To przecież NBA…

To jeden z tych felietonów, które wylewają się ze mnie na kacu. Zrobienie imprezy z okazji spotkania dawno niewidzianych przyjaciół w środku tygodnia nie było złym pomysłem. Win-win situation. To miał być kolejny blowout na drodze do wielkiego finału, który miał sprawić, że w Stanach Zjednoczonych wreszcie ktokolwiek zauważy, że gdzieś w odległych krajach toczą się mistrzostwa świata. Tak więc, po co to oglądać.

Hiszpanie przegrali? Tym bardziej, po co to oglądać?

To mistrzami świata nie są San Antonio Spurs?

No chyba są.

Hiszpańskie gazety wiedzą lepiej. Na pierwszych stronach ich portali przeczytałem, że Barcelona zagra w jakimś meczu w koszulkach w kolorze Senyery i że Radomel Falcao chwali się, że Real “go chciał”, ale wybrał Manchester. O tym, że gospodarz mistrzostw świata w koszykówce, ich gospodarz mistrzostw świata w koszykówce odpadł w ćwierćfinale nie przeczytałem. Nie chciało mi się scrollować przez morze newsów o tym, co na śniadanie zjadł dzisiaj Leo Messi.

Swoją drogą, dla nas to pociecha, że silną koszykówkę da się zbudować bez zainteresowania mediów.

Poczucie, że Hiszpanom powinie się gdzieś noga uczepiło się mojego umysłu jeszcze na początku fazy grupowej. Jakby powiedział Dariusz Szpakowski, to jest przecież turniej panie i panowie. Tu się kończy, a nie zaczyna.

Miałem jednak jakieś takie złudne poczucie, że europejska myśl szkoleniowa udowodni Mike’owi Krzyzewskiemu, że w koszykówce nie chodzi o to, by żerować jedynie na indywidualnych umiejętnościach poszczególnych zawodników. Dlaczego zapomniałem, że Juan Orenga nie jest trenerem w NBA?

Wstałem rano z bolącą głową i przejrzałem raz jeszcze skład USA. James Harden, Anthony Davis, Stephen Curry… Na nowo odkryłem, że kadra Stanów Zjednoczonych pełna jest gwiazd NBA. Ba, że w kadrze Stanów Zjednoczonych gwiazdy NBA grzeją ławę. Jak mogłem o tym zapomnieć? Ja, który przygodę z polską koszykówką zakończył na rzucie Jacka Krzykały, a o europejską otarłem się jedynie w zaciszu bufetu Palau Blaugrana, pałaszując tapas ze śmietanką katalońskiego dziennikarstwa.

Dałem się oszukać złudzeniu, że Hiszpania może wygrać ten turniej, bo dobrze grała? Bo również ma w składzie zawodników NBA? Niby ma, ale nie ma NBA na ławce, nie ma NBA w szatni, nie ma NBA wśród działaczy, nie ma NBA wśród przyjaciół i matek działaczy.

NBA jest najlepszą ligą koszykówki na świecie i grają w niej najlepsi gracze na świecie. Na ławkach siedzą zaś najlepsi trenerzy na świecie. Piłki zaś pewnie podają najlepsi na świecie chłopcy od podawania piłek. To takie proste. Przecież sam spędzam  większość część roku na maniakalne wpatrywanie się w tę NBA. Dlaczego poczułem nagle, że ta NBA może nie być najlepsza na świecie?

Myśl, którą próbuję wam tu zmaterializować jest chyba taka, że zaczynam rozumieć amerykańskich kibiców, którzy mają te mistrzostwa gdzieś. Ostatecznie te wielkie rzeczy zaczną dziać się dopiero w listopadzie. NBA od jest najsilniejsza od lat i Amerykanie nawet wysyłając swój drugi garnitur graczy mają mistrzostwo świata właściwie w kieszeni.

To złudzenie, że Europa jest blisko. Nie jest. I wcale zbliżać się nie będzie. Owszem NBA połknie i przeszkoli jej największe talenty, by mogły dawać nam złudzenie, że inne kraję mogą rywalizować w koszykówce z USA, ale jednocześnie oddalać się wciąż będzie w zakresie taktyki, rozumienia gry, umiejętności trenerów i przygotowania atletycznego.

Pamiętam, kiedy mój hiszpański współlokator twierdził, że nie jest w stanie oglądać NBA, bo to cyrk, w którym się nie gra w defensywie. Opowiadał też, że na poziomie taktycznym hiszpańska koszykówka jest gdzieś daleko przed amerykańską. Nigdy nie brzmiało to dla mnie śmieszniej niż teraz.

Owszem. Amerykanie wyglądają w tym turnieju, jakby nie grali niczego poza pick’n’rollem i izolacjami. Wyglądają, jakby umieli zdobywać punkty masowo jedynie w szybkim ataku i dominując walki na deskach. To nie brzmi jak szczyt taktycznego wysublimowania, ale kim jesteśmy my, żeby zarzucać Mike’owi Krzyzewskiemu, że “nie jest czegoś świadomy”. To jeden z najlepszych trenerów na świecie. Widzi wszystko, wie wszystko. Wygrywa.

Wygrywa. Słowo klucz.

Mike Krzyzewski nie pozwoliłby Hiszpanii przegrać tego meczu.

A może mówię tak, bo jestem rozczarowany, że tak magiczna w pierwszej fazie turnieju Hiszpania, która wyglądała w porównaniu do USA na tak poukładany zespół nie była po prostu tak silna i nie zasłużyła na to, by przegrać z NBA. Nie będzie finału, którego się spodziewaliśmy, a porażka Hiszpanów udowadnia, że to wcale nie był nasz wymarzony finał. Żaden nie jest wymarzony, bo potęga w koszykówce jest tylko jedna.

Amerykanie mogą jeszcze przegrać te mistrzostwa, ale nie dlatego, że mają słabszy zespół od kogokolwiek innego. Teraz to rozumiem, choć chciałem wmówić sobie, że ten zespół jest słabszy i ich trener jest słabszy. Mike Krzyzewski dokładnie wie kogo ma w zespole i z pewnością lepiej niż my wie, co robi.

Teraz z czystym sumieniem mogę wrócić do czytania o tym, że Greg Monroe obsikał sam siebie i rozumieć, że gdzieś, dla kogoś może to być informacja ważniejsza niż to, że Hiszpanie przegrali.