Flesz: Krótkie play-offy i szybkie Finały to może być przyszłość

Kiedy Kyle Lowry wyszedł w górę w lewym rogu w ostatnich sekundach meczu nr 5 wszystko się u mnie w pokoju zatrzymało.

Czy Kyle Lowry – Kyle Lowry krytykowany za wielokrotny współudział z DeMarem DeRozanem – właśnie zdobywa mistrzostwo NBA dla Toronto Raptors? Czy w tym szumie aż czasem nie do zniesienia wypełnionym przez powrót i kontuzję Kevina Duranta Kyle Lowry – Kyle Lowry z “pampersiaków”! – znajduje ścieżkę do kosza i Raptors sensacyjnie uciekają z pierwszym w swojej historii tytułem?!

Czy zaraz Kyle Lowry biegł będzie otumaniony przez parkiet? Czy też może wskoczą na niego z tyłu rezerwowi, ogrodzą go starterzy i stanie się niespodziewane?

A może to nie wydarzyło się, bo nie mogło się wydarzyć?

Trzy ostatnie dni to czas, gdy Raptors powinni zwrócić się do swojego lidera i wziąć z niego przykład. Kiedy cały otaczający szatnię Raptors świat dyskutuje o Warriors i Durancie, szukając, jak to ten świat ma zwyczaju, jednego winowajcy, nic z tych rzeczy nie powinno akurat interesować Kawhi’a Leonarda i jego Raptors. Ani przez myśl nie powinno Lowry’emu przechodzić to czy Durant woptuje się w opcję na 2019/20, czy podpisze nowy kontrakt. Czuć jakby Raptors zakradali się po ten tytuł – jak ich lider, kiedy przecina podanie Draymonda Greena do Klay’a Thompsona. Czuć jakby Kanada znów była na aucie, dlatego wygra – jeśli wygra.

To są już trzecie z rzędu Finały, w których ważniejsze niż to co na boisku, wydaje się być to co dzieje się poza nim. Jest tak dlatego, że już kilka dni po ich zakończeniu przeprowadzany jest draft, co tylko podsyca zawsze występujące o tej porze roku trade-rumors z udziałem topowego gracza ligi. W dodatku draft odbywa się na kilkanaście dni przed rozpoczęciem się free agency, w której coraz częściej, z uwagi na emancypację, chęć stanowienia o sobie i krótsze kontrakty, dostępni są najlepsi gracze. Więcej najlepszych graczy na rynku – więcej plotek i szumu. To są z jednej strony najdziwniejsze Finały odkąd pamiętam, z drugiej wsadzone są one w taki, a nie inny, roczny terminarz wydarzeń w NBA. Ale są to też Finały, które mam wrażenie pierwszy raz pokazują, jak przebrzmiałe i niemodne ze wspomnianego powodu napięcia dat, zmian w CBA, ale i z przyczyny tempa informacyjnego w jakim żyjemy, stało się rozgrywanie decydującej serii w naszym ulubionym sporcie do aż czterech zwycięstw.

Sam obwiniam się co roku o tej porze o wyczerpywalność narracji. Co rok przegrywam. Co rok o tej porze patrzę na pusty edytor tekstu i kasuję dwa pierwsze zdania. Ile jesteśmy w stanie powiedzieć o pojedynku dwóch drużyn? Czy to jest jeszcze kolejny wynikający z potrzeby tekst, czy już chodzenie w kółko i “overthinking”? Zazdroszczę nagle tym, którzy zajmują się futbolem amerykańskim i piłką nożną. Tym, którzy mogą tworzyć w oparciu o co najwyżej dwa mecze fazy pucharowej, a najczęściej jeden rozstrzygający, jak jest to w finałach pucharów europejskich i w play-offach NFL. Coraz żwawsze podchody Adama Silvera pod restrukturyzację terminarza sezonu regularnego i wprowadzenie w jego trakcie dodatkowego turnieju o ligowy puchar i play-in do play-offów, biorą się w dużej mierze z chęci przetestowania piłkarskiego systemu. Silver wprost mówił pod koniec maja o piłce: “In the case of European soccer, I think there is something we can learn from them.” Nie zdziwię się jednak, jeśli za dziesięć lat od teraz będziemy w trakcie już nie tylko krótszego sezonu regularnego, ale i play-offów, które będą szybsze, bardziej randomowe, ale szybsze. Kto wie co się wydarzy

I kto wie co się w nich wydarzy.

Trwanie w serii play-offowej, wyciszanie tego zewnętrznego plotkarskiego szumu przy jednoczesnym znajdowaniu balansu pomiędzy koncentracją na usprawnieniach i zachowaniem rytmu, a relaksem i odpoczynkiem, to sztuka wyższa dla samych sportowców. Widzieliśmy choćby w meczu nr 4 tych Finałów co dzieje się, gdy na boisko wchodzą dwie niezainspirowane i zmęczone drużyny. Widzieliśmy też przez pierwszy kwadrans meczu nr 5 jak nagle różnić mogą się między sobą mecze finałowe na poziomie mobilizacji. Widzieliśmy też w historii ligi dziesiątki poddanych meczów play-offowych “bo prowadzimy 3-1” i mamy margines błędu. Doszliśmy nawet już do tego punktu, w którym dziś są analitycy proponujący Raptors posadzenie Leonarda na ławce w meczu nr 6 i zaoszczędzenie jego sił na decydujący mecz nr 7 w niedzielę.

Na pewno Raptors muszą lepiej poradzić sobie z koncentracją niż wszyscy dyskutujący obecnie o Durancie, o Warriors, o Anthony’m Davisie i o Kyrie’m Irvingu. W finałach NFL to co dzieje się w NBA, nie dzieje się kompletnie. Super Bowl i rozstrzygane w jednym meczu serie play-offów absorbują całe zainteresowanie. Nie ma miejsca na spekulacje dotyczące draftu i free-agency. Więcej jest za to nieskazitelnych bohaterów, więcej pomników stawianych jest sportowcom. Po dokładnym obejrzeniu ostatniego sezonu rozgrywek piłkarskich mam też wrażenie, że w piłce nożnej też ten pozaboiskowy szum plotek nie był w stanie przykryć wydarzenia, jakim był finał Ligi Mistrzów. Choć i temu przecież na skutek długiej przerwy wiele brakowało.

To już nie nasze problemy. Mam wrażenie, że finał NBA musi być lepiej akcentowany. A może jest to właśnie “overthinking” wynikające z dużej przerwy między poszczególnymi meczami? Te dodatkowe dni dają zawodnikom czas na regenerację i sprawiają, że poziom tych wyczerpujących rozgrywek jest na końcu wyższy. Może jednak rozwiązanie w tym wypadku tylko pogłębia problem: ostateczne rozstrzygnięcie trwa zbyt długo. Od dwóch lat jestem orędownikiem skrócenia pierwszej rundy play-offów do trzech zwycięstw – jest tyle nierównych serii 1/8 2/7, w których nie potrzeba czterech spotkań. Być może przydałoby się wprowadzenie “bye” dla dwóch najlepszych zespołów konferencji w pierwszej rundzie. Być może skoro istnieje większa randomowość wyników – wyrażana choćby rokrocznym biciem rekordów w comebackach z 20 punktów straty – związana z postępami rzutowymi graczy i z coraz większym znaczeniem trafiania tych trudnych rzutów za trzy, NBA powinna pójść dalej, za ciosem, położyć siłę na siłę – jak mawiał Al Davis. Może powinno się skrócić sezon regularny i skrócić też długość serii, skoro i tak dziś nie pamiętamy kto przed trzema laty trafił z połowy na dogrywkę w meczu półfinału konferencji, bo ten nie był siódmym, tylko pierwszym (podpowiedź: pan ze zdjęcia). Wiem, że to ostatnie, to nie jest akurat logiczny argument. Że rzut za trzy stał się tak istotną częścią tego sportu, że już dziś trudno z przekonaniem mówić o tym, że zwiększa randomowość – jest to po prostu skill. A nawet jeśli zwiększa randomowość, to czemu właśnie serią do czterech zwycięstw nie próbować jej ograniczyć. Tu jednak gdzie siedzę kolejny rok unosi się wrażenie, że długość serii play-offowych coraz bardziej nie wytrzymuje zderzenia z prędkością rzeczywistości.

Znasz mnie trochę. Jestem konserwatywny w wielu sprawach, mam chyba karykaturalny sentyment do idei drużynowego sportu, czasów “Łowcy Jeleni” i żmudnej pracy w hucie. Nie mi oceniać. Zawsze jestem jednak dwa kroki za aktualnymi gadżetami, w moich ulubionych filmach nic się nie wydarza, mam też już blisko czterdzieści lat i nie wydaje mi się, że jestem targetem dla Adama Silvera. To dla targetu właśnie play-offy i Finały mogą już dziś być zbyt długie. Oczywiście chodzi o pieniądze. Nikt jednak nie argumentuje dziś za seriami do 5 zwycięstw czy sezonem regularnym na 94 mecze. Nikt. A NBA ma się finansowo znów świetnie.

Przed meczem nr 6 Raptors mogą wrócić się do bezpiecznego miejsca, jakim było dla nich dominujące zwycięstwo w meczu nr 4 bez Duranta. Kiedy najlepiej w tej serii wyszła przewaga głębi defensywnego i rzutowego talentu Raptors, kiedy aż ośmiu plusowych w plus/minus graczy Raptors kolektywnie dominowało w drugiej połowie nad składem Warriors bez Duranta kończącym się na czterech, może pięciu pewnych graczach, z których dwaj zostawiani są bez krycia w ataku pozycyjnym. Posiadania Warriors w czwartym meczu właśnie przez te zaniechania rzutu potrafiły być równie długie co poprzednie zdanie. Za długie. W tamtym meczu był moment, w którym gdyby Durant nie miał wrócić, można byłoby krzyknąć “koniec serii”. Blisko 1,4 punktu na posiadanie zdobywane po nieswitchowanych pick-and-rollach Curry/Green nie tylko kosztowało jednak Raptors w crunchtimie meczu nr 5 kluczową i czystą trójkę Thompsona, ale powinno być też wciąż przestrogą przed ferowaniem wyroku. Tym bardziej, że od dwóch spotkań Thompson po dwóch stronach parkietu nie jest wcale dużo gorszym graczem niż Leonard, a Curry przy tym sposobie obrony ma 30 punktów, gdy tylko wchodzi na parkiet.

Być może Kyle Lowry nie mógł trafić tego rzutu. Być może w niedzielę to Warriors zdobywać będą tytuł po heroicznym comebacku. Raptors powinni wrócić się do tamtego momentu z ostatnich sekund poniedziałkowego meczu, tam kontynuować i stamtąd dalej iść, tak jakby wszystko inne wokół nie miało znaczenia. Lowry, Leonard, Marc Gasol i Danny Green niemalże gwarantują, że tak właśnie jest. Że Raptors wyciszyli szum, że żyją w zupełnie innym świecie niż my żyjemy, że nie interesują ich plany Irvinga czy to jak kontuzja Duranta wpływa na przyszłość New York Knicks.

Dlatego Raptors mogą dziś wygrać, a my? My oczywiście już jutro w południe wrócimy do dyskusji o Anthony’m Davisie i Kyrie’m Irvingu. Niezależnie od wyniku.

Nie wiem czy to na pewno powinno kręcić się w ten sposób.