Steve Kerr. Nowa koszykarska biografia. Od Chicago po San Francisco

Przedstawiamy najnowszą książkę od Wydawnictwa SQN pod patronatem Szóstego Gracza.

Niewielu sportowców przeżyło równie nieprawdopodobną karierę co Steve Kerr. Jako zawodnik zdobywał mistrzowskie tytuły w NBA, a później został trenerem, dyrektorem generalnym klubu i szanowanym komentatorem.

Zamów książkę ⏩ TUTAJ

Grał w jednym zespole z Michaelem Jordanem, Shaquille’em O’Nealem, Timem Duncanem, Scottiem Pippenem, Davidem Robinsonem czy Dennisem Rodmanem. To właśnie z nimi sięgał po pięć mistrzowskich pierścieni, przy okazji ucząc się od trzech szkoleniowców, którzy zostali członkami koszykarskiej Galerii Sław, i czwartego, który z pewnością nim zostanie – Gregga Popovicha.

Równie wielkie sukcesy Steve Kerr odnosi jako trener. Sięgnął z Golden State Warriors po cztery mistrzowskie tytuły, co czyni go jednym z najbardziej utytułowanych szkoleniowców w historii NBA. W tej fascynującej biografii Scott Howard-Cooper spogląda na życie Kerra z różnych perspektyw. Pisze o dorastaniu w rodzinie nauczycieli uniwersyteckich na Bliskim Wschodzie i straszliwej tragedii – zamordowaniu ojca przez terrorystów. O niefortunnych pierwszych latach kariery na uniwersytecie Arizona i w NBA, o mistrzowskich sezonach w Chicago Bulls i San Antonio Spurs, a także o sukcesach odnoszonych w roli pierwszego trenera Golden State Warriors.

Steve Kerr to człowiek, który już za życia stał się legendą. Ta historia doskonale pokazuje, w jaki sposób osiągnął sportowy szczyt i jak za jego sprawą doszło do wielkich zmian w najlepszej koszykarskiej lidze świata.

Steve Kerr śmierdział nieprzyjemnym zapachem Atlantic City. Kiedy o wpół do dziesiątej rano wysiadał z  wynajętego autokaru turystycznego i wchodził do lobby dostojnego hotelu Four Seasons w Filadelfii, bił od niego okropny smród. Jego ciało boleśnie odczuwało skutki całonocnej libacji z Buechlerem, Rodmanem i kilkoma znajomymi Dennisa, niektórymi obdarzonymi bardzo zmysłowymi wdziękami. Impreza niezwykle się udała, ale najważniejsze było to, że blisko 200-kilometrowa podróż w tę i z powrotem na wybrzeże stanu New Jersey pomogła zbudować na nowo więzi z Rodmanem, którego zawieszono po raz trzeci w sezonie 1996/97.

Jackson był świadkiem początków tej szalonej imprezy; nie zdziwił się na widok Kerra i Buechlera w  restauracji znajdującej się w hotelowym lobby, bo wcześniej wyraził na wszystko zgodę. Panowie przyszli do niego z tym pomysłem, bo chcieli zadbać o nastrój Rodmana i go dopieścić. Trener nie tylko się zgodził, ale nawet zachęcił rozgrywającego drugi sezon w NBA skrzydłowego Jasona Caffeya, żeby im towarzyszył. „Duchowo Dennis się od nas oddalił i Phil uważał, że powinniśmy na nowo go do siebie przyciągnąć. W jego przypadku było to równoznaczne z pójściem z nim na imprezę, żeby wspólnie się nawalić” – tłumaczył Kerr. Zastanawiał się przy tym: „Jak wielu trenerów NBA powiedziałoby jednemu ze swoich młodych zawodników, że ma iść do klubu i najebać się razem z Dennisem Rodmanem?”. Jackson żałował tylko jednego: wiedział, że trening, który miał się odbyć zaraz po ich powrocie, będzie kompletnie bez sensu. I rzeczywiście – zajęcia były tak beznadziejne, że już po 40 minutach trener je przerwał i zakończył. A następnego dnia Bulls przegrali z Nets, którzy mieli wtedy bilans 18-44.

Podczas pierwszego sezonu w roli mistrza NBA Kerr starał się wspierać emocjonalnie innych kolegów, zwłaszcza tych bardziej znanych. Wspólne libacje z Rodmanem nie zdarzały się zbyt często, bo większość zawodników Bulls rzadko kiedy odwiedzała alternatywną rzeczywistość Dennisa, a jego wygłupy ze strojami uznawali za wybryki nieśmiałej i zagubionej społecznie duszy, która próbuje zwrócić na siebie uwagę za pomocą przesady.

Steve, tak jak Jordan i Jackson, nie pojawił się nawet na pomeczowej imprezie urodzinowej, zorganizowanej przez Rodmana w  jednym z  chicagowskich klubów pod koniec poprzedniego sezonu. Społeczność NBA mieszała się tam z rockmanami i bohaterem wieczoru w strzeżonym przez ochroniarzy salonie na piętrze, a Eddie Vedder z zespołu Pearl Jam zaśpiewał ekscentrycznemu koszykarzowi Happy Birthday. Ale ponieważ Kerr doskonale wiedział, jak ważna jest odpowiednia chemia w szatni, to miał świadomość, że wspólne spożywanie alkoholu i wyprawy do kasyna raz na jakiś czas nie są pozbawione sensu. I w imię integracji drużyny wspólnie z Buechlerem zaproponowali wyjazd do Atlantic City.

Kerr starał się wspierać również Jordana i Pippena, choć robił to w mniej ekscentryczny sposób. Przez lata wyręczał ich w kontaktach z dziennikarzami, był zawsze dostępny dla mediów, po treningach stawał przed kamerami telewizyjnymi i cierpliwie odpowiadał na pytania. A przed meczami krążył po szatni i rozmawiał z reporterami, którzy chcieli zrobić wywiad wcześniej, żeby zdążyć przed deadline’em. Kerr i Wennington odpowiadali na pytania, żeby najsłynniejsi gracze mogli odpocząć od blasku reflektorów i hałasu włączanych dyktafonów. Steve był nieocenionym źródłem wyczerpujących odpowiedzi, inteligentnych komentarzy i wrednych ripost, które doceniliby nawet dawni czytelnicy rubryki Riptide. To dzięki niemu Jordan i Pippen mogli nie przejmować się swoimi medialnymi obowiązkami i skupić się na koszykówce.

Kerr był zawsze chętny do pomocy, gdy chodziło o kontakty z mediami – czy to podczas studiów, kiedy musiał odpowiadać na pytania dziennikarzy po zamordowaniu ojca, czy to w Cleveland, gdy jako totalny nowicjusz zgłosił się do udzielania wywiadów, czy podczas swojego krótkiego pobytu w Orlando, gdy chętnie dzielił się z zarządem klubu swoimi pomysłami na procedury dotyczące kontaktów z przedstawicielami mediów.

Dynastia Bulls znajdowała się oczywiście na zupełnie innym poziomie medialnego szaleństwa, ale Kerr zawsze był chętny do pomocy, nawet kiedy został już uznanym i ważnym członkiem drużyny oraz mistrzem NBA. K.C. Johnson z „Chicago Tribune” powiedział Steve’owi, że jego nazwisko powinno pojawiać się w nagłówkach artykułów jako współautora tekstów, ponieważ tak często dostarczał prasie wartościowych informacji. Dziennikarz zażartował też, że powinien podzielić się z koszykarzem wynagrodzeniem.

