Dniówka: Pierwsze odcinki „The Last Dance” i najbardziej nielubiany człowiek w Chicago

Magia Michaela Jordana, machina promocyjna ESPN, a także głód koszykówki w czasie gdy nie ma meczów – to wszystko zadziałało i pierwsze dwa odcinki “The Last Dance” okazały się prawdziwym hitem. Zostały pobite rekordy oglądalności. Jeszcze nigdy w historii ESPN żaden dokument nie miał takiej widowni, a mówimy tu tylko o rynku amerykańskim. Stał się także głównym tematem dyskusji w mediach społecznościowych, a zawodnicy NBA przebijali się w swoich zachwytach.

Mnie aż tak nie zachwycił, ale trzeba przyznać, że jest to bardzo dobra produkcja. Dobrze się to ogląda. Miło jest cofnąć się do czasów końcówki lat 90-tych i przypomnieć sobie jakie emocje wzbudzali wówczas Chicago Bulls, a także jak wiele emocji było wewnątrz organizacji. Choć tak jak można było przypuszczać, to jest przede wszystkim serial o Jordanie. Głównym tematem jest sezon 1997/98, ale połowa dwóch pierwszych odcinków to wspomnienia lat młodości i początków MJ’a w NBA. Wolałbym więcej o samej drużynie, więcej o innych postaciach, tymczasem nawet drugi odcinek, którego głównym bohaterem teoretycznie jest Scottie Pippen, przez połowę czasu przypominał nam o wielkiej żądzy rywalizacji i wygrywania Jordana, żebyśmy lepiej zrozumieli dlaczego był tak zły, kiedy na początku sezonu brakowało Pippena i drużyna miała problemy. Ten pomnik jest bardzo zgrabnie budowany.

Jest superbohater, więc musi być też wyraźny czarny charakter, którym jest tu oczywiście świętej pamięci Jerry Krause. Generalny manager Bulls obok Jordana jest głównym aktorem pierwszych odcinków. Powiedzieć, że to najbardziej nielubiany człowiek w Chicago to jak nic nie powiedzieć. To przez niego sezon 1997/98 jest tym pożegnalnym, a gdyby to tylko od niego zależało to nawet już wcześniej rozpocząłby przebudowę. Ale to też dzięki niemu tyle było dramaturgi wokół drużyny jeszcze przed startem rozgrywek i teraz możemy oglądać trzymający w napięciu serial.

Krause był kluczową postacią tej dynastii, ale jeśli już się o nim wspomina, to głównie w kontekście tego jak był nielubiany i że rozbił zespół. W “The Last Dance” jest przedstawiony jako zakompleksiony grubasek, który chciałby więcej uznania dla siebie, uważając, że to klub zdobywa mistrzostwa, nie zawodnicy. Właściciel Bulls Jerry Reinsdorf przyznaje, że zanim go zatrudnił słyszał wiele ostrzeżeń, żeby trzymał się z dala od niego, bo on zraża do siebie ludzi. Choć potem dodaje, że jego imiennik był „jednym z najmilszych, najsłodszych ludzi jakich znał”. I nikt też w serialu nie próbuje odbierać mu zasług zbudowania drużyny, ale te zasługi są traktowane tylko jako mało istotne przypisy.

Krause był GM’em Bulls od 1985 roku, więc zaczynał mając już w składzie Jordana, ale reszta mistrzowskich składów była efektem jego pracy. To on zrobił wymianę po Scottiego Pippena w drafcie i to on ściągnął Phila Jacksona do Chicago. Stworzył wokół Jordana zespół, który sięgnął po trzy mistrzostwa, a potem przemeblował skład do kolejnego three-peatu. Z sześcioma mistrzowski tytułami na koncie jest jednym z najlepszych managerów w historii NBA i został włączony do Hall of Fame, ale rzadko się o nim wspomina w tym kontekście, bo przede wszystkim pełni rolę wroga legend Bulls. Przez konflikt z Jordanem, Pippenem i Jacksonem został zepchnięty na margines. Nikt z tej trójki go nie szanował i po latach to się nie zmieniło. W serialu widzimy jak Jordan się z niego nabija, dowiadujemy się o tym jak Pippen wyzywał go przy każdej okazji i słyszymy jak otwarcie Krause mówił o tym, że to ostatni sezon Jacksona, szykując już Tima Floyda jako jego następcę.

