Flesz: Czas przyszedł wreszcie po LeBrona

To jest dopiero dowód legendy jaką od 2003 roku zbudował, że dziś, gdy to wszystko w tak brzydki sposób się kończy my nie jesteśmy w stanie mu ostatecznie dojebać.

Russell Westbrook spadający z klifu, słabe przygotowanie do sezonu Anthony’ego Davisa i nagle mnogość różnego rodzaju urazów, które dotykały od jesieni wtedy 36-letniego, a od grudnia 37-letniego LeBrona Jamesa, to najpewniej najważniejsze przyczyny spośród innych najważniejszych przyczyn katastrofy Los Angeles Lakers w tym sezonie. Stron, z których można obrzucić ten sezon Lakers kamieniami jest ze 360 stopni.

Można wrócić się – i ja będę wracał się – do podpisania Andre Drummonda i automatycznego wstawienia go do piątki, co zabolało wówczas rok temu i Marca Gasola, i Montrezla Harrella, i niejako złamało szatnianą hierarchię zdobywania sobie miejsca w łańcuchu pokarmowym, rzecz absolutnie naturalną pośród gromady mężczyzn. Następnie zespół, który po mistrzostwie w 2020 roku był aż nr 2 do połowy sezonu regularnego 2020/21, już nigdy nie wrócił. Teraz po kolei można przejść się przez dwa ruchy Lakers po odpadnięciu przed rokiem z Phoenix Suns w pierwszej rundzie playoffów – te niewykonane, jak i te wykonane, czyli katastrofalną w skutkach wymianę po Russella Westbrooka oraz pozwolenie na odejście Alexowi Caruso, czyli dwa ruchy, w których Lakers oddali tak kluczową wcześniej defensywną szybkość. Defensywną szybkość, pomocniczość i generalną ochotę do gry Caruso i Kentaviousa Caldwella-Pope’a oraz wszechstronność tuningowanego w Lakers na jednego z lepszych role-playerów ligi Kyle’a Kuzmy. Gdyby nie te dwa ruchy, Lakers byliby dziś co najmniej w Play-In.