Ofensywa Princeton. System ofensywny zakładający wymienność pozycji, opierający się na ciągłym ruchu, podaniach i backdoor plays. Jego korzeni można doszukać się w latach 30. XX wieku na uczelni Princeton, gdzie jego podstawy budował trener koszykarskiej drużyny tego uniwersytetu Franklin Cappon. W późniejszych latach system ten został rozwinięty przez innego trenera Princeton Pete’a Carrila i rozprzestrzenił się po NCAA, skąd trafił również do NBA.
W ofensywie Princeton nie istnieje standardowy podział na pozycje. Zawodnicy zamieniają się rolami na parkiecie, znajdując się w ciągłym ruchu i wymieniając podania. Taki rodzaj strategii wynikał z faktu, że Princeton nigdy nie oferowało stypendiów sportowych, a więc nie miało większych szans w rywalizacji o najbardziej utalentowanych młodych graczy. Z tego powodu Cappon, a następnie Carril, starali się znaleźć sposób, by ich gracze byli w stanie podejmować walkę z lepszymi drużynami. Ofensywa Princeton jest więc systemem, w którym domyślnie nie ma miejsca na indywidualne popisy, a każdy gracz znajdującej się na parkiecie piątki ma taką samą rolę.
Tego typu systemy ofensywne istniały w NBA właściwie od samego początku, z Celtics z lat 60. i Knicks z lat 70. na czele, ale dopiero sukcesy drużyn Carrila sprawiły, że strategia ta stała się sławna i to właśnie z tego powodu znana jest wciąż pod tą nazwą. W czasie prawie 30 lat pod rządami Carrilla (1967-1996) drużyna Princeton osiągnęła bilans 514-261 (66%) i 11 razy została zaproszona do udziału w turnieju NCAA. Po zakończeniu pracy na uczelni Carrill został asystentem w Sacramento Kings, gdzie współpracował z Eddie’em Jordanem i Rickiem Adelmanem przy wprowadzaniu elementów swojego systemu na poziomie NBA. Jordan i Adelman stosowali tę ofensywę również ze swoimi późniejszymi drużynami.
