Kajzerek: “Last Dance” dla kogoś, kto znał wyłącznie opowieści

Moja koszykarska biblioteczka ma kilka tytułów, które opowiadają m.in. historię NBA lat 90. Gdy masz wyłącznie wyobrażenie pewnych zjawisk, jakie wówczas zachodziły w NBA, to skonfrontowanie ich z obrazem, który przedstawił “The Last Dance” staje się jak wycieczka rollercoasterem. Odnosisz wrażenie, że zdołałeś pewne rzeczy przetworzyć i twoja wyobraźnia jest na tyle elastyczna, że namalowałeś w głowie realny obraz zdarzeń opisywanych m.in. przez Billa Simmonsa, Sama Smitha czy Rolanda Lazenby’ego. Potem dostajesz pracę wykonaną przez Jasona Hehira i urządzasz sobie zabawę na swój własny użytek.

Na przestrzeni ostatnich tygodni słyszałem wiele głosów niezadowolenia, czego rzecz jasna mogliśmy się spodziewać po produkcji, wokół której narosły tak ogromne oczekiwania. Zrobilibyśmy dokumentowi ogromną krzywdę, gdybyśmy zaczęli go rozpatrywać zero-jedynkowo. Twój staż jako fana ligi odgrywa ważną rolę, gdy odpalasz Netflixa. Dla ludzi z mojego pokolenia, urodzonych w latach 90., opowieść o Chicago Bulls i Michaelu Jordanie była przede wszystkim lekcją historii z nauczycielami, jakich moglibyśmy sobie wymarzyć.