli 15-0 w dołującym Portland – 3-9 w ostatnich meczach, pełnym składem – żeby przetrwać na końcu trzy rzuty na dogrywkę i pokonać Trail Blazers 109:106 po jeszcze jednym imponującym meczu w ostatnim tygodniu. Co się zmieniło?

Ścieżki i trybulacje, którymi Magic doszli do tego punktu sezonu zostały tu już wcześniej dosyć dokładnie opisane. Doszli do stycznia chyba najdziwniejszą drogą, jaką przeszedł w tym sezonie jeden skład NBA. Magic sezon rozpoczęli bez kontuzjowanego Markelle’a Fultza, a już w pierwszym tygodniu sezonu kontuzjowali się dwaj pozostali kozłujący Jalen Suggs i Cole Anthony. To sprawiło, że przez jakiś miesiąc skrzydłowi Franz Wagner i #1 draftu Paolo Banchero byli de facto rozgrywającymi w drużynie, w której obok nich biegał w dodatku mierzący 218 cm, w gruncie rzeczy bezpozycyjny, człowiek z przyszłości Bol Bol. Później Magic dostali z powrotem Suggsa, który miał mecz życia u siebie w pierwszej wygranej z Warriors, do gry wrócił też Mo Bamba, ale dwa tygodnie nie grał Paolo i kontuzjował się znowu center Wendell Carter Jr., którego później jednak przez kilka długich tygodni udanie zastępował Moritz Wagner, aż po incydencie pod koniec grudnia z Killianem Hayesem doszło do zawieszenia sześciu graczy Magic, rozbitego na różne mecze.