Nowojorskie impresje 703… czyli DETonacja neuronów…

Mam czasem takie słabsze momenty, kiedy wydaje mi się, że można powiedzieć coś ciekawego o DET. Następnie budzę się zlany zimnym potem i cieszę się, że koszmar się skończył.

Tak długo, jak ten tłusty kot Bonifacy będzie siedział na zapiecku, ten zespół jest skazany na powolne toczenie się na biegu jałowym. Nie wierzę, że w tym otłuszczonym umyśle jest jakaś większa wizja niż to, kiedy podadzą jakiegoś cheeseroyala z frytkami. Joe zjada swoją legendę. Teraz jest w fazie defekacji. Szkoda, że musimy na to patrzeć.

DET byli koryfeuszami wielkiego planu przebudowy zaplanowanego w trybie pięciolatki. 2009-2014. Prekursorzy zmian. Tak chytrzy, że odpalili głowice na rok przed wszystkimi. 2010 o roku Ty!. Dwie lokomotywy napędowe – Król Karol V i Mały Benek wsparte lekko podniszczonym składem wagonów mistrzowskich (Czosio, Duży Benio, Księciunio, Odpoczywający w Pokoju). Powiedzmy sobie otwarcie ten pociąg nie wyszedł nawet z parowozowni. Wykoleił się już przy ładowaniu węgla. Na stację dotarł… ale informacja do pasażerów, że trzeba szukać innych środków komunikacji. To co budziło pewną nadzieję i optymizm na to była czwórka młodych, zdolnych niespokojnych wybranych w Drafcie Anno Domini 2009 którzy wydawali się perspektywiczni. Okazało się, że w realu perspektywy osiągnęły poziom snów o potędze, które można opłakiwać przy kufelku piwa jak np. wizję lennej podległości hospodara mołdawskiego. D. Washingtom (draft 2008 co prawda) ale tak się ojadł macy w Izraelu, że nie było co zbierać. Dalej był D. Summers, który też nieźle rokował a na chwilę obecną Szczerbcem wyrąbuje bramę w Kijowie. A. Daye – który miał zastąpić Księcia Szkieletorów ale szybko okazało się jednak, że zamiast mózgu ma w głowie styropian i dziś doradza jak ocieplać budynki wśród śniegów Kanady. Ostał się tylko ten szwedzki drwal J. Jerebko, który jak widzę stosuje dietę ala Andrew Gołota polegającej na wyhodowaniu na ciele margaritty z kulkami mięsa. Nie twierdzę, że każdy z tych projektów miał zapalić, ale w 2009 hype był większy.  Nie każdy kij rzucony na głęboką wodę staje się aligatorem. Potem w 2010 r. objawił się T. White – to bożyszcze youtube’a, człowiek który wydawało się, że jako pierwszy zrobi salto nad obręczą, pogruchotał stopę w meczu preaseason w efekcie czego nigdy nie usłyszał skrzypu swoich nóg na parkiecie NBA i rozpoczął pielgrzymkę żołnierza tułacza, która powiodła go do mieściny o nazwie Kragujewac.

Ktoś powie – „mamy nowe rozdanie”. Zapomnijmy o bolesnej przeszłości. Nowa szansa. Nowe nadzieje (brzmi jak zajawka do konfrontacji z Gwiazdą Śmierci). „Zobacz jaki mamy front court? Kto nam podskoczy? Tylko gupi by się nie jarał”

Czy G. Monroe? Nie. Dla mnie to jest motoryka ugiętych kolan Robina Lopeza. Co on jest? Czy on coś potrafi w post –up z tą twardością atłasowej poduszeczki. To jest para chyba najgorszych rąk w całej NBA jeżeli chodzi o centrów. Gdyby ktoś powiedział mi, że ten facet ma mi wykonać operację na otwartym sercu błagałbym o to, żeby dali mi Goofiego.

Czy J. Smith? Nie. Zbieżność nazwisk nie może być przypadkowa. Te linie rodowe muszą mieć wspólnego przodka (chciałbym go poznać, ale też chciałbym być wtedy uzbrojony). Ego Josha Smitha nie może być składowane na Ziemi. Inaczej poruszalibyśmy w nim, oddychali i sami bylibyśmy tym egiem. Jego poczucie wielkości sprawia, że normalny obserwator NBA jak ogląda go w akcji musi zakładać okulary przeciwsłoneczne, bo boskość go oślepia. Jest jak Arka Przymierza w Indianie Jonesie. Ten gość ma zamiast istoty szarej lekko rozwodniony cement a zamiast istoty białej wapno musujące. Jeżeli ktoś wierzy, że on może włożyć coś w tłoki to niech od razu przesiądzie się na rower. Najlepiej trzykołowy. Na pewno lepiej dla zdrowia. Zwłaszcza tego psychicznego.

A. Drummond – trudno orzec. Nie ukrywam, że marzy mi się pojedynek jego i J. Sullingera w białym budyniu. Takie dwa przetaczające się wielkie daktyle. To mógłby być freak fight dekady. Chyba, że detektyw Rutkowski znowu coś wymyśli. Nie powiem facet jest fantastyczny. W Quo Vadis (wersja dla publiczności czarnoskórej) ma murowaną rolę byka, którego zadusi R. Kubacki. Ale nie ma chyba takiego oceanu który uformowałby tę surówkę w jakąś zgrabną formę, która nie przypominałaby twórczości Władysława Hasiora. Boję się, że kariera będzie pasmem kontuzji pleców, kolan i nocnych polucji. Iman Shumpert może mieć po wczorajszym zadaszeniu odmienne zdanie.

B. Jennings – chyba jeden z najbardziej przehypowanych graczy w NBA. Zakładnik meczu 50 plus ze swojego sezonu debiutanckiego. Wszyscy tak chcieliby tak go lekko zdissować, ale ten jeden mecz tak nie pozwala go w całości zbezcześcić. On jest podobny w rozwoju przodomózgowia do Smitha (wspólna babka?), neurony chodzą u niego tyłem. Tak zgoda. Może mieć chwile koszykarskiej erekcji, ale w przekroju to jest plątanina złych decyzji, niepotrzebnych rzutów i totalnej nieodpowiedzialności na zasadzie „i co mi zrobicie?”. Jeżeli ktoś twierdzi, że taki szlakowy może zaprowadzić łódź do mety to mam nadzieję, że płynie w kapoku.

K. Caldwell- Pope – zwany pieszczotliwie papierzakiem (w polskich lasach rosną takie grzyby) sprawił mi wczoraj dużo problemu, bo fizycznie jest bardzo podobny do Jenny i generalnie mieszał mi się jak ciepła woda z cukrem. Trudno mi powiedzieć coś o kimś, kto wydaje się być klonem R. Stuckey’a. Ale DET ma taką dziwną tendencję do kolekcjonowania sobowtórów.

Czy ten L. Datome to jest jakaś groupie J. Noaha?

Na papierze to może nawet fajnie wygląda. Pozbyto się J. „Największa Rzyć NBA” Maxiella (facet podobno wchodził już w ostatnim sezonie do szatni bokiem), jest nadal Will „Nate Robinson to mój nieudany prototyp” Bynum, wrócił C. Billups by oddać coś urbi et orbi.

W praktyce Bonifacy podkręca wąsa i łapką wpycha śmietankę do pyszczka. Następne malowanie pieca kaflowego za cztery lata. Filemona nie ma. Myszy harcują.

Powiem tylko tyle. Ktoś kto zatrudnia B. Jennigsa i J. Smitha nie wymaga weterynarza. Tylko uśpienia.

Detroitczycy trzymajcie się cieplutko.

NYK

Biuro Polityczne zdecydowało się na takie wymijające bąknięcie korytarzowego komentarza. Ktoś doszedł prawdy i tajemnica ujrzała światło dzienne. Nie ma co już dłużej ukrywać się szafie.  „I. Shumpert przeszedł zabieg kolana w lecie” szczeknęło przez megafon. I pokazuje się na Imana palcem. Nie powiedział Wam? Jak to? To nieprawdopodobny wręcz skandal. Pytajcie jego. Tyle, że on nic Wam mówić nie może.

Czekam już teraz tylko na informację, że Melo wstrzyknął sobie w wargi botoks (on ich już nie zamyka), P. Prigioni wszczepił sobie psią nerkę, a K. Martin nie jest już wnętrem.

Ten cały rzekomy trade z R. Rondo? To chyba dobra informacja dla fanów BOS. Znaczy się perspektywy na powrót Rajona do dawnego Ronda są optymistyczne. A na pewno lepsze niż wzięcie na pokład człowieka, którego kolana przypominają szklaną watę i gościa który zataił prawdę o swojej operacji. Jak jest źle, więc się chodzi na handel obwoźny. Tyle, że sprzedaż pożarowa niczego nie zmieni…

Mecz

Wahałem się. Ale krótko. Wybrałem komentarz Sir Georga Rycerza Blaszki. Lubię faceta i to jest mój Top3 komentatorów NBA – po Clydzie i Panu Samochodziku. Miły starszawy Pan sypiący bon motami niczym dobrotliwy wujaszek przygadujący stryjence na niedzielnym obiadku. Facet obejrzał więcej meczy DET niż Wy zjedliście schabowych. To budzi szacunek.

Mecz był w miarę płynny odznaczał się stanami gry na kontakcie aż do 3Q kiedy DET wcisnęło lekko pedał gazu, minęło NYK i do końca spotkania kontrolowało przebieg rozgrywki. R. Stuckey zrobił różnicę (nie wierzę, że to napisałem), Papierzak dwa razy ukąsił za trzy i właściwie NYK się udusili własnymi spalinami. Nerwowa pogoń osiągnęła poziom -4 pkt. w szczytowym momencie. Ale na więcej nie starczyło czasu.

Było tak jak ostatnio. A nawet lekko gorzej bo R. Feltonowi strzelił jak recepturka nerw w biodrze i jego ciało osiadło na mieliźnie ławki rezerwowych, MWP nadal osuszał kolano przy pomocy ogniska. Do piątki wskoczył B. Udrih (i żeby go nie urazić powiem tylko, że nawet Nawałka nie dałby mu drugiej szansy) i K. Martin – któremu jakiś prawnik powinien wreszcie wytłumaczyć, że nie istnieje w prawie karnym taki kontratyp jak zabójstwo w czasie meczu koszykówki.

Co było zatem? Melo przechodzący ze stanów euforycznych do stanów totalnej atrofii i rozpadu. Od czerwonego olbrzyma do białego karła i odwrotnie. Prawdziwe życie gwiazdy. Wydawało się, jego frustrację objawiającą się coraz większym uśmiechem (on tak ma) będzie mogło ukoić już tylko ciepłe kakauko i ciepły sweter z łosiem. STAT trzy razy spuścił wodę, co moim zdaniem w jego stanie musi się skończyć na ortopedycznym OIOM-ie. Poza tym chłopak w hotelu w tym śmiesznym kepi otwierający drzwi znowu drży o pracę. I. Shumpert był osowiały jak Słowacki po puszczeniu krwi, A. Bargani miał chwile kiedy wydawało mu się, że broni – obiektywnie patrząc, to jednak on jednak pomagał DET – Andrzej – face it, JR Smith zagrał skuteczniej, co nie było takie trudne biorąc pod uwagę jego ostatnie popisy. Nie wiem czy nie ma na to wpływu to, że to już chyba trzeci mecz po tym jak rozplątał te leniwe, co je sobie utoczył na głowie. Zdaje się, że zwoje wracają do swojego normalnego rozmiaru laskowego orzecha. Jennings tam go ładnie raz wychłostał przy linii, więc moralnie chyba w #tweetwarbrainlesspeople – Yennefer górą. Geralt ostrzy nóż. Hardaway Jr. był chyba zbyt oczarowany blaskiem Pałacu, że po 10 min. trener Woo zaczął się obawiać, czy nie zgubi bucika i posadził go do przebierania popiołu.

Nie wierzę. Dziś Indiana. Życie jest piękne.