LeBron niezadowolony ze swojej roli, Greg Oden go nie wybawi

W czasach, gdy Josh Smith śni po nocach o byciu niskim skrzydłowym, już większość trenerów w zawodowej koszykówce zauważyła, że ze względów ofensywnych warto przestawiać swoje “trójki” na wyższą pozycję. W ten sposób weszliśmy w erę smallballu w NBA. Różne zespoły z powodzeniem próbowały grania niższymi składami, w który najistotniejsze było posiadanie na parkiecie w tym samym momencie większej ilości strzelców z dystansu i przesuwanie swoich najlepszych graczy bliżej kosza. W ten sposób jako silni skrzydłowi grać zaczęli LeBron James, Kevin Durant, czy Carmelo Anthony. Tego typu zmiany ustawień, dzięki swojemu potencjałowi ofensywnemu, zaczęły zmuszać innych trenerów (nawet tych, którzy nie posiadali graczy podobnych do tych wyżej wymienionych), by dostosowywali się do tego trendu. Po prostu, większość klasycznych silnych skrzydłowych jest zbyt wolna, by nadążać za nominalnymi “trójkami”. Dla wielu drużyn była to w ostatnich latach zwycięska kombinacja. Nie jest jednak tak, że powoduje ona automatyczne zwycięstwo. Są drużyny, których klasyczne ustawienie na pozycjach numer 4 i 5 jest bowiem wystarczająco silne, by odpowiedzieć jeszcze większą siłą ognia po drugiej stronie parkietu.

To właśnie zdarzyło się w meczu numer 1 serii Pacers – Heat. Erik Spoelstra wypuścił swój zespół od pierwszych minut w smallballowym wydaniu z Shanem Battierem i LeBronem Jamesem na skrzydłach i przegrał, bo ci nie poradzili sobie z bardziej “klasycznym” duetem Paul George – David West.