Wielka noc Brandona Roy’a

Jeszcze nieco ponad miesiąc temu patrząc na kalendarz zastanawiałem się jak bardzo będę musiał kombinować, żeby pogodzić Święta z pracą. Najgorzej jest kiedy Wielkanoc wypada w czasie playoffów, ale w tym roku też zapowiadało się spore wyzwanie, bo to miał być ostatni weekend sezonu zasadniczego, więc nie można było planować wolnych dni, gdy potencjalnie mogło być nadal jeszcze kilka bardzo ciekawych historii i ważnych rozstrzygnięć… Chciałbym teraz mieć ten problem.

Już nie pamiętam kiedy ostatnio nie oglądałem żadnego meczu przed wielkanocnym śniadaniem. Pamiętam natomiast bardzo dobrze jeden mecz, który od razu przychodzi mi na myśl, kiedy mówimy o Wielkanocy i NBA. Mecz pierwszej rundy playoffów 2011, rozegrany w nocy z sobotę na niedzielę, więc oglądałem go w świąteczny poranek i idealnie pasował właśnie do tego czasu, ponieważ to było jak koszykarskie zmartwychwstanie.

Brandon Roy nie krył frustracji tuż po zakończeniu drugiego meczu w Dallas. Portland Trail Blazers ponownie przegrali, a on nawet nie dostał szansy, żeby pomóc drużynie, ponieważ trener Nate McMillan dał mu zaledwie osiem minut gry. Rozżalony Roy powiedział dziennikarzom, że czuje się zraniony i rozczarowany, a siedząc na ławce musiał powstrzymać łzy. Myślał, że będzie lepiej traktowany…

Przecież jeszcze przed chwilą był nie tylko gwiazdą, ale twarzą drużyny. Jeszcze rok wcześniej był jednym z najlepszych zawodników całej NBA, po raz drugi wyróżniony wyborem do All-NBA Teams. Jeszcze rok wcześniej heroicznie próbował pomóc Blazers w playoffach, wracając do gry ledwie osiem dni po operacji zerwanej łąkotki.

Teraz jednak nie czuł się już częścią drużyny. W środku sezonu znowu miał poważne problemy z kolanami i poddał się operacji obu, przez co stracił w sumie 30 meczów. Blazers w tym czasie nauczyli się żyć bez niego i całkiem dobrze sobie radzili. LaMarcus Aldridge przejął rolę pierwszej opcji w ataku, podpisany przed sezonem Wesley Matthews zastąpił Roy’a w wyjściowej piątce, a ważną rolę szybko zaczął odgrywać też pozyskany przed trade deadline Gerald Wallace. Kiedy po wyleczeniu się, pod koniec lutego Roy dołączył ponownie do zespołu, w szatni czuł się obco. Brakowało mu więzi z kolegami, bo nawet wtedy większość czasu spędzał z trenerami pomagającymi mu wrócić do formy. Nie wiedział jak wkomponuje się do zespołu i jaka ma być jego rola. Z gwiazdy drużyny stał się rezerwowym, który dostawał średnio po 20 minut i zupełnie nie przypominał zawodnika, będącego wcześniej jednym z najlepszych strzelców NBA. W ostatnich 24 występach sezonu tylko raz przekroczył poziom 20 punktów.