Rookie Ranking (16): jak bardzo ekscytujący jest Lillard?

1. (1) Damian Lillard – Blazers [draft nr 6]

G 62   MIN 38.5   PTS 18.9   FG% .429   3P% .355   AST 6.4   REB 3.2   STL 1

W piątek Lillard zdobył 35 punktów w San Antonio prowadząc Blazers do zaskakująco łatwego zwycięstwa na tym niezwykle trudnym terenie. To była już ich druga wygrana z rzędu z najlepszą ekipą Zachodu, a Lillard w tych dwóch spotkaniach zanotował łącznie 64 punkty ze skutecznością 55%, 15 asyst i tylko 2 straty. Nie ma wątpliwości, że potrafi zagrać na najwyższym poziomie w ważnych pojedynkach. Nie ma też wątpliwości, że po zakończeniu sezonu to jemu przypadnie nagroda Rookie of the Year. Zdecydowanie wyprzedził pozostałych debiutantów i ostatni miesiąc rozgrywek już nic nie zmieni.

Sześć lat po tym jak w dzień draftu pozyskali Brandona Roy’a wybranego z szóstką przez Wolves, ponownie numer szósty okazał się dla Blazers bardzo szczęśliwy. I ponownie zyskali go dzięki transferowi. Ten pick dostali z Nets w zamian za Geralda Wallace’a. W Portland zyskali nowego gwiazdora, tymczasem na Brooklynie przepłacili Wallace’a, który obecnie rozgrywa swój najgorszy sezon od wielu lat. Dla Blazers to był świetny deal. Bardzo potrzebowali takiego zawodnika jak Lillard. Kontuzje zakończyły karierę Brandona Roy’a, zrezygnowali też z czekania aż Greg Oden w końcu wyzdrowieje i zostali tylko z LaMarcusem Aldridge’m. Z drużyny mającej pewne miejsce w playoffs przez trzy kolejne sezony, spadli na dno tabeli i wydawało się, że mogą tam zostać na dłużej. Dzięki Lillardnowi im to nie grozi. Teraz jeszcze nie wrócą do fazy posezonowej, chociaż przez długi czas utrzymywali się w pierwszej ósemce, ale ich przyszłość wygląda o niebo lepiej niż jeszcze rok temu, gdy w Portland panowało totalne zamieszanie i nie było wiadomo co ich czeka.

Obecnie z średnią 18.9 punktów Lillard jest 14. najlepszym strzelcem ligi, a drugiego wśród rookies Diona Waitersa wyprzeda aż o 4.2 punktów. Natomiast pod względem asyst plasuje się na 16. pozycji notując ich 6.4. Jeśli w ten sposób zakończy rozgrywki, będzie dopiero czwartym debiutantem w historii NBA ze statystykami na poziomie co najmniej 18.5 i 6.

Oczywiście można mu zarzucić, że na boisku spędza aż 38.5 minut, czyli najwięcej spośród rookies od czasów LeBrona Jamesa, dlatego łatwiej mu notować tak dobre statystyki. Obecnie poza Lillardem tylko Bradley Beal gra ponad 30 minut na mecz, nic więc dziwnego, że ma on dużo lepsze osiągnięcia niż jego koledzy z draftu. Jest w tym trochę prawdy, ale trzeba pamiętać, że równocześnie Lillard musi utrzymywać wysoką efektowność przed tak długi czas i nie ma wiele odpoczynku. Mimo to spisuje się bardzo dobrze i wytrzymuje trudy sezonu. Te minuty mogły być jego przewagą na początku rozgrywek, ale teraz to raczej większe wyzwanie niż ułatwienie drogi do ROY. Mogłoby się wydawać, że będąc tak eksploatowanym w końcu Lillard wpadnie na rookie wall i nie będzie w stanie utrzymać równej intensywności przez cały sezon. Póki co, nic takiego nie widać. Może w lutym był nieco mniej skuteczny (41.5% z gry) i zaliczał też więcej strat (3.3), ale teraz ma serię 6 kolejnych meczów z co najmniej 20 punktami i trafia w tym czasie aż 47% rzutów za trzy.