W sezonie 1996/97, kiedy zainteresowanie Bulls sięgnęło zenitu, wsparcie ze strony Kerra i Wenningtona stało się jednocześnie autentyczne i pełne humoru. John Ligmanowski, kierownik odpowiedzialny za sprzęt, zawsze zwracał się do nich, kiedy włączano kamery telewizyjne – krzyżował ręce na piersiach, dotykał palcami ramion i szybko wymachiwał dłońmi, odganiając się od dziennikarzy, jakby byli ćmami, które pragną polecieć w kierunku światła. Nikt się nie zdziwił, że Wennington i Kerr się zaprzyjaźnili – mieli podobne charaktery, obaj byli inteligentni i dojrzali, mieszkali za granicą, kochali koszykówkę i uświadamiali sobie, jak wygląda prawdziwe życie poza parkietem. Dołączyli do Bulls tego samego dnia we wrześniu 1993 roku. Rezerwowy obrońca i rezerwowy środkowy często żartowali na temat swojej niejasnej roli w drużynie i nabijali się z siebie, że czasem muszą zostawać na treningu najdłużej ze wszystkich, bo – jak mówił Wennington – „nikt inny nie chce się wypowiadać”.

W końcu Wennington postanowił upublicznić te ich żarty. Odwiedził jeden z chicagowskich sklepów i zakupił mierzący 60 centymetrów puchar, który zamierzał wręczyć koledze w dowolnej chwili, choćby podczas wywiadu, aby się z niego ponabijać. A na pucharze wygrawerował napis: „Ćma roku”. Przez dwa sezony przekazywali sobie trofeum co kilka tygodni w podzięce za kolejny wyjątkowy sprint w kierunku świateł kamer. Przekazanie nagrody w ramach środowiskowego żartu odbyło się tyle razy, że w pewnym momencie panowie przestali to liczyć. W końcu zaś zgubili nawet sam puchar. Czasami trofeum było przekazywane z rąk do rąk, czasami jego nowy zdobywca znajdował je bez żadnego komentarza w szafce.

Kerr nadal wyróżniał się na parkiecie, co było o tyle ważne, że Harper latem przeszedł operację kolana, a Jackson obawiał się, że Pippen będzie przemęczony ze względu na grę w reprezentacji podczas igrzysk w Atlancie w 1996 roku. Jordan nie był już młodzieniaszkiem, miał wkrótce skończyć 34 lata. Jackson chciał dać odpocząć gwiazdom, a to oznaczało, że 31-letni Kerr miał więcej okazji do gry. I znów to wykorzystał, stając się godnym zaufania strzelcem. Po raz czwarty w ciągu czterech lat gry w Chicago zagrał we wszystkich 82 meczach. Dodatkowym sukcesem Steve’a był udany powrót do Cleveland i triumf w konkursie rzutów za 3 punkty podczas Weekendu Gwiazd.

Wennington wspominał, że w okresie, kiedy Kerr spędzał więcej czasu poza domem, żeby się rozluźnić, zachowywał się nieco buntowniczo. Trwało to krócej niż rok, ale był to szczęśliwy rok, a Steve był w dobrej formie. Kiedy indziej Kerr zmuszał się, by nie nakładać na siebie samego dodatkowego ciśnienia; na przykład podczas treningów w Cleveland Mokeski powtarzał mu, że ma po prostu grać. Kerr napisał sobie na butach „F.I.”, w ramach przypomnienia, że najlepiej po prostu wszystko pierdolić („Fuck It”). W tym czasie zmienił też wygląd – chciał wyglądać na totalnie wyluzowanego, więc zapuścił kozią bródkę. Po latach uważał to za akt szaleńczej desperacji: „Wiem, że brzmi to jak jakieś szaleństwo. Ale zapuściłem kozią bródkę”.

„Nie powiedziałbym, że był spięty, ale z pewnością sobie nie odpuszczał i naprawdę traktował samego siebie surowo  – mówił Wennington. – Był swoim największym wrogiem. Potem trochę się rozluźnił. Myślę, że Phil miał do niego kilka razy pretensje, że nie oddaje rzutów z czystej pozycji. Był na niego o to zły. Ale Steve chyba doszedł w końcu do takiego punktu, że powiedział: »Hej, wiecie co? Muszę robić swoje. Reszta jest nieistotna«”.”