Inaczej stretch 4. Po polsku “rozciągająca czwórka”. Potoczna nazwa na zawodników grających na pozycji silnego skrzydłowego, którzy skutecznie trafiają rzuty z dystansu. Jest to typ zawodnika szczególnie przydatny we współczesnej NBA, ponieważ jego umiejętności strzelecki zmuszają podkoszowych obrońców do opuszczania okolic trumny.
Tradycyjnie od silnych skrzydłowych oczekiwano umiejętności gry tyłem do kosza i walki na tablicach. Pojawienie się linii rzutów za trzy punkty sprawiło, że umiejętność rzutów z dalszych odległości zaczęła być również rozwijana u wyższych graczy. W latach 80. i 90. wielu podkoszowych dysponowało również rzutem za 3 punkty (Sam Perkins, Clifford Robinson, Bill Laimbeer), ale dopiero początek XXI wieku przyniósł wysyp tego typu graczy. Było to spowodowane położeniem większego akcentu na wartość rzutów za trzy i grę pick and roll. Od współczesnych stretch four oczekuje się umiejętności trafiania z dystansu połączonych ze zdolnościami klasycznymi dla silnych skrzydłowych po bronionym koszem, czyli obroną i zbieraniem.
Obecnie większość drużyn posiada w swoim składzie tego typu zawodników. Pośród najlepszych wymienić należy Dirka Nowitzkiego, Kevina Love’a, Chrisa Bosha, Serge’a Ibakę, Ryana Andersona i Channinga Frye’a. Często określenia strech four używa się również, by opisać graczy takich jak LaMarcus Aldridge i Al Horford, którzy choć nie rzucają często z dystansu, to zmuszają swoich obrońców do wychodzenia spod kosza, dysponując świetnym rzutem z dalekiego półdystansu. Wielu trenerów chcąc zapewnić lepszy spacing decyduje się na granie small ballem, czyli wystawia na pozycji numer 4 nominalnego niskiego skrzydłowego. Takie role w czasie swojej kariery pełnili na przykład Lebron James, Carmelo Anthony i Paul Pierce.
