Szósty Gracz zapowiada Finały NBA: Miami Heat – San Antonio Spurs

Miami Heat wystawia w pierwszej piątce:

Mario Chalmers (26.8 minut, 8.9 punktów, 3.5 asysty w playoffach)

Wydaje się, że za nami już czasy, w których Mario Chalmers traktowany był przez swoich ehmm koooleeegów jak ściera. Norris Cole był najlepszym rozgrywającym Heat w serii z Chicago Bulls i potem Mario Happened. Przeciwko najtrudniejszej obronie jaką Miami prawdopodobnie zobaczy w tych playoffach Chalmers zagrał na remis swój matchup z George’m Hillem, trafiając 44.3% rzutów z gry, 40.0% za trzy i przede wszystkim dostawał się na ten swój z kozła wade’owski floater o tablicę z prawej strony, będąc na linii 3.0 razy w meczu na skuteczności 90.5%. W Finałach jego zadanie staje się jeszcze trudniejsze. Nie stać się wyżymaczką dla frustracji LeBrona Jamesa i Dwyane’a Wade’a – czyli utrzymać to co zrobił z Indianą plus nie dać się wyfaulować przy zrywach i fake’ach Tony’ego Parkera.

Dwyane Wade (35.1 min., 14.1 pkt, 4.9 as, 4.9 zb)

“Znałem kiedyś tego typa Dwyane’a, ale teraz mu…” …kolano siadło. Dlatego Wade rzuca w tych playoffach najgorsze w karierze 14.1 punktów w meczu, bo wiemy przecież, że każda obrona NBA zaprosi Wade’a do rzucania zza łuku pięciu metrów. Spadek atletyzmu i mniejsze depnięcie w kroku, w kombinacji z Roy’em Hibbertem, obniżyło jego opcje w finałach Konferencji Wschodniej, dopóki w meczu nr 7 nie powrócił na tablice, zbierając tylko dwie piłki w ataku mniej niż cały team Indiany Pacers. Jest dużo rzeczy, które Wade może robić bez rzucania 20 punktów w meczu – w tych playoffach zalicza póki co przecież 1.9 zbiórek w ataku, 4.9 asyst, 1.6 przechwytu na dobrej skuteczności 44.7% z gry. W serii ze Spurs mogą pomóc mu dodatkowe dni przerwy, których nie miał przeciwko Pacers – te przed meczem nr 1, ta dwudniowa między meczami nr 2 i 3, a potem znów dwudniowa między meczami nr 4 i 5.

LeBron James (41.2 min., 26.2 pkt, 7.3 zb, 6.4 as)

Sześć lat temu przegrał do zera swoje pierwsze finały, w których zmierzył się ze Spurs. Od tamtego czasu 4-krotnie został wybrany MVP ligi, zdobył swój pierwszy tytuł i teraz przyszła pora na rewanż za 2007. LeBron jest najlepszym zawodnikiem na świecie i najzwyczajniej jest nie do zatrzymania. Jimmy Butler i Paul George zmusili go do wysiłku, ale to było wszystko co mogli zrobić. Tak samo jak teraz Kawhi Leonard. Jednak dla LeBrona kluczowe nie będą indywidualne popisy, a uruchamianie swoich Miami Heat-przyjaciół. W Finałach Wschodu miał momenty, kiedy przypominały mu się czasy Cleveland, gdzie w ataku grał właściwie w pojedynkę. Nie może na to pozwolić w serii ze Spurs. Wade i Chris Bosh ostatnio nie dawali mu tyle pomocy co zwykle, ale w meczu nr 7, kiedy od pierwszych minut LeBron grał na nich, wyglądało to dużo lepiej. Heat potrzebują właśnie takiego Jamesa, który i tak zdobędzie swoje punkty, ale będzie w dużej mierze kreatorem ofensywy Heat.

Udonis Haslem (18.4 min., 6.3 pkt, 3.9 zb)

W tym sezonie wrócił do roli zawodnika pierwszej piątki, ale na boisku spędzał średnio najmniej czasu w całej swojej karierze. Więcej grał Shane Batter w nie-tak-znowu-odkrywczym, choć krytycznym dla pozostałych 29 drużyn NBA ustawieniu smallball. W Finałach Wschodu jednak Haslem przypomniał o sobie i odegrał kluczową rolę, zaliczając dwa mecze, w których trafił 8 z 9 rzutów. Trafiał jumpery ze skrzydła i pomógł Heat wyciągnąć spod kosza Hibberta. Teraz będzie miał takie samo zadanie, aby rozluźnić obronę Spurs w paint. Nie można liczyć, że w każdym meczu będzie równie skuteczny, ale jeśli się wstrzeli, poszerzy spacing. Heat są 5-0 w tych playoffach, gdy rzuca co najmniej 10 punktów.

