James z Tamburynem poprowadził Sixers do blowoutu i końca serii

Przynajmniej Nick Nurse nie dotarł do triangle-offense.

Dla kogoś, kto serię Sixers i Raptors, i generalnie samych Raptors, oglądał od pewnego czasu z bezpiecznego dystansu, odwaga koncepcji Nurse’a, żeby grać w koszykówkę najlepiej bez guardów, albo max z jednym, była raczej z kręgu tych zabawnych, niż wymuszonych, raczej archaizmem, niż jakimś mającym nas położyć odkryciem. Nawet w gierkach wewnętrznych trzej twoi najlepsi gracze, jeśli są wszyscy wysokimi, raczej nie klepną przez 40 minut gry teamu złożonego z obwodowych, czy nawet z rezerwowych kozłujących – ci to dopiero zazwyczaj kozłują, bo zostaną zabiegani, rozrzucani i łagodnie mówiąc przegrają sprytem. Pierwsza połowa może być jeszcze jeszcze, ale w drugiej? No ale okej – był Fred VanVleet i Freda VanVleeta Raptors zabrakło. Alvina Williamsa, Kyle’a Lowry’ego i Damona Stoudamire’a też – wszystkich naraz brakowało.

TORONTO 97, PHILADELPHIA 132 (2-4)

James Harden zagrał bardzo dorosły mecz w roli rozgrywającego, w drodze do 22 punktów z 12 rzutów, 15 asyst, kilku jeszcze hokejowych i generalnie najlepszego na boisku +38. To nasza ulubiona jego wersja. Tyrese Maxey na tle Raptors grał w 2x speed i trafił 5 z 12 trójek w drodze do 25 punktów i 8 asyst, a Joel Embiid tym razem dodał 33 punkty, miał 10 zbiórek, 3 bloki, 2 przechwyty. Dodał, bo mecz w trzeciej kwarcie zabrali jego zdrowsi koledzy z obwodu.

Było 62-61 do przerwy dla Sixers, 10-1 na atakowanej tablicy dla długich Raptors, Chris Boucher miał tam 9 zbiórek i 19 punktów, ale gdy Pascal Siakam z przysiadu dalej był rozgrywającym dla Raptors, Harden i Maxey ukradli trzecią kwartę kontyngentem wychodzeń do transition i kontrolą, a w zasadzie zabawą tempem, które Maxey niczym najszczęśliwszy dzieciak w parku obracał na lizaku, a ten był kalejdoskopem – jak w tej piosence.