Skala debiutantów. Skala zarobków dla zawodników wybranych w pierwszej rundzie draftu wprowadzona do CBA w 1995 roku. Stworzono ją, aby uniemożliwić debiutantom negocjowanie wysokich kontaktów jeszcze przed przyjściem do ligi. W latach 90. zdarzało się bowiem, że młodzi zawodnicy jeszcze przed swoim debiutem domagali się bardzo wysokich pensji.
Od 2011 roku kontrakty debiutanckie mają 2 gwarantowane lata i 2 lata, które są opcją zespołu. Obecnie pensja w pierwszym roku kontraktu dla gracza wybranego z numerem 1 wynosi 4,592 miliony dolarów. Do sezonu 2020/21 wzrośnie do 5,645 milionów. Nie istnieje rookie scale dla zawodników wybranych w drugiej rundzie draftu. Ci gracze mogą negocjować dowolne kontrakty, ale oczywiście nieprawdopodobnym jest, by otrzymali wysokie pensje.
Podpisując umowę ze swoimi debiutantami, zespoły nie muszą rygorystycznie trzymać się kwot określonych w rookie scale. Pensja gracza musi jednak wynosić pomiędzy 80% i 120% tej kwoty. Większość zespołów proponuje swoim debiutantom maksymalne możliwe kontrakty (choć zdarzają się wyjątki).
Jeśli klub decyduje się na wykorzystanie swojej opcji na trzeci i czwarty rok umowy, może zaproponować debiutantowi przedłużenie kontraktu przed rozpoczęciem czwartego roku gry. W innym wypadku, jeśli wystosowana zostanie oferta kwalifikacyjna, gracz stanie się zastrzeżonym wolnym agentem. Jeśli klub nie wykorzysta swojej opcji, by zatrzymać zawodnika na trzeci lub czwarty rok, lub nie wystosuje oferty kwalifikacyjnej, ten automatycznie staje się wolnym agentem.
Rookie scale bywa obiektem kontrowersji, ponieważ zdecydowanie ogranicza zarobki najlepszych graczy w drafcie w porównaniu do tego, co mogliby zarobić, gdyby nie istniała. Skala pozwala jednak kontrolować wydatki i w konsekwencji sprawia, że większe zarobki otrzymują weterani. Z tego powodu trudno się spodziewać, by unia graczy negocjowała zmiany w tym zakresie przy okazji rozmów dotyczących następnego CBA.