Już teraz jest jednym z najgroźniejszych zawodników w pick-and-rollach i jednym z najefektywniejszych w izolacjach. Potrafi zaatakować kosz, grozi też rzutem z dystansu, a do tego świetnie odgrywa, znajdując partnerów na wolnych pozycjach. W ofensywie jest niezwykle przydatny i nakręca grę Blazers, którzy bez niego na boisku zdobywają aż 11.7 punktów mniej PER-48. Nad obroną musi jeszcze trochę popracować. Jego siłą jest też zimna krew w sytuacjach clutch. Lillard potrafi pociągnąć swoją drużynę w decydujących momentach i zdobywać ważne punkty, nie boi się oddawać kluczowych rzutów. Ma już na swoim koncie jednego game-winnera i kilka wygranych meczów dzięki świetnej grze w czwartej kwarcie albo dogrywkach.

Nic dziwnego, że w Portland już oszaleli na jego punkcie, ale patrząc na to z perspektywy całej ligi, czy takie tytuły nie są przesadzone?

“Poznajcie Damiana Lillarda, prawdopodobnie najbardziej ekscytującego debiutanta w NBA od czasu LeBrona Jamesa…” tak rozpoczyna się artykuł w Dime.

Serio? Lillard najbardziej ekscytującym rookie od czasu LeBrona? Żeby nie cofać się za daleko – Blake Griffin i Kyrie Irving byli mniej „exciting”? Nie wydaje mi się. Rozumiem, że każdy może mieć swoje zdanie na ten temat. Kogoś może bardziej kręcić gra Lillarda niż Irvinga, ale nie posuwajmy się za daleko w tym wychwalaniu młodego zawodnika Blazers.

Lillard jest bardzo dobry, ale Irving już jako rookie był od niego dużo lepszy, a co za tym idzie, bardziej ekscytujący. Właściwie nie ma nawet chyba sensu rozpoczynać dyskusji, który z nich jest lepszy. To jest zbyt oczywiste. W swoim debiutanckim sezonie Irving miał może niższe średnie punktów (18.5) i asyst (5.4), ale już wtedy był dużo lepszym strzelcem (46.9% z gry i 39.9% za trzy, w porównaniu do Lillarda 42.9% i 35.5%), poza tym PER-36 zdobywał więcej punktów (21.8, w porównaniu do 17.6) i miał też wyższy wskaźnik asyst (36.5%, w porównaniu do 28.7%). Kyrie również sprawił, że Cavs zaczęli wygrywać i nawet przez chwilę wydawało się, że mogą próbować zaatakować ósemkę na Wschodzie, zanim Andy Varejao się posypał i też Irvinga dopadły problemy zdrowotne. Dlatego trudno mi zrozumieć, w czym Lillard może być bardziej „exciting”. W clutch także wygrywa Irving. Lider Blazers miał kilka meczów, które wygrywał na finiszu, ale nie jest najlepszy jeśli chodzi o ten ostatni rzut. 10 sekund do końca spotkania, różnica nie większa niż 3 punkty – Lillard w takich sytuacjach trafił tylko raz na 8 rzutów. Irving w poprzednim sezonie miał tyle samo prób, ale aż 5 celnych.

Nie chce umniejszać osiągnięć Lillarda, ale to, że od początku sezonu jest najlepszym rookie i od dłuższego czasu murowanym faworytem do ROY, nie oznacza, że jesteśmy świadkami nie wiadomo jakiego sezonu debiutanckiego w jego wykonaniu. On sam prezentuje się znakomicie, ale też to, że nawet przez chwilę jego pozycja numer jeden nie była zagrożona wynika ze sprzyjających mu okoliczności. Anthony Davis miał trochę problemów zdrowotnych, Andre Drummond wypadł na ponad miesiąc z gry, a Bradley Beal miał słaby początek nie mogąc liczyć na podania Johna Walla. Gdyby to poukładało się trochę inaczej, wyścig o tytuł najlepszego debiutanta byłby dużo ciekawszy i bardziej wyrównany.

