Czas na rewolucję psychologiczną

Świetny artykuł, zwłaszcza dla przyszłego absolwenta psychologii. Ta rewolucja rozpoczęła się także w piłce nożnej i mam nadzieję, że uda się w przyszłości tę niszę zagospodarować.

Świetny tekst Przemku! Wydaje mi się że w dzisiejszych czasach, mimo nieustannego rozwoju nauki, wciąż za małe znaczenie przywiązuje się do wpływu ludzkiej psychiki na działanie człowieka. Wiele mówi się o racjonaliźmie, obiektywiźmie czy logicznym rozumowaniu, tymczasem na podejmowanie decyzji przez każdego z nas mają wpływ emocje, uprzedzenia, słabości, przyzwyczajenia itd., które to czynniki potrafią mniej lub bardziej skutecznie zaburzyć w człowieku zdolność racjonalnego postrzegania rzeczywistości. I dotyczy to również koszykarzy, którzy mimo iż uprawiają sport zawodowo i zarabiają z tego tytułu olbrzymie ilości pieniędzy, to jednak są takimi samymi ludźmi jak my wszyscy i muszą radzić sobie z tymi samymi przeciwnościami stawianymi przez ich wewnętrzne “ja”.

Nie piszesz nic o trenerach, nie uważasz, że oni (niektórzy) nie są takimi psychologami swoich drużyn, np Pop budujący atmosferę rodziny, tyle się pisało o tym, ile różniło się zatrudnienie L. Aldridge’a na tle innych drużyn. Rozwój Kawhiego, czy ktoś się tego spodziewał przy wymianie za George’a Hilla, a z drugiej strony Phil Jackson ze swoimi manipulacjami w Bulls? Nie są oni psychologami z wykształcenia, ale mi przynajmniej się wydaje, że rozumieją ten aspekt mentalny w koszykówce.

Hej,
Przemek, świetny artykuł ktory zapełnia pewna nisze w naszym postrzeganiu sportowców jako, przede wszystkim ludzi których oceniamy przez pryzmat 1h na parkiecie w czasie spotkania i wydajemy śądy na temat tego do czego sie akurat nadają, albo jak to sie posypali w ostatnim czasie…wiemy tylko ułamek z całości czynników które na nich wpływają i które decydują o ich formie..ogólnie mocno interesuje sie tym tematem wiec dla mnie bomba.
Nie zgodzę sie tylko z jednym, poniższym akapitem.

“Nie było mowy o przesiadywaniu na kozetce i długich wywodach na temat dzieciństwa. To nie jest psychologia. Była mowa o poprawie pewnego aspektu swojego zachowania. To jest psychologia.

Takie podejście do “przesiadywania na kozetce i wywodach o dzieciństwie” jest stygmatyzujące.
To jak najbardziej Jest Psychologia i to często psychologia sportowa. Jak wiesz dorosły człowiek uczy sie jedynie przez doświadczenie i działanie, a nie słuchanie tego co sie do niego mówi, zatem przepracowanie u sportowca traum albo przykrości z dzieciństwa to praca na postawach które prezentuje obecnie i praca na doświadczeniu.
Trzeba poznać przyczynę zeby zmienić postawę a w ogromnej mierze nasze dzieciństwo w tej kwestii jest decydujące. Czy jesteśmy tego świadomi czy nie.

Tekst bomba?

Takie podejście jest nieodzowne w szeroko rozumianych dyscyplinach i naukach społecznych, wszędzie tam, gdzie jest czynik ludzki. Trochę podobnie było nie tak dawno temu z ekonomią – tak 10-15 lat temu też się niektórym głównego nurty wydawało, że “rozwiązali” ekonomię, głownie poprzez jej zmatematyzowanie i oparcie o badania ilościowe. A potem przyszedł kryzys 2007-2010 i okazało się, że bez psychologii i czynników behawioralnych nic się nie daje ogarnąć.. tak w skrócie :-)

Kapitalny artykuł! Poza ostatnim zdaniem :) potworek. “czuję że mmogę mieć nadzieję” = mam przeczucie?

Co do tekstu to ja polemizowałbym tylko z możliwością stworzenia “systemu” który mógłby być uniwersalny dla wielu zawodników. Już nawet gusta są kwestią mniej indywidualna niż psychika dlatego myślę że chodzi tu bardziej o wypracowanie kultury współpracy z psychologią. Tak jak robi to Dallas i tak zeby żaden zawodnik nie czuł się nieswojo/zawstydzony/niepewnie/etc kiedy udaje się do psychologa. A ci z kolei powinni być blisko z drużyną, nie tylko w gabinecie na innym piętrze.

– – –
PS. Czyli wychodzi na to że kolebką nowoczesnej koszykówki jest… Teksas. Analityka w HOU, psychologia w DAL i kombinacja obydwu w SAS.

Przemku dzieki za tak fajne poruszenie tego tematu. Tekst-bomba!