Michael Jordan roasting Jerry Krause💀💀 pic.twitter.com/t9KDxTMnOD

— Hoop Central (@TheHoopCentral) April 20, 2020

Za bardzo chciał się pospieszyć z rozbiciem drużyny, co było oczywiście wielkim błędem. Miał w rękach prawdziwy skarb i powinien zrobić wszystko, żeby jak najdłużej go zatrzymać. Wierzył jednak w swoją wielkość. Uważał, że może zbudować kolejny mistrzowski zespół i nie potrzebuje do tego Jacksona, ani nawet Jordana, dlatego myślał głównie o tym, żeby nie strać szansy na szybką przebudowę. Teraz to brzmi głupio, ale to były normalne managerskie kalkulacje. Ile razy dyskutujemy o tym, że drużyna powinna przehandlować zawodnika na kończącym się kontrakcie, żeby nie stracić go za nic. Zwłaszcza jeśli jest niezadowolony. Dlatego Krause sprawdzał opcje transferu Pippena (według Tracy’ego McGrady’ego prawie przehandlował Pippena za niego w drafcie, ale Jordan zablokował ten deal).

Równocześnie Krause miał w dupie co o tym wszystkim myśli Jordan. MJ otwarcie mówił, że będzie grał tylko dla Jacksona, ale GM chciał zmienić trenera i Phil wrócił jeszcze na ten ostatni sezon dopiero po interwencji Reinsdorfa. Obecnie taka sytuacja wydaje się nie do pomyślenia. W dzisiejszej NBA rządzą gwiazdy, wtedy Krause próbował udowodnić, że to on jest najważniejszy. Ale ktoś mu na to pozwolił… Jerry Reinsdorf jest najbardziej winny tej sytuacji. To on stał i nadal stoi na czele organizacji, która wolała posłuchać głosu Krause’a niż Jordana/Jacksona/Pippena. Przeważnie narzekamy, że właściciele za bardzo wcinają się w pracę managerów, ale tutaj zabrakło zdecydowanego ruchu Reinsdorfa. Bo niby pomógł zatrzymać skład i załatwił kontrakt z Jacksonem na 1997/98, ale nie zrobił nic, żeby powstrzymać konflikt wewnątrz zespołu. Nawet nie zdyscyplinował swojego GM’a, który cały czas głośno mówił o tym, że Phil nie zostanie na dłużej w Chicago. Ewidentne było, że wszystkie najważniejsze postacie drużyny są przeciwko Krause’owi, a mimo to właściciel klubu uparcie się go trzymał.

Krause nie potrafił budować relacji i wywoływał konflikty, dlatego został zapamiętany tylko jako ten, który zakończył dynastię Bulls. Ale nie zapominajmy o jego zasługach, za które nawet Jordan powinien mu podziękować. Odpowiada za konstrukcje mistrzowskich składów, dał też dodatkową motywację drużynie do tego ostatniego tańca i co jeszcze niezwykle istotne – pomógł umocnić legendę tamtych Bulls. Sprawił, że skończyli na szczycie. Może gdyby trzon zespołu został zatrzymany na dłużej, wygraliby jeszcze jakiś tytuł… A może przegraliby z upływającym czasem. Tego się nie dowiemy, ale możemy sobie gdybać, bo odeszli jako mistrzowie. Nie mieliśmy okazji popsuć sobie wspomnień o wielkości tamtych Bulls oglądając jak ten zespół się starzeje i przegrywa. O epizodzie Jordana w Wizards wolelibyśmy zapomnieć, ale to tylko on zepsuł sobie zakończenie kariery. W przypadku jego Bulls na zawsze zwieńczeniem pozostanie ten rzut nad Bryonem Russellem i świętowanie szóstego trofeum.

