Sitarz: Sufit Thunder to…

Tylko dwa mecze straty dzielą zespół z Oklahomy do jeszcze nie tak dawno trzecich na zachodzie Dallas Mavericks, obecnie na pozycji numer sześć, trzy dzielą do piątych Utah Jazz, którzy również wygrali dziewięć z ostatnich dziesięciu spotkań, a cztery do miejsc gwarantujących przewagę parkietu. Oklahoma City Thunder nie tylko dość szybko weszli do ósemki m.in. za sprawą heroicznych powrotów, nie tylko oddalili się od kogokolwiek kto zajmuje ósme miejsce w Konferencji Zachodniej, ale dołączyli do grupy ponadprzeciętnych zespołów stabilizując w gruncie rzeczy styl gry, pomysły, koncepcje i zdrowie.

Pną się od grudnia, gdy po raz pierwszy w sezonie zaistniało tak wiele sprzyjających okoliczności. W ostatnich około 15 meczach przelot z odległych miejsc w klasyfikacji najbardziej clutch na miejsce trzecie zbiegł się z umocnieniem pozycji rezerwowych. Ustawienia z trójką rozgrywających męczą rywali nieustającymi pick-and-rollami swobodnie przenosząc ciężar gry z prawej na lewą stronę i z lewej na prawą. 3.6 asysty per-36 minut zdrowego od kilku tygodni Stevena Adamsa uzupełniają grę off-screen i hand-offy, a najmniej strat Chrisa Paula per-100 posiadań od sezonu 2011-2012 pozwala zespołowi płynąć w tempie dla siebie odpowiednim. Dobrze ułożona gra uwypukla zalety graczy, którzy zdają się pasować do siebie i do koncepcji trenera. Billy Donovan ma wreszcie kontrolę nad atakiem w half-court i nad zagrywkami podczas wielu wznowień z boku – zwłaszcza w ostatnich minutach meczów. Koszykarze zaakceptowali przydzielone role, wzięli wybujałe ambicje na wakacje, niektórzy poczynili postęp. Wszyscy są dobrze przez Donovana prowadzeni, wady i oczywiste braki niwelują zaangażowaniem. Jest w tych ostatnich tygodniach pięknie. Ostatecznie nasuwa się jedno pytanie: czy mogą być lepsi?