Chris Bosh (31.9 min., 12.3 pkt, 6.6 zb, 1.6 blk)

Lód, rehab i któryś z asystentów Miami Heat ganiający od dwóch dni za Chrisem Boshem i przypominający mu “Ty, młody człowieku rzucałeś przeciwko Spurs 23.6 punktów na skuteczności 61% od czasu, gdy grasz w Miami… To Ty młody człowieku jesteś lepszym graczem niż Tim Duncan, a przynajmniej wyglądałeś tak jeszcze rok temu o tej porze roku”. Ale czy ta prawa kostka, skręcona w meczu nr 4 z Pacers wytrzyma? Bosh trafił zaledwie 4 z 21 rzutów w meczach nr 6 i 7. Miał też 12 zbiórek i 4 bloki, więc podobnie jak w przypadku Wade’a, są jeszcze dla niego innego drogi, aby uwierzytelnić swój atletyzm. Heat są najlepsi wtedy, gdy do rzutów za trzy i z mid-range Bosh dodaje wsady i aktywność w pomalowanym.

—

San Antonio Spurs wychodzą do gry z:

Tony Parker (37.0 min., 23.0 pkt, 7.2 as)

Kiedy Spurs po raz ostatni sięgali po tytuł, Parker został wybrany MVP Finałów. W tym sezonie też jest ich MVP. Grał rewelacyjnie w fazie zasadniczej i kontynuuje to w playoffs. Co prawda na finiszu drugiej rundy problem z łydką nieco go spowolnił, ale już przeciwko Memphis Grizzlies nie było śladu żadnych kontuzji i ponownie był nie do zatrzymania. Teraz będzie miał trudne zadanie w starciu z agresywnymi i najlepszymi w obronie na gracza z piłką w pick-and-rollu Heat. Ale kto jak nie Parker ma sobie z tym poradzić. Tym bardziej, że Heat mają problemy z powstrzymywaniem szybkich guardów. Jeśli będzie dalej w takiej formie jaką prezentował w Finale Zachodu, kiedy zdobył 37 punktów w meczu nr 4, rzeczywiście Heat mogą być zmuszeni wystawiać przeciwko niemu LeBrona.

Danny Green (30.1 min., 9.6 pkt, 4.1 zb, 1.1 prz)

W drugiej rundzie dostał tytuł „Curry-killer”, najskuteczniej powstrzymując lidera Golden State Warriors i uniemożliwiając mu oddawanie łatwych rzutów. Przeciwko Grizzlies odpoczywał przy Tony’m Allenie zajmując się przede wszystkim podwajaniem wysokich. Teraz czeka na niego Wade, kontuzjowany i nie tak groźny jak zwykle, ale nadal będzie trzeba na niego uważać. Green będzie odgrywał także ogromnie ważną rolę w ataku – musi trafiać trójki, żeby rozciągać grę i utrudniać Heat trapowanie Parkera. Początek playoffs miał dość słaby trafiając tylko 33.3% rzutów za trzy przeciwko Lakers, ale już w kolejnych dwóch rundach było to średnio 2.4 trójek ze skutecznością 45.3%.

Kawhi Leonard (37.1 min., 13.0 pkt, 8.0 zb, 1.6 prz)

Gregg Popovich nie chce abyśmy używali słowa “happy” lub “happiness”, ale pewnie pozwoliłby nam użyć słowa “beautiful”, aby określić rytm, w którym porusza się i gra niczym niezrażający się niski skrzydłowy San Antonio Spurs. Ci, którzy oglądają go mecz w mecz widzą, że te parszywe tendinitis w lewym kolanie nie przestają mu dokuczać. Ale sam Leonard? Trafił 56.5% rzutów w tych playoffach i 41.7% rzutów za trzy. Zbiera 8.0 piłek w meczu i zalicza 1.6 przechwytu. Nie mówimy o nim, bo Tony Parker i Tim Duncan odbierają nam dech, ale gość gra najwięcej minut dla tych Spurs i teraz w czwartek drugi raz w karierze stanie na przeciw koszykarzowi zwanemu LeBron. Nikt inny w San Antonio nie jest w stanie go zatrzymać.

