[post_list name=”nets”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Musi koniecznie przestać próbować wsadzać nad ludźmi, bo zrywa wtedy więzadło w łokciu. Do momentu ach-to-takie-w-jego-stylu kontuzji, po której więcej było westchnień niż łez, Bargnani rozgrywał jednak bardzo dobry sezon, zdobywając dla Knicks 13.3 punktów na skuteczności 44% – najlepszej od czasu swojego najlepszego sezonu 2010/11. Bargnani trafiał bardzo dobre 46% rzutów z midrange, zbierał na poziomie powyżej bargnaniowym (15.2% w obronie) i mimo zaliczania tylko 0,4 przechwytu PER-36 był co zaskakujące solidnym obrońcą dla Knicks. Bargnani stracił jednak zupełnie rzut za trzy – patrz: przestał pracować, co jest opinią towarzyszącą mu od lat. Przez cztery pierwsze lata kariery miał trzy sezony, w których trafiał minimum 37%. Ostatnie cztery to spadek z 34,5% przez 29,6%, 30,9% do 27,8% w ostatnim. Przez kontuzje rozegrał też zaledwie 107 spotkań od wiosny 2011 roku. Niestety jako gracz staje się postacią karykaturalną.

2013: Utalentowany strzelecko stretch-center, który został wybrany z nr 1 Draftu 2006, ale przez słabą etykę pracy nie wykorzystał swojego potencjału. Bargnani to ekscytująca kombinacja zawodnika, który mierzy 213 cm, w teorii trafia za 3 i potrafi na elitarnym poziomie bronić graczy 1-na-1 w post-up. Kłopot? Nawet kilka. Ostatni raz trafił więcej niż 35% trójek w sezonie 2009/10, posiada słabe instynkty w obronie zespołowej (Raptors oddawali aż 107.3 punktów na 100 posiadań z nim na boisku w 2012/13), a do tego jest być może najgorzej zbierającym 7-footerem w całej historii ligi na N, o której piszemy. W swojej grze ofensywnej lubi wykorzystywać pump-fake, ale jest już trzecim po Melo i Amar’e skrzydłowym Knicks, który ma tendencje do izolacji w podobnej strefie – na łokciach i metr-dwa stamtąd w kierunku rogów boiska.