[post_list name=”bulls”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Przodownik pracy. Przykład tego, że można. Zadebiutował w Meczu Gwiazd, a po zakończeniu sezonu otrzymał nagrodę dla Most Improved Player, liderując NBA w minutach na mecz (38.7 min.). Był najlepszym graczem Bulls i sercem i duszą tego zespołu. Kontuzje jednak drugi sezon z rzędu zabrały mu kilka tygodni gry. Rozpoczął sezon 2014/15 ze skręconym kciukiem w lewej ręce, w lutym opuścił tydzień po skręceniu ramienia, a w marcu opuścił trzy tygodnie po skręceniu lewego łokcia. W playoffach grał z urazem łydki. Grał jednak o nowy kontrakt i w lipcu podpisał z Bulls pięcioletnią umowę, wartą 93-95,5 mln dolarów. Przed nim pierwszy w karierze sezon gry pod innym trenerem niż Thibodeau, któremu w dużej mierze zawdzięcza to, że dotarł dokąd dotarł. Thibodeau postawił na niego w sezonie 2012/13, a w obliczu kłopotów z kontuzjami Rose’a, ułożył atak zespołu pod drogę indywidualnego rozwoju Butlera. Butler w sezonie 2014/15 przeniósł swoją grę w ataku praktycznie o poziom wyżej. Został lepszym strzelcem za trzy, z półdystansu, kończył efektywniej przy obręczy, dostawał się na linię 6.6 razy PER-36, poprawił się w akcjach jeden na jednego i jako kreator gry pick-and-roll, a przy tym zdobywał fantastyczne 1.35 punktu na 195 posiadań punktowych w kontrataku. W pick-and-rollu po prostu zaczął wjeżdżać do obręczy jak tur, jak przecinak, wyłapując faule jak gwiazda NBA. Na wzroście wartości jego gry ofensywnej, ucierpiała obrona. Chronił obręczy o 8 punktów procentowych gorzej (56%), bywał podejrzanie spóźniony w rotacjach i co może wydać się szokujące – Bulls bronili o 0.1 punktu na 100 posiadań lepiej, kiedy siedział na ławce. Butler już wiosną otwarcie mówił, że musi na nowo skupić się na obronie, udowadniając przy tym, że kompleksowy progres graczy, w połączeniu z tak dużymi minutami, jest nieosiągalny nawet dla zawodników, którzy wydaje się, że pracują najciężej w lidze. Niższe minuty gry u Freda Hoiberga mogą mu pozwolić zachować lepsze zdrowie, rolę w ataku i poprawić obronę, tak aby w playoffach mógł podnosić swoją grę poziom wyżej.

2014: Jeden z najlepszych obwodowych obrońców w NBA, specjalista nr 1 od krycia LeBrona Jamesa. To rzucający obrońca, ale jest bardzo silny fizycznie i przez to lepiej radzi sobie z siłą skrzydłowych niż z szybkością rozgrywających. Wg 82 games.com zatrzymywał niskich skrzydłowych na fatalnym eFG% 34.6 i PER 10.1. Spośród zawodników, którzy zagrali minimum 2500 minut, żaden nie popełniał mniej fauli niż jego zaledwie 1,5 w meczu. Po zakończeniu sezonu został nominowany do 2nd NBA All-Defensive Team. Tylko jeden gracz NBA przebiegał na mecz więcej metrów niż „buldog” Bulls, ale w swoim drugim pełnym sezonie gry był nękany przez dwie rzeczy. Trafił tylko 39,7% rzutów, w tym fatalne 68/240 z dystansu (28,3%), przy czym był znacznie lepszy z rogów boiska (43%). Opuścił też 15 spotkań w pierwszej części sezonu przez kłopot ze stopą, kostkami i urazy żeber. Licząc playoffy, spędził w karierze dotychczas tylko 277 minut na parkiecie z Derrickiem Rose’m.

2013: 24-latek, który wyrasta na jednego z najlepszych specjalistów 3-and-D, ale potrafi też dostać się pod kosz (68.2%) i wymuszać faule (4.2 PER-36 w karierze). Butler to zadziorny i silny fizycznie wingman, który idealnie pasuje do stylu gry Thibodeau. Po trafieniu tylko 2 z 11 trójek w debiutanckim sezonie, trafił 40 ze 105 w 2012/13. Powrót Rose’a – z którym w karierze spędził na parkiecie dotychczas tylko 75 minut (-1.9 PER-48) – powinien otworzyć mu nie tylko pozycje na dystansie, ale przede wszystkim stworzyć mu przestrzeń do penetracji po chwycie piłki. W obronie już niedługo może być graczem All-NBA Defensive Teams. Fantastyczny w grze po zasłonach bez piłki i z piłką, czujny w obronie zespołowej, pozwalał rywalom na tylko 36.8% z gry (0.76 PPP) wg Synergy Sports (29 m. w lidze).

Gablotka: