Flesz: LeBron James wygrał mecz nr 7 Finałów na wyjeździe po raz pierwszy od 1978 roku, zdobył swój trzeci tytuł

Jest ustawione – Mount Rushmore ligi. Są w nim na pewno Michael Jordan i LeBron James. Po jednym z najlepszych meczów w historii NBA James zdobył 3. w karierze tytuł mistrzowski, po raz 3. został MVP Finałów i zrobił, to co obiecał przed dwoma laty – zdobył mistrzostwo dla miasta Cleveland. Jest to pierwszy tytuł dla Cleveland od 1964 roku, gdy legendarny Jim Brown poprowadził Cleveland Browns do mistrzostwa NFL.

W tamtym meczu gwiazdą był Gary Collins, receiver, który zamienił trzy podania na touchdowny. W meczu nr 7 Finałów 2016 najważniejszy rzut, na 53 sek. przed końcem, trafił za trzy Kyrie Irving, przerywając remis 89-89. W następnym posiadaniu Kevin Love zmienił krycie, nie dał Stephenowi Curry’emu nawet miejsca na oddech i ten nie trafił trzeciego kolejnego rzutu w crunchtime. Przy czterech sekundach na zegarze różnicy, pomiędzy czasem na rozegranie akcji przez Cleveland, a końcową syreną, po timeoucie Cleveland Irving minął na połowie boiska Klaya Thompsona, zaatakował do linii końcowej, znalazł ścinającego zza pleców Andre Iguodali Jamesa i ten przy próbie potężnego dunku został sfaulowany przez Draymonda Greena. James nie trafił pierwszego rzutu, ale poprawił drugim i po timeoucie Warriors trzecia trójka Curry’ego w ostatnich 74 sekundach nie trafiła do obręczy. Świat wywrócił się do góry nogami, wielu ludzi płakało, nie tylko w Oakland i Cleveland.

Cleveland Cavaliers wygrywając z 73-9 Golden State Warriors 93:89 (4-3) mecz nr 7 na wyjeździe zostali pierwszą drużyną w historii Finałów, która wróciła z 1-3 i pierwszą od czasu Washington Bullets z 1978 roku, która wygrała siódmy mecz Finałów na w hali rywala. W ostatnich sekundach przegranego meczu nr 4 James sprowokował Greena i ten został zawieszony na piąty mecz w Oakland. To zagranie zmieniło całe Finały. W meczach nr 5 i 6 James zaliczał średnio 41 punktów, 12 zbiórek, 9 asyst, 3.5 przechwytu i 3 bloki, samym meczem nr 6 odbierając na krótko utracony tron Curry’emu. W meczu nr 7 zaliczył triple-double 27 punktów, 11 zbiórek, 11 asyst, znów miał dwa steale, 3 bloki – w tym jeden potężny w crunchtime na Iguodali – i po znakomitym przez pierwsze 40 minut meczu, który w końcówce wyhamował przez zmęczenie i nerwy graczy, zdobył jeden z najbardziej nieprawdopodobnych tytułów w najnowszej historii ligi.

Irving paradą niesamowicie trudnych technicznie layupów dodał 26 punktów, w tym trafił najważniejszy rzut serii i rzucił 12 punktów w osiem minut trzeciej kwarty, które pozwoliło Cleveland zamienić osiem punktów straty (56-64) w siedem punktów przewagi (70-63). Najlepszy w Warriors Green za moment został jednak sfaulowany przy trójce przez Jamesa, trafił trzy rzuty i ostatnie piętnaście minut było wymianą kosz za kosz.

Spauzowałem na 5 minut przed końcem tego meczu, myśląc, że jako kibic nie jestem w stanie wytrzymać tego napięcia. Za moment wszystko na parkiecie zmarło, akcje Cleveland wciąż były długie, a Warriors coraz bardziej chaotyczne i nieprzygotowane. Ten fenomenalny mecz zapadł się na chwilę pod ziemię, skąd wyciągnął go najpierw trzypiętrowy blok w kontrataku Jamesa, a potem trójka Irvinga w izolacji po switchu, bardzo dobrze kryta przez Curry’ego, ale nie przez wyższego Klaya Thompsona.

Green pięć ze swoich sześciu trójek trafił do przerwy, wychodząc z 32 punktami, 15 zbiórkami i 9 asystami w meczu. Ale już od finałów konferencji, Warriors przeistoczyli się w team, który miał coraz większe kłopoty w kończeniu akcji przy obręczy. Curry, który trafił solidne 40% trójek w Finałach, trafił tylko 40% rzutów za dwa w trakcie serii z Cleveland i jego splity pick-and-rolli, penetracje, to było coś czego na koniec długiego sezonu brakowało w jego grze. W ostatnim meczu 41 z 83 rzutów Warriors było trójkami i trafili dobre 15 z nich, ale tylko 17 z 42 rzutów za dwa. Jump-shooting teams can’t win championships …vs LeBron James & Kyrie Irving. Kyrie zakończył serię, zaliczając 27,1 punktów na mecz i będąc jedną z najlepszych drugich opcji w Finałach od czasu mistrzostw Shaquille’a O’Neala i Kobiego Bryanta.

Curry w najważniejszym meczu swojej kariery, w meczu, który miał szansę pchnąć swoje topniejące ‘legacy’ z tweetów żony, znów na stronę mistrzowskich pierścieni, oddał więcej rzutów (19), niż zdobył punktów (17) i miał tylko dwie asysty. Drugi ze Splash Brothers Thompson dodał 14 punktów, ale nie trafił ośmiu trójek (2/10), Curry aż dziesięciu (4/14) i po kompromitujących błędach w pierwszej połowie (10 trójek Warriors), od trzeciej kwarty Cavaliers zdecydowanie poprawili krycie w akcjach typu split-screens bez piłki. Doszło nawet do tego, że na osiem minut przed końcem meczu Tyronn Lue zdjął z boiska Irvinga i Love’a i za moment jego niski zespół zaczął tak jak Oklahoma zmieniać krycie na każdej zasłonie bez piłki. Warriors zdobyli jednak szybko pięć punktów i najpierw Irving, a potem Love wrócili do gry.

James był oczywiście na parkiecie przez cały czas. Nie było go na boisku tylko przez 71 sekund tego meczu. W końcówce, kiedy resztki swojej energii zużywał na obronę i kontrolowanie piłki, przyszli mu z pomocą, ci których na końcu potrzebował, żeby zdobyć tytuł. Najpierw Irving, a potem cichy bohater tego meczu Kevin Love, który przyszedł do gry z animuszem skrzydłowego z lat 80-tych, przestawiał ludzi w walce o piłkę na deskach (14), nie trafił kilku rzutów (9 punktów), ale nie bał się nic a nic i aktywnie szukał mis-meczów w post-up. Na koniec jego posiadanie w obronie na Currym stało się równie popularnym vinem, jak jedno z jego złych posiadań przeciwko Warriors w sezonie regularnym.

To niesamowita rzecz, którą zrobili Cavaliers, ale na koniec wszystko sprowadza się do LeBrona Jamesa.

“All against odds” powtórzył dwukrotnie w wywiadzie pomeczowym, wcześniej płakał leżąc na boisku, a potem gryzł się w język, odbierając nagrodę bezdyskusyjnego MVP. Zaliczał średnio w Finałach 2,6 przechwytu i 2,3 bloku, obok swoich typowych, topowych 29,7 punktów, 11,3 zbiórek i 8,9 asyst. Liderował Finałom w każdej z tych pięciu kategorii, grając 46, 43, 43 i 47 minut w czterech ostatnich meczach serii. Trudno wymagać od koszykarza NBA, aby mógł robić więcej – miał razem aż 12 bloków i 11 przechwytów w czterech ostatnich meczach. Po meczu nr 6 został pierwszym zawodnikiem w całej historii NBA, który miał dwa z rzędu mecze na minimum trzy trójki, bloki i steale. Ostatniej nocy dołożył do tego kilka kolejnych spektakularnych bloków na Currym i Iguodali.

“When you really learn to play the game, you’re past your peak.” – powiedział w 1972 roku Jerry West, który 9 razy przegrał Finały, zanim kilka miesięcy po tych słowach zdobył swój pierwszy tytuł. Nie miał racji w przypadku dopiero 31-letniego Jamesa, który jest 3-4 po aż siedmiu wizytach w Finałach na przestrzeni 10 ostatnich lat, ale w wieku 31 lat ma tyle samo tytułów, co Jordan.

To była najlepsza z wersji LeBrona, jakie oglądaliśmy przez lata – był liderem na boisku i poza nim, był przykładem dla reszty graczy, motywującym w trudnych momentach, zimnym kunktatorem w końcówce meczu nr 4 i na parkiecie wszystkim czego chcesz od profesjonalnego koszykarza.

He’s the King.