Flesz: Gone With the Wind

Potrafi minąć w lewo i kozłować cały czas lewą ręką, i ani przez moment nie dołożyć prawej i skończyć przy obręczy lekko. Wiesz, że coś zrobi, ale nigdy nie wiesz co dokładnie – dzieją się rzeczy nieprzewidywalne – co zwykłe życie zamienia w fantazję, a fantazję przynosi do zwykłego życia.

Może przejmować mecze, jak Iverson, jak MJ, idzie na ciebie, i wiesz, że będzie szedł, tylko nie wiesz jak.

Nie potrzebuje trenera, nie potrzebuje ustawień – potrafi stworzyć paralelny świat, zabrać do niego grę i ją dominować. Te rzeczy widzieliśmy już dawno, dawno temu, ale nie widzieliśmy ich już tak długo.

Może rzucić 47 punktów w swoim drugim meczu playoffów, dosłownie latać nad kimś nazywanym “Wieża Eiffla”, w wieku dopiero 22 lat nacierać w maju na mistrzów NBA i zniszczyć ich meczem 47-8-8 w playoffach, rzucić w nim ostatnich 15 punktów dla swojego zespołu i wygrać – tak żeby go zatrzymać, musisz w kolejnym meczu chwycić go za kolano i wykręcić je.

Jak Messi znajduje przerwy w przestrzeni, puste miejsca do wypełnienia na ziemi i w powietrzu, szczeliny w które wkręca się, a gdy wydaje się, że nie ma ich, to paletą zwodów tworzy pęknięcia, i jakby wiatr wtedy wiał mu w plecy – jakby wiatr wiał w plecy jemu i tylko jemu – gdy leci, płynie i znajduje się nagle po drugiej stronie wszystkiego, kiedy na boisku obok inni nie wiedzą jeszcze, co dokładnie się stało, i sami koszykarze chcieliby najchętniej zrobić to, co wszyscy – przewinąć i zobaczyć raz jeszcze.