Scottie Pippen w tym ostatnim mistrzowskim sezonie był dopiero szóstym najlepiej opłacanym zawodnikiem Bulls z pensją na poziomie $2.8mln (dzisiaj to niewiele mniej wynosi minimum dla weterana). Wszystko dlatego, że po pierwszym mistrzostwie w 1991 roku zdecydował się podpisać długie przedłużenie kontraktu. Otrzymał wtedy $18 milionów za siedem lat. Tylko, że przez kolejne lata finansowe realia ligi mocno się zmieniły. Kiedy podpisywał przedłużenie salary cap wnosiło ledwie $12.5mln (dzisiaj trudno to sobie nawet wyobrazić), a wzrosło do prawie $27mln w ostatnim roku jego umowy. Sam Reinsdorf ostrzegał go przed podpisywaniem kontraktu, mówiąc, że będzie żałował. Scottie jednak wolał finansowe bezpieczeństwo i gwarantowane pieniądze, żeby móc zadbać o rodzinę. Jego decyzja.

Później Pippen był coraz bardziej sfrustrowany niskimi zarobkami i uznał, że skoro nie dostaje pieniędzy na miarę swojej gry, to może pograć mniej i poczekać z operacją stopy, żeby nie tracić wakacji na rehabilitację. Ale nie mógł liczyć na wsparcie Jordana, który nadal uważa, że Scottie źle zrobił. Zachował się samolubnie, bo myślał o sobie, nie o drużynie. Choć ta drużyna to był też Krause, z którym razem byli w konflikcie, a mimo to Michael w tym przypadku nie wziął strony swojego kolegi. Wziął natomiast ponad $30mln więcej niż Pippen za tamten sezon.

Ale, żebyśmy dobrze zrozumieli podejście Jordana, przenosimy się do jego drugiego sezonu, kiedy już na starcie złamał kość stopy. Stracił większość rozgrywek, ale chciał wrócić i wymusił to, mimo że władze klubu wolały, żeby dał sobie więcej czasu. Ostatecznie kompromisowym rozwiązaniem było pozwolenie mu grać na limitowanych minutach – dowiadujemy się, że było to tylko po siedem minut w połowie. Bulls pilnowali tego z zegarkiem w ręku, a trener został ostrzeżony, że straci pracę jeśli tylko Jordan przekroczy wyznaczony czas.

I tak dochodzimy do kluczowego meczu przeciwko Indianie Pacers, który miał przesądzić o awansie do playoffów. Na samym finiszu Jordan nie mógł wejść na boisko na decydującą akcję, ponieważ rozegrał już swój limit. Nie pozwolili mu wrócić, mimo że to było tylko 14 sekund, a ważyły się losy sezonu. Na szczęście John Paxon uratował Bulls, ale ta sytuacja tylko utwierdziła Michaela w przekonaniu, że władzom klubu nie zależało na zwycięstwie. Nie chcieli awansu do playoffów, ponieważ woleli miejsce w loterii draftu. To był moment, w którym Jordan stracił zaufanie i szacunek do Krause’a, ponieważ naruszył on fundamentalny aspekt sportu, jakim zawsze powinna być walka o zwycięstwo. Szkoda, że w tym momencie nie mamy kolejnego przeskoku w czasie i zobaczyliśmy Jordana siedzącego przy ławce 7-59 Charlotte Bobcats tankujących po Anthony’ego Davisa… Czy wtedy też stracił szacunek do samego siebie?

To ładna historia pokazująca jak Jordan nie chciał tracić meczów i zawsze chciał wygrywać. Ale przeczepię się do detali, bo według Basketball-Reference.com, po wyleczeniu stopy Jordan tylko w dwóch meczach grał nie dłużej niż 14 minut, a potem systematycznie ten czas wzrastał. W pojedynku z Pacers było to 28 minut. I oczywiście, że to jest czepianie się, bo przecież chodzi o sam fakt, że był na limicie minut i że z tego powodu nie było go na boisku w ostatnich sekundach. Ale przy tak dużej produkcji można by zadbać o zgodność faktów. Tylko, że może nikt nie chciał poprawiać Michaela? Powiedział o 14 minutach w meczu z Pacers, więc tak już to zostawili… Nie jestem też przekonany czy ten mecz rzeczywiście był decydujący. Na pewno był ważny, bo Pacers także walczyli o ósemkę, ale Bulls potem mieli jeszcze pięć spotkań, więc to nie była gra o życie, a można odnieść takie wrażenie oglądając serial. Tak jednak historia brzmi lepiej. Wiedzieliśmy, że to będzie historia oczami Jordana i to właśnie dostajemy.