Czarna owca w historii San Antonio Spurs

Dziś już prawie nikt tego nie pamięta, ale pierwsze sześć lat swojego istnienia San Antonio Spurs spędzili w Dallas, gdzie wołano na nich Chaparrals. Nawet wtedy jednak niewiele osób o tym wiedziało. Na ich mecze przychodziła garstka kibiców, a najbardziej emocjonujące wydarzenia tej części ich historii to bójki ich grającego trenera Cliffa Hagana (kilkanaście lat wcześniej wymiana z jego udziałem odmieniła oblicze NBA) i rasistowski skandal, po którym czarni gracze odmówili udziału w obozie przygotowawczym. Wszystko zmieniło się w 1973, gdy były bokser i sprzedawca hot dogów Angelo Drossos sprowadził klub do San Antonio i kilka miesięcy później pozyskał chudego młodzieńca, na którego wołano Iceman. Tak zaczęła się historia Spurs, którą można streścić w sześciu słowach.

George Gervin, David Robinson, Tim Duncan.

Trzy legendy. Klasa na parkiecie i poza nim. Trzy twarze, trzech różnych epok. Twarze, o których marzy każdy klub. Kariery Gervina, Robinsona i Duncana pokrywają 35 sezonów San Antonio. Gervin do dziś jest ukochaną postacią w lokalnej społeczności, gdzie pomaga dzieciom z nieuprzywilejowanych rodzin. Robinson to właściwie chodzący święty. Duncana znacie bardzo dobrze. Kibice Spurs mieli to szczęście, że ich klub zawsze w swojej historii miał w składzie supergwiazdę, która była wzorem do naśladowania.

Zawsze?

George Gervin został wymieniony do Chicago Bulls przed sezonem 1985/86. David Robinson zadebiutował w roku 1989. Co działo się z drużyną w międzyczasie? Otóż również miała swojego bohatera, który z początku zdawał się być idealnym kandydatem na nową twarz klubu. Gervin musiał odejść, bo za jego plecami czekała już kolejna wielka gwiazda. 22-letni obrońca, który szybko skradł serca miejscowych kibiców. Jak na łamach Sports Illustrated w 1986 roku pisał o nim Jack McCallum:

Prawie nie zdając sobie z tego sprawy, stał się duszą miejscowej społeczności, czego Gervin nigdy nie dokonał. Kiedy orkiestra symfoniczna z San Antonio potrzebowała sportowca, by gościnnie, wziął udział w akcji charytatywnej, nałożył frak, wziął do ręki batutę i dyrygował w nowej wersji Over the Rainbow. Był też rzecznikiem programów organizowanych przez departament parków i rekreacji. Zbiera punkty również poza mainstreamem, kiedy w każde niedzielne popołudniu za darmo prowadzi dwugodzinny program reggae w miejscowej stacji radiowej KAPE.

Poza parkietem kradł serca. Na nim kradł piłki. W sezonie 1985/86 ukradł ich 301. Do dziś nikt nie zbliżył się do tego wyniku. Podobnie jak do średniej z tamtego sezonu (3,7) i z całej kariery (2,7). W tym samym sezonie zdobywał średnio 17 punktów, 6,3 zbiórki, 5,5 asysty i trafił ponad 51% swoich rzutów. 18 lutego w meczu przeciwko Phoenix zaliczył drugie w historii ligi quadruple double: 20 punktów, 11 zbiórek, 10 asyst i 10 przechwytów. Mało? Zagrał również w Meczu Gwiazd, zgarnął nagrody dla obrońcy roku i zawodnika, który uczynił największy postęp, a także znalazł się w drugiej piątce NBA.

To był dopiero drugi sezon w jego zawodowej karierze, ale nikt w lidze nie miał większych wątpliwości, że Spurs znaleźli swoją gwiazdę. Już samo nazwisko dobrze mu wróżyło. Nazywał się Alvin Robertson.