Tim Duncan (34.4 min., 17.8 pkt, 9.2 zb, 1.7 blk)

Pełna maestria, samokontrola i procesowanie rzeczy z kamienną twarzą, ale też z czasem dostrzeganym parsknięciem w kierunku rywali (wink-wink Dwight). “You stupid”, myśleliście, że czasy Tima Duncana minęły? Owszem, jego PER spadł z 24.4 w sezonie regularnym do 20.3 w playoffach, ale zobaczmy na przeciw komu grał i kto go krył: Dwight Howard, Andrew Bogut i Marc Gasol, czyli trzech z pięciu najlepiej broniących centrów ligi. Kolejni rywale Duncana w żadnym wypadku go nie przerażają (bosh-bosh), dlatego możemy widzieć go częściej w tej serii na lewym bloku wyciągającego rzuty up-and-under spod przedramion Bosha i Udonisa Haslema, z czasem podwajanego i rzucającego hokejowe asysty jakby to był rok 2007 i Roman Giertych w rządzie.

Tiago Splitter (23.3 min., 6.8 pkt, 3.7 zb)

Jego pojawienie się w tym sezonie w pierwszej piątce u boku Tima Duncana pomogło Spurs wrócić do grona najlepiej broniących drużyn w lidze. Z tym duetem na parkiecie tracili zaledwie 92.7 punktów na 100 posiadań w fazie zasadniczej i tylko minimalnie więcej dotychczas w playoffs (93.2). W Finałach Zachodu bardzo dobrze poradzili sobie z zatrzymując podkoszowych Grizzlies, natomiast w serii z Warriors Splitter odegrał kluczową rolę pomagając Popovichovi zmusić rywali do gry wysokim składem. Na początku drugiej rundy wracał po kontuzji kostki i potrzebował czasu, żeby się rozkręcić. Z każdym meczem był coraz lepszy i bardzo się przydał w meczu nr 6, kiedy rolując do kosza zdobył 14 punktów i dobrze spisywał się w obronie pick-and-roll, zastępując na finiszu zmęczonego Duncana. W ostatnich trzech meczach z Grizzlies notował 11.3 punktów ze skutecznością 71.4% i 2.3 bloków. W pojedynku z Heat może być x-factorem Spurs, zwłaszcza jeśli będzie potrafił wykorzystać swoje centymetry.

—

Erik Spoelstra wypuści z ławki:

Ray Allen (23.8 min., 10.0 pkt, 3.0 zb)

W Finałach Wschodu dopiero w ostatnim meczu wstrzelił się zza łuku i trafił 3 trójki w samej drugiej kwarcie. W pierwszej rundzie z Bucks rzuty mu wpadały, ale od czasu pojedynku z Bulls jego skuteczność za trzy wynosi tylko 30.4%. Wiadomo jednak, że Ray-Ray może w każdej chwili stać się gorący i na to liczą Heat. Jest doświadczonym zawodnikiem, wie co to gra w finałach i po to przyszedł do Miami, żeby pomóc Heat w tym momencie sezonu. Teoretycznie wszystko jest na swoim miejscu. W decydującym meczu nr 7 stanął na wysokości zadania, teraz powinniśmy oczekiwać, że zrobi to samo w serii ze Spurs.

Norris Cole (21.0 min., 7.1 pkt, 1.9 as)

Jest coraz solidniejszym zmiennikiem na jedynce w Miami i w tych playoffs miał już swój moment – mecze 2 i 3 w serii z Bulls, łącznie 36 punktów i 7/7 za trzy. Trudno oczekiwać żeby to powtórzył, ale trzeba przyznać, że Cole stał się w tym sezonie graczem NBA. W playoffach jest najskuteczniejszyw Miami w rzutach za trzy ze skutecznością 57.7% i nawet w obronie z nim na parkiecie Heat są lepsi niż bez niego. Teraz przed nim trudne zadanie, jakim będzie pomoc Chalmersowi w próbie chociażby ograniczenia Parkera.

Shane Battier (20.3 min., 4.3 pkt, 1.8 zb)

W tym sezonie zanotował najwyższe w karierze 43% za trzy i był kluczową postacią w smallballu Heat. Jednak w playoffs przestał trafiać zza łuku, ma skuteczność ledwie 23%, pudłując nawet wtedy kiedy ma dużo wolnego miejsca i robiąc to nawet z rogów. Do tego nie radził sobie w serii z Pacers z dużo silniejszym Davidem Westem i w efekcie większość Finałów Wschodu przesiedział na ławce, a w ostatnim meczu nawet na sekundę nie pojawił się na parkiecie. Warto jednak przypomnieć, że rok temu też w pierwszych trzech rundach grał słabo (32% za trzy), a później rozstrzelał się w finałach (57.7%). Dlatego nie należy go jeszcze przekreślać. To po cichu seria dla Battiera, zwłaszcza, że teraz będzie mu znacznie łatwiej w rywalizacji z Mattem Bonnerem, czy nawet z Borisem Diaw. Jeśli chce grać, musi jednak zacząć trafiać.

