Znany również jako jumper lub w skrócie J. Rzut z wyskoku. Najpopularniejszy rodzaj rzutu w koszykówce i obecnie właściwie jedyny używany spoza okolic obręczy.
Wbrew pozorom jump shot nie był obecny w koszykówce od zawsze. Przez pierwsze kilkadziesiąt lat od wynalezienia koszykówki i jeszcze w początkach NBA podstawowym rzutem był tak zwany “set shot”, czyli rzut z miejsca, przy którym zawodnik nie odrywa stóp od ziemi (obecnie właściwie nie używany).
Początki rzutu z wyskoku datuje się na lata 30. poprzedniego wieku. Najpopularniejsza teoria głosi, że “wynalazcą” jump shota był gracz Uniwersytetu Missouri John Miller Cooper, który po raz pierwszy użył go w 1931 roku (tak wynika z archiwów NCAA). Szybko też przekonał innych, że nowa technika jest skuteczna, gdy rok później został najlepszym strzelcem swojej konferencji. Autor książki “The Origins of the Jump Shot” John Christgau twierdzi, że innym prekursorem mógł być Ken Sailors, który również miał rzucać w ten sposób już w początkach lat 30. W 1943 roku Sailors wraz z drużyną Uniwersytetu Wyoming zwyciężył w turnieju NCAA, a jego rzuty z wyskoku miały wydatnie przyczynić się do wygranej.
Początkowo jump shot był wyśmiewany i często po prostu nieakceptowany przez trenerów. Szybko jednak zauważono, że dzięki wyskokowi nie tylko łatwiej uzyskać można idealny łuk rzutu, ale też tego typu rzut jest dużo trudniejszy do zablokowania. Obecnie istnieje kilka odmian jump shota, z najbardziej podstawowych wymienić można fadeaway i turnaround jumper (rzut po obrocie).
