Zapis w CBA, który pozwala drużynie zwolnić gracza i rozłożyć płatność jego gwarantowanej pensji na więcej lat. W swojej pierwszej wersji z 2005 roku umożliwiał drużynom negocjowanie z zawodnikiem sposobu rozłożenia płatności. Nie wpływało to jednak na sposób, w którym pensja była ujmowana w salary.
Nowe zasady z 2011 roku regulują tę kwestię w inny sposób. W tej chwili, kiedy klub decyduje się na skorzystanie ze stretch provision, musi rozłożyć gwarantowaną część pensji gracza według wzoru: pozostała ilość lat w umowie *2 + 1. Przykładowo, jeśli zawodnik ma w kontrakcie 2 gwarantowane lata, to dzięki użyciu stretch provision zespół może spłacić zaległości w ciągu pięciu lat (2*2+1). Dodatkowo może (ale nie musi) zdecydować o tym, by w dokładnie taki sam sposób rozłożyć jego pensję na oficjalnej liście płac. Zasady te dotyczą jedynie kontraktów podpisanych po wprowadzeniu nowego CBA. We wszystkich innych przypadkach obowiązują starsze reguły.
Kluby mogą korzystać ze stretch provision w dowolnym momencie. Jeśli jednak zdecydują się na to po 31 sierpnia, to nie mogą już rozłożyć płatności nadchodzącego sezonu. Przykładowo, jeśli gracz zostaje zwolniony 3. września, a w jego kontrakcie pozostały 3 gwarantowane lata umowy po 10 milionów dolarów każdy, to klub nie ma już prawa rozłożyć płatności jego pensji z pierwszego roku. W takiej sytuacji zespół w pierwszym roku płaci pełne 10 milionów, a dopiero pozostałe 20 może rozłożyć na 5 lat.