2. (3) Anthony Daviss – Hornets [draft nr 1]
G 49   MIN 28   PTS 12.9   FG% .508   AST 0.9   REB 7.8   STL 1.1   BLK 1.8

Trzymajmy się jeszcze przez chwilę terminu „od czasu LeBrona Jamesa”. Łącznie z 2003, mieliśmy 10 draftów i tylko 4 zawodników z pierwszym pickiem dostało nagrodę ROY. John Wall wygrałby, gdyby Griffin nie debiutował rok później, Greg Oden się posypał, a Andrea Bargnani i Andrew Bogut od początku nie byli najlepszymi zawodnikami w swojej klasie. Od 2003 tylko Dwight Howard jest zawodnikiem wybranym z jedynką, który nie został ROY, ale później stał się prawdziwą gwiazdą ligi. Podobny scenariusz przewiduję dla Davisa. Właśnie dzisiaj kończy on 20 lat – STO LAT! Dopiero 20, jest o trzy lata młodszy od Lillarda i ma duuuużo większy upside. W przyszłości to właśnie Davis będzie najlepszym graczem draftu 2012. Już teraz coraz bardziej się rozkręca. Ostatnie 10 meczów to 15.2 punktów, 50% z gry, 9.7 zbiórek i 1.4 bloków w 28.8 minut. Gdyby tak zaczął grać chociażby od początku stycznia, dzisiaj Lillard nie mógłby być pewny pozycji numer jeden.

3. (2) Bradley Beal – Wizards [draft nr 3]
G 51   MIN 31.9   PTS 14.2   FG% .409   3P% .379   AST 2.5   REB 3.7   STL 0.9

W meczu z Sixers skręcił prawą kostkę i opuścił trzy kolejne spotkania.

4. (4) Dion Waiters – Cavs [draft nr 4]
G 53   MIN 29.5   PTS 14.7   FG% .410   3P% .317   AST 3.2   REB 2.4   STL 1

Stracił dwa mecze z powodu choroby, a kiedy wrócił na spotkanie z Grizzlies przez 20 minut zdobył tylko 3 punkty, pudłując wszystkie swoje 4 rzuty. Kolejny mecz z Raptors rozpoczął od 3/10 z gry, ale świetnie zagrał w czwartej kwarcie, kiedy zastąpił Kyrie’go Irvinga w roli lidera. Pomógł Cavs odrobić straty zdobywając 10 punktów podczas serii 12-4. Ostatecznie miał ich 21.

5. (5) Andre Drummond – Pistons [draft nr 9]
G 50   MIN 19.7   PTS 7.3   FG% .592   AST 0.5   REB 7.5   STL 0.9   BLK 1.7

Już miesiąc jest poza grą.

6. (6) Michael Kidd-Gilchrist – Bobcats [draft nr 2]
G 60   MIN 25.7   PTS 9   FG% .456   AST 1.6   REB 5.6   STL 0.8   BLK 1

W swoich pierwszych 25 meczach trzy razy zanotował double-double. Na kolejne trzeba było czekać blisko 3 miesiące. W Portland rozegrał bardzo dobre spotkanie mając 17 punktów i 10 zbiórek. W następnym meczu również zdobył 17 punktów, ale już w dwóch kolejnych łącznie tylko 4.

7. (7) Harrison Barnes (Warriors) [draft nr 7]
G 63   MIN 25.6   PTS 9.1   FG% .434   3P% .350   AST 1.3   REB 4   STL 0.7

DeAndre Jordan zrobił mu poważną konkurencję w kategorii “Dunk of the Year”, który lepszy?

8. (11) Jonas Valanciunas – Raptors [draft nr 5, 2011]
G 46   MIN 21.2   PTS 7   FG% .512   AST 0.8   REB 5.6   BLK 1.1
W trzeciej kwarcie spotkania z Cavs zaliczył 9 punktów, 4 zbiórki i 2 bloki, pomagając Raptors objąć prowadzenie. To był jego trzeci z rzędu występ zakończony z dwucyfrowym dorobkiem punktów.

9. (9) Kyle Singler – Pistons [draft nr 33, 2011]
G 65   MIN 28.1   PTS 8.8   FG% .433   3P% .366   AST 1   REB 4   STL 0.7

W pojedynku z Mavs spudłował 5 z 6 trójek, to jego najgorszy występ strzelecki na dystansie.

10. (10) Patrick Beverley – Rockets [draft nr 42, 2009]
G 23   MIN 15.6   PTS 5   FG% .409   3P% .400   AST 3   REB 2.4   STL 1

W ostatnich trzech meczach nie zdobył ani jednego punktu pudłując wszystkie 8 rzutów. Miał jednak 13 asyst. Poza tym, duet Beverly-Chandler Parsons to najlepszy dwuosobowy lineup Rockets w defensywie (min. 100 minut). Z nimi tracą 97 punktów PER-48, czyli 7.7 mniej niż średnia drużyny w sezonie.