Chris “Birdman” Andersen (15.5 min., 7.1 pkt, 4.1 zb, 1.3 blk)

Pozyskany dopiero w trakcie sezonu, ale bardzo szybko wkomponował się do zespołu i jest jednym z najważniejszych rezerwowych. Z 57 meczów w jakich dotychczas wystąpił, Heat przegrali tylko 6. Jego nieobecność w meczu nr 6 przeciwko Pacers też odegrała swoją rolę. Daje Miami centymetry, zbiórki, agresję, a w ataku grozi ścięciem pod kosz wzdłuż linii końcowej. Ma dłonie, których nie mają pozostali centrzy Miami. W playoffs Heat bardzo często to wykorzystują, po penetracji odgrywają piłkę do Andersena, a on kończy akcję wsadem lub layupem. Jest doskonałym finiszerem w niełatwym czasem sytuacjach –  trafił 82.6% swoich rzutów. Jest też najefektywniejszym zawodnikiem w Miami w walce na tablicach w playoffs ze wskaźnikiem 17% zebranych piłek.

—

Gregg Popovich wprowadzi z ławki rezerwowych:

Manu Ginobili (25.8 min., 11.5 pkt, 5.4 as, 4.5 zb)

Wouter De Backer miał taką piosenkę, którą na pewno słyszeliście. O tym, że ktoś już nie jest tym kimś jakim go znaliśmy. Czy jakoś tak. Nie wszyscy pewnie wiedzą, że Gotye jest prawie wzrostu Manu. Nie wszyscy pewnie wiedzą, że Gotye nagrał też w życiu inne piosenki. Nie wszyscy pewnie muszą też pamiętać, że Manu grywa w tych playoffach mecze, w których jest cieniem samego siebie. Że w czterech z pięciu ostatnich nie rzucał więcej niż 8 punktów. A potem są mecze takie jak ten nr 3 z Grizzlies (19-7-5), albo nr 1 z Warriors (16-7-11). Ginobili wciąż to ma, tylko że nie zawsze, o czym świadczy jego tylko 38% z gry i 32% w tych playoffach. Ale NBA.com musi pilnować tych asyst-tasaków Manu z podwojeń Miami do rolującego Splittera. Nie mogą odwracać głowy!

Boris Diaw (17.8 min., 4.1 pkt, 2.5 zb, 1.8 as)

To jest seria, w której może Spurs po cichu tu i tam brakować będzie tego mierzącego 203 cm i podchodzącego do gardła Kapitana Jacka. LeBron James jest dużo bardziej fizyczny niż Danny Green, więc zostaje praktycznie Leonard. Dlatego asystenci Popovicha biegają od dziewięciu dni za Diawem przypominając mu – To Ty Borisie możesz na początku drugiej kwarty czasem znaleźć się przed Jamesem, To Ty możesz ratować podwojonego przy połowie Parkera wychodząc na szczyt po piłkę i rzucając asystę do wolnego w rogu Greena, To w końcu Ty możesz trafiać lepiej niż co trzeci rzut z dystansu.

Matt Bonner (16.5 min., 5.0 pkt, 2.3 zb)

Najłatwiej byłoby napisać, że Matt Bonner rzucający 49% z gry i trafiający 50% trójek w tych playoffach jest legendą. I tak właśnie napiszemy.

Gary Neal (15.7 min., 5.5 pkt, 2.0 zb)

Jeśli jest jeden gracz, który dla tych Spurs powinien zagrać w Finałach lepiej, to jest to właśnie Neal. Neal, trafiający tylko 36.4% rzutów z gry i 25% za trzy w tych playoffach. Teraz wchodzi jednak jeden trik – widzicie tych wingmanów Miami dobiegających na closeouty do linii za trzy po agresywnej rotacji? Wyobraźcie sobie Neala robiącego swój pump-fake, kozioł i trafiającego z mid-range ze skrzydła albo wchodzącego na floater z jednej nogi. Tak, to jest seria dla Gary’ego Neala. Tego, który rzucił 20 punktów i miał 7 asyst w dniu 29 listopada kiedy Spurs prawie wygrali w Miami.