Świat Davida Halberstama

„Był wysoki, miał kwadratową szczękę i obdarzony był głosem tak głębokim, że wydawał się zaczynać już przy kostkach” – tak, w jego nekrologu na łamach New York Times pisał Clyde Haberman. Nic nie wiadomo mi o tym, by grywał kiedyś w koszykówkę. W czasach szkolnych spędzał podobno sporo czasu na bieżni, ale na tym kończyć się miały jego sportowe talenty. Jako nowojorczyk nie miał jednak innej możliwości, jak interesować się amerykańskim sportem zawodowym. Minęło sporo czasu, zanim te zainteresowania przerodziły się w coś więcej, bo pisanie o sporcie było dla niego jedynie odpoczynkiem od innych – cięższych gatunkowo tematów. Na nasze szczęście z wiekiem bywał zmęczony coraz częściej, a to zaskutkowało tym, że ostatecznie tematem aż siedmiu z dwudziestu jeden jego książek był sport. Zginął ponad sześć lat temu w wypadku samochodowym. Jechał, by przeprowadzić wywiad z bohaterem swojej kolejnej pracy – tym razem mówić miała o futbolu amerykańskim.

To nie pierwszy raz, gdy zabieram się do napisania kilku słów na temat Davida Halberstama. Mam ochotę przytoczyć jego postać za każdym razem, gdy czytam głupi komentarz, czy banalny artykuł. Zawsze, gdy widzę, jak dziennikarze traktują sport po macoszemu, skupiając się na wyniku i wypisując na łamach swoich tytułów suche fakty, lub gdy czytelnicy zarzucają piszącemu brak obiektywizmu i krytykują fakt, że ma opinię (nie fakt, jaka to jest opinia, ale fakt, że ją w ogóle ma!), mam ochotę wykrzyczeć nazwisko Davida Halberstama i zacząć rozrzucać jego teksty na prawo i lewo.