Flesz: Flagg i Harper pokazali, że wszechstronność jest w cenie

Nr 2 Draftu Dylan Harper to mańkut, i w drugiej kwarcie swojego debiutu w lidze letniej tę lewą rękę wykorzystał wprost zjawiskowo – wysoko w powietrzu, wracając się do obrony i lecąc w lewo, trzy czy cztery stopy nad parkietem – blokując lewą dłonią przestraszony pseudo-wsad Ryana Nembharda.

Syn Rona to typ ściany, nie do ruszenia. Jest fizyczny, solidny, nieustępliwy. To mierzący 194.5 cm bez butów, ważący 97 kilo (point) guard – do tego z bardzo dobrym zasięgiem ramion 210 cm. Nie bardzo da się w jego grze znaleźć słaby punkt. Tak jak Mr. Flagg – 31 punktów, 10-21, 3-9 za 3, 8-13 z linii, 4 zbiórki, dwie straty, jeden faul – to wszechstronny, two-way koszykarz. Jasne, może nie jest aż tak dynamiczny, nie ma tej eksplozji co Edgecombe, ale proces draftu – od mock draftów po gabinety menedżmentu – kręci się dziś wokół analitycznej pewności siebie: jesteśmy mądrzejsi. Już nie bierzemy shooting-guardów z dwiema asystami na mecz, ani silnych skrzydłowych, blokujących mniej niż jeden rzut.

Obaj – i Flagg, i Harper: grał tylko 17 minut po wyleczeniu pachwiny, 16 punktów, 5-12, 0-4 za 3, 6-7 z linii, 6 zbiórek, 2 asysty, 2 przechwyty, 1 faul, dwie straty, pięć fauli – mają dynamikę w grze, ale ich eksplozja to bardziej energia słoneczna niż nuklearna. Grali przeciwko sobie w sobotę wieczorem naszego czasu, gdy nasze panie kończyły swój wielki dzień – nie bez nerwów! – i w tej bardzo, bardzo słabej pierwszej połowie, w wykonaniu niemal wszystkich innych obok – która przypominała, że liga letnia to liga letnia to liga letnia to – to właśnie Flagg i Harper ratowali widowisko. Zwłaszcza robił to Flagg, który przejął piłkę, wymuszał faule, wchodził w lewą stronę, prawą, spał na linii i nagle – nie jak w tym swoim podenerwowanym debiucie w czwartek – trafiał, patrz, rzuty po koźle, i wziął swoją całkiem-tragiczną drużynę na swoje barki – aż Harper na końcu przyszedł z akcją całej pierwszej połowy.

Rookie Spurs jest bardzo ciekawym graczem. W swoim jedynym sezonie w NCAA robił 19-4-4 i 1.4 przechwytu. W jednej akcji catch-and-shoot, dobiegając do prawego rogu w kontrze, trafił w bok tablicy. I to może być właśnie jego, jeśli jest jakaś, pięta achillesowa – trafił 50 ze 150 trójek. Ale inna rzecz, że akurat w sytuacjach właśnie catch-and-shoot trafił 21 z 55, czyli solidne 38%, a grał będzie w San Antonio w szerokim backcourcie, do tego z centrem, który jest potrajany i już nieźle widzi parkiet.

Najciekawszym elementem gry Harpera jest pick-and-roll. Wg Synergy zdobywał 1.12 punktu na posiadanie – a dodając do tego asysty, był lepszy niż 87% graczy w tej kategorii. Te “87” oczywiście może nie wygląda tak imponująco – w końcu idzie w drafcie jako najwyżej wybrany guard – musimy jednak wliczyć wszystkie te pomniejