Flesz: To świat Billa Belichicka

Z dużej chmury mały deszcz. Przeważnie najciekawszy weekend roku w NFL okazał się demonstracją dominacji najlepszych drużyn sezonu regularnego, ale i niestety też ziewadłem. Wszystkie cztery mecze wygrali odpoczywający w rundzie Wild Card gospodarze, trzy z nich rozstrzygnięte były już przed czwartą kwartą, a czwarty po prostu nie stał na wysokim poziomie.

Nie ma jednak tego złego. Patriots, Saints i Rams pokazali wykańczające, ślimacze, 10-minutowe drive’y, a Patrick Mahomes i Chiefs robili to szybko i efektownie. Zwycięstwa gospodarzy przynoszą nam też wymarzone matchupy w najbliższą niedzielę w AFC (Chiefs v. Patriots na Arrowhead) i NFC Championship (Saints v. Rams w Nowym Orleanie).

2018: AFC DIVISIONAL
ARROWHEAD: (1) KANSAS CITY CHIEFS v. (6) Indianapolis Colts 31-13
Chiefs ujarzmili demony przeszłości. W ogłuszającej atmosferze Arrowhead wygrali swój pierwszy mecz playoffów w Kansas City od stycznia 1994 roku, gdy 38-letni Joe Montana, na zesłaniu z 49ers, quarterbackował teamowi Marty’ego Schottenheimera. Andy Reid miał dwa tygodnie na choreografię pierwszych akcji swojej Czerwonej Armii i powiedzieć, że wyreżyserował je skutecznie, to jak nic nie powiedzieć… W dwóch pierwszych, eksplozywnych drive’ach, obu trwających po 3 minuty, Chiefs wytarli boisko graczami Colts, polegając na swoich gwiazdach magicznym Patricku Mahomesie, najszybszym w lidze Tyreeku Hillu i najlepszym tight-endzie Travisie Kelce’m, ale też na rewelacyjnie zastępującym Kareema Hunta Damienie Williamsie (154 jardy). Było już 14-0 po dziewięciu minutach meczu i zwycięstwo Chiefs nigdy nie stało potem pod znakiem zapytania. Colts, najlepszy zespół sezonu regularnego na 3rd down (49%), byli w tym meczu 0/8, będąc pod presją Dee Forda i Justina Houstona oraz zbijającego podania Chrisa Jonesa. Ale historią tego meczu było też to w jaki sposób, niczym stary wyga, Mahomes wymusił aż pięć razy offsajdy Colts przed snapem. Mimo, że nie rzucił touchdownu, w padającym do przerwy śniegu wypadł lepiej niż Andrew Luck. Atak Colts zdobył tylko 6 punktów przez 6 ostatnich kwart playoffów.

Poniżej 1-szy drive Mahomesa. 5 snapów, równe 90 jardów, równe 3 minuty:

2018: NFC DIVISIONAL
MEMORIAL COLISEUM: (2) LOS ANGELES RAMS v. (4) Dallas Cowboys 30-22
Dominujący występ jednej z najlepszych formacji NFL. Sean McVay (32 lata) został najmłodszym trenerem, który wygrał mecz w playoffach. Jego Rams pokonali Cowboys w ich grze, biegając średnio 5,7 jardów z 48 prób (Cowboys 2,3) na razem 273 jardów (Cowboys 50). Center John Sullivan i reszta, najlepiej w NFL blokującej dla biegu linii, przeżuła obronę Cowboys, anihilując najlepszą formację Cowboys w tym sezonie, czyli linebackerów Jaylona Smitha, Leightona Vander Escha i Seana Lee (razem mieli zero tackli na stratę). Nieoczekiwaną gwiazdą był podpisany w końcówce sezonu były biegacz mistrzowskich Broncos, baryłkowaty C.J. Anderson, który po znakomitych blokach – także w drugiej linii – Sullivana i guardów Rogera Saffolda i Austina Blythe’a, zaliczył 123 jardy z 23 prób, w tym 2 touchdowny. Todd Gurley po miesiącu przerwy wyglądał zdrowo i zaliczył 115 jardów z 16 prób. Przy stanie 23-15 obrona Rams, na starcie czwartej kwarty zatrzymała Zeke’a Elliotta – tylko 47 jardów z 20 prób – na swoim 40 jardzie przy 4th&1, praktycznie kończąc mecz. All-Pro pass-rusher “Tank” Lawrence blokowany przez Andrew Whitwortha nie istniał. Przede wszystkim jednak defensywny koordynator Cowboys Rod Marinelli i jego unit zupełnie nie mogli poradzić sobie z grą biegową Rams. Rozczarowujący koniec sezonu imponującego frontu Cowboys, który pod koniec listopada zatrzymał Saints na 10 punktach i od tamtego meczu dominował.

2018: AFC DIVISIONAL
FOXBORO: (2) NEW ENGLAND PATRIOTS v. (5) Los Angeles Chargers 41-28
Była to pomysłowa i urocza taktyka Chargers tydzień temu w Baltimore, czasem jednak potrzebujesz dominującego, dużego middle-linebackera. Przypomnieli o tym Patriots. Szybkość obrony Chargers nie była matchupem dla siły fizycznej i precyzji gospodarzy. Te skonfundowane spojrzenia pokazywanych trenerów i asystentów. Zawodnicy na ławce patrzący w siną dal… Jeszcze jeden zespół z każdą kolejną minutą tracił pewność siebie na Foxboro. Kiedy miał 20 snapów, Patriots mieli już 21 first-downów. Bronisz zoną przeciwko Patriots? Zapytaj Steelers jak to idzie. I powodzenia. Tom Brady ma w swojej głowie encyklopedię defensyw NFL, a Bill Belichick już w latach 80-tych, w czasach asystowania Parcellsowi w Giants, sterował przecież jednymi z najlepszych defensyw tamtej dekady. Był to pierwszy mecz playoffów z trzema touchdownami w trzech pierwszych drive’ach od AFC Championship 2009 – dwa chirurgiczne, długie i niewygodne dla obrony drive’y Patriots, między nimi jeden 43-jardowy touchdown Phila Riversa do double-move Keenana Allena na All-Pro Stephonie Gilmore. Następnie OC Josh McDaniels i metodyczni od lat, jak nikt w tej lidze, Patriots mieli trzy przyłożenia w trzech pierwszych drive’ach. Było 21-7, zaraz 28-7 i 35-7 do przerwy. Z czym do Boga? Phil Rivers jest 0-8 z Tomem Brady’m. Widzieliśmy to dziesiątki razy. Precyzja, egzekucja i produkcja. Z drugiej strony frustracja. Kurtyna.

2018: NFC DIVISIONAL
SUPERDOME: (1) NEW ORLEANS SAINTS v. (6) Philadelphia Eagles 20-14
Siedmiu obsłużonych receiverów w 10 minut, dwa touchdowny, w tym swój jeden? Tylko Nick Foles. Od sensacyjnego 14-0 dla Eagles rozpoczął się ostatni mecz Divisional Round. Ale obrońcy tytułu potem nie zdobyli już punktów i przez 33 z 45 minut trzech ostatnich kwart przy piłce byli Drew Brees i Saints. Jeden z ich klasycznych ślimaków trwał nawet 11 minut. Sean Payton wrócił się do przebiegłych taktyk “Ambushu” z Super Bowl 44. Tym razem w ważnym momencie zafejkował punt, korzystając raz jeszcze z Taysoma Hilla, a potem dwa razy grał na 4th Downie. Michael Thomas absolutnie zdominował osłabione secondary Eagles – 12 chwytów z 16 targetów na 171 jardów i jeden touchdown. Dominował secondary Eagles, które osłabiło się jeszcze bardziej, gdy kontuzji przed przerwą doznał corner Rasul Douglas. Niestety, rewelacyjny w playoffach Cre’Von Blanc nie mógł grać na każdej pozycji. Dodatkowo Eagles stracili już w pierwszej połowie Fletchera Coxa, Michaela Bennetta i Jasona Petersa. Lider obrony Eagles Cox próbował wracać, ale nie był efektywny. Na dwie minuty przed końcem, gdy Marshon Lattimore zaliczył swoją drugą interception na Nicku Folesie w tym meczu i przechwycił niezłapane przez Alshona Jeffery’ego podanie, i tak miało się wrażenie, że wyrok jest kwestią czasu. Przez trzy ostatnie kwarty nie było żadnej magii w Eagles, tylko dogorywający fizycznie zespół, czekający na ścięcie.

Ale Saints także nie uniknęli w tym meczu poważnej kontuzji. Kontuzji, która niestety osłabia ich przed niedzielnym pojedynkiem z Los Angeles Rams. O tym i o czterech innych wrażeniach z Divisional Round poniżej.

5 SPOSTRZEŻEŃ PO DIVISIONAL ROUND

Belichick, McDaniels i Brady to nadal team-to-beat w NFL. Nie chodzi o skład, o już 41-letniego quarterbacka pudłującego w tym sezonie więcej długich throwów niż rok temu, czy o najlepszego w historii ligi tight-enda, który fizycznie jest dziś cieniem samego siebie. Chodzi o plan, schemat, zagrywki i ich realizację. Chodzi przede wszystkim o wachlarz różnego rodzaju formacji, o dawanie obronom rywali co raz to innego wyglądu swoim ustawieniem przed snapem (to, że na boisku jest czasem trzech tight-endów wcale nie oznaczać musi, że Patriots będą biegli itd), o żonglerkę tymi ustawieniami, o niespodziewane. Jesteśmy w trakcie oglądania dynastii, wzoru z Serve, do którego odnosiły się będą drużyny w przyszłości.

Mahomes wyprzedza swój czas. Nie tylko dwa kolejne throwy w poprzek ciała już do przerwy, czy podania z biodra pod pachą zbliżającego się obrońcy, ale hard count przed snapem, który przy ogłuszających trybunach Arrowhead pięciokrotnie ogłupił defensywny front Colts. Statystycznie żaden quarterback w historii w pierwszych 18 meczach kariery nie grał tak dobrze jak Mahomes. Mogliśmy nigdy wcześniej nie widzieć równie utalentowanego quarterbacka w pockecie, kiedy przecież większość jego highlightów to akcje poza pocketem. Nic to – może być lepszą wersją Aarona Rodgersa, jeśli to możliwe.

Świnie z Los Angeles. Jak często jesteś w stanie wymienić linię ofensywną bez patrzenia w skład? Najpewniej rzadko. Whitworth, Blythe, Sullivan, Saffold, Havenstein. Ta piątka, jako jedyna ofensywna linia, zagrała ze sobą dotychczas w każdym (!) meczu sezonu. Zdrowie tej formacji, zapewniające ciągłość realizacji ofensywnego planu, to często jeden z najbardziej niedostrzeganych powodów sukcesu. Dużo jest oldskulowych wariantów w blokowaniu dla runu, mnóstwo strategii, pullów guardów, zon i blokowania na drugim levelu, także przez centra, w tym co robią Rams. Linia ofensywna praktycznie nigdy nie wyskakuje z ekranu, bo stanowi tło dla biegającego running-backa, albo dla długich throwów quarterbacków. Freakom przynosi perwersyjną radość, gdy jedna grupa działa jak zaciskającą się pięść złożona z pięciu palców. Po słabszej drugiej części sezonu regularnego 6. linia ofensywna ligi wg PFF wraca do gry.

Chargers wrócą za rok, prawdopodobnie lepsi. W NFL nigdy nie wiadomo, sezon sezonowi nierówny. Przecież jeszcze rok temu obrona Jacksonville Jaguars wyglądała na najlepszą formację ligi i zwiastowała piękną przyszłość. Dzisiaj nie chodzi nawet o konsekwentnie rozczarowującego Blake’a Bortlesa – sama obrona Jacksonville oddawała w sezonie mecze na 30-40 punktów rywalom i zaraz może zostać rozbita. Po stronie Chargers stoi młody wiek i gwiazdy nie w jednej, ale w kilku formacjach. To Melvin Gordon (25 lat), Keenan Allen (26) i Mike Williams (24) w ataku, to Derwin James (22), Desmond King (24), Joey Bosa (23) i kontuzjowany w pierwszej kwarcie niedzielnego meczu Adrian Phillips (26) w obronie. Philip Rivers ma już 37 lat, ale wokół siebie skład, który powinien kontendować w kolejnym sezonie.

Zerwany Achilles Rankinsa to cios dla Saints. W pierwszej połowie meczu z Eagles z zerwanym Achillesem Saints stracili Sheldona Rankinsa, defensywnego tackle’a, nr 12 Draftu 2016. Rankins miał za sobą przełomowy rok – 8 sacków, aż 12 tackli na stratę – w którym został trzecią gwiazdą obrony Saints obok Marshona Lattimore’a i All-Pro Camerona Jordana. Zagrał we wszystkich 16 meczach sezonu regularnego i Saints byli 3. drużyną w zatrzymywaniu gry biegowej wg DVOA. Będzie go brakować Saints w starciu ze Świniami z Rams.

NFC Championship: Niedziela, godz. 21:05. (1) New Orleans Saints v. (2) Los Angeles Rams. Grali ze sobą 4 listopada i to był shootout. Saints prowadzili już 35-14. Jared Goff – 391 jardów, 3 TD – poprowadził jednak w imponującym stylu Rams do remisu 35-35, zanim Michael Thomas – 211 jardów – oszukał Marcusa Petersa i znalazł endzone na cztery minuty przed końcem meczu. Saints wygrali 45-35. Oba zespoły zdawały się wtedy ofensywnie szczytować i oba od tego czasu nie są już tak eksplozywne, co paradoksalnie przynieść może nam tylko lepszy, bardziej zbilansowany mecz. Brak Sheldona Rankinsa w defensywnej linii Saints rekompensować będzie brak Coopera Kuppa, slot-receivera Rams, który złapał w listopadowym meczu pięć piłek na 89 jardów i touchdown.

AFC Championship: Niedziela, godz. 00:40. (1) Kansas City Chiefs vs. (2) New England Patriots. Pojedynek Andy’ego Reida z Billem Belichickiem, na który wszyscy czekają. Przez cały tydzień słyszeli będziemy za to, że to przede wszystkim starcie nowego (Mahomes) ze starym (Brady). Było 43:40 dla Patriots, kiedy w październiku zmierzyli się na Foxboro. Teraz zagrają na głośnym Arrowhead, gdzie obrona Patriots musi uważać, żeby nie powtórzyć ofsajdów Colts. Patriots wybiegali w październiku 173 jardy i ich atak był na boisku przez 36 z 60 minut. Trudno przypuszczać, aby plan na mecz z Chiefs miał być inny, niż długie drive’y i trzymanie Mahomesa obok linii bocznej boiska. Z drugiej strony, to Bill Belichick i my tylko żyjemy w jego świecie, ciągle i nieprzerwanie już od blisko dwudziestu lat.