[post_list name=”jazz”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Czasami trudno w to uwierzyć, ale ma dopiero 25 lat. Hayward przed sezonem 2014/15 dodał kilka kilogramów masy mięśniowej i efekt tego był od razu widoczny. Już na początku sezonu miał niezapomniany mecz z Cleveland Cavaliers, w którym mano-a-mano ustał przeciwko LeBronowi Jamesowi i trafił game-winnera. To był szybki dowód na to, że dodanie kilku kilogramów przyniosło efekt. Hayward miał także dobry sezon strzelecki, przez co jego rozczarowujące 40/30 z gry/za trzy z sezonu 2013/14, można dziś potraktować trochę jako ‚fluke’. Podniósł skuteczność praktycznie wszędzie – 43% z midrange, 42% z rogów i 36% z rzutów za trzy ze szczytu i skrzydeł. Był 4. wśród wingmanów w punktach PER-48 zdobytych po penetracjach (7.2), był 6. wśród 2/3-ek w punktach PER-48 wykreowanych po asystach (13.9). Jego ulubionym zagraniem pozostaje klasyczny hand-off, po którym, teraz dzięki większej sile, lepiej może atakować pole trzech sekund. Ma jeszcze tam jednak problemy ze zmianą kierunku i wymuszaniem kontaktu. Uwielbia się za to zatrzymać na półdystansie, choć tutaj jego praca stóp wciąż jeszcze pozostawie wiele do życzenia. Zrobił postępy w grze off-screen, z wykorzystaniem zasłon Derricka Favorsa i Rudy’ego Goberta, rolujących do obręczy. Nie tylko zdobywał 1.02 PPP w 93 takich posiadaniach wg Synergy Sports, ale był 7. wśród wingmanów w asystach pod obręcz (na minutę), obsługując ich, gdy podwajano go przy tzw. „curlach”. Ma jeszcze miejsce na poprawę, by ewoluować w jedną z najlepszych drugich opcji ofensywnych w NBA.

2014: Wszechstronny point-forward, który z roku na rok rzuca z coraz dalszej odległości (15.1 stóp w 2013/14 to career-high), ale który musi atakować szybko. Inaczej ma kłopoty w zrobieniu sobie miejsca na rzut, czy użycia kozła do minięcia, kiedy już kozłuje. Z każdym kolejnym sezonem coraz mniej rzutów dwupunktowych Haywarda jest asystowanych i z każdym kolejnym sezonem spada jego skuteczność z gry. Spośród skrzydłowych i centrów tylko Jeff Green (41.2%) rzucał w zeszłym sezonie gorzej niż jego 41.3% (minimum 1000 rzutów). Hayward był też zaskakująco zimny z prawej stronej boiska, swojej ulubionej, znajdując klepkę na lewym skrzydle za trzy. Trafiał jednak career-low 30.4% rzutów z dystansu po fantastycznym 41.5% sezon wcześniej. Nawet jeśli jednak nie trafia, to podając, wyprowadzając kontry, zbierając potrafi być przydatnym zawodnikiem ataku. Dodatkowo dodał przez lato kilka kilogramów, co powinno pomóc mu bronić i być może grać nawet jako smallballowa czwórka.

2013: Bardzo wszechstronny skrzydłowy, praktycznie bez żadnej słabości, który woli rzucać z prawej niż z lewej strony i który otrzyma w tym sezonie szansę na przełomowy rok jako opcja nr 1 drużyny NBA. Hayward nie miał jednak dotychczas łatwego życia z trenerem Tyrone’m Corbinem, który w sezonie 2012/13 postanowił zrobić z niego 6th Mana i pozwolił zacząć w piątce tylko 27 z 72 meczów. To sprawiło, że Hayward stracił na pewności siebie i jego skuteczność spadła do najniższej w karierze 43.5%. Trafiał jednak 41.5% za trzy i był w Top10 na pozycji niskiego skrzydłowego w punktach PER-36 (17.4), asystach (16.7%) i PER (16.8). Aby stać się opcją nr 1 musi poprawić swoją in-between game (izolacje i post-up stanowił tylko 9.7% jego posiadań). Z kolei aby w przyszłości móc wrócić się do roli bardzo dobrego role-playera lub drugiej-trzeciej opcji teamu playoffowego, musi zrobić ćwierć kroku w tył i nauczyć się w końcu nie rzucać ze stopą na linii. Rozsądny obrońca, mądry w pomocy. Może jeszcze bardziej przydawać się na tablicach niż dotychczas to robił. Poza tym, gracz marzenie dla każdego trenera.