Flesz: Gra wreszcie zwalnia dla tych Celtics

Nie wszystkie dzieci są piękne, kochamy każde. Młodość tych Finałów już jednak za nami.

W noc, w którą Steph Curry nie trafił żadnej ze swoich dziewięciu trójek i rzucił tylko 16 punktów, w noc, w którą Andrew Wiggins oddał aż 23 rzuty, choć bał się rzucać swoich trójek po wszystkich sześciu pudłach, w noc, w którą Golden State Warriors w pewnym momencie nie trafili aż czternastu kolejnych i tylko 9 z 40 w meczu, Boston Celtics tak bardzo chcieli zostać w swoim małym zameczku, że nigdy z niego nie wyszli i przegrywają 2-3 i nie wydaje się już, że mają to jeszcze w sobie.

Znasz już statystyki, widziałeś leniwe straty, te potykające się posiadania, tę jedną zagrywkę graną do znudzenia oddam-piłkę-na-bok, zbiegnę na drugą stronę, dostanę zasłonę, może przerzut, może nie. Ten brak penetracji i ruchu, gdy wszystko pełznie znów w tej cholernej, bostońskiej czwartej kwarcie, całe to mrożenie piłki w rękach, z których Celtics był znany jeszcze do grudnia zeszłego roku. Widzieliśmy ten mecz też w poprzednich sezonach. Widzieliśmy go sto razy i zobaczyliśmy wreszcie znów przez cztery kwarty piątego meczu Finałów, gdy to był mecz do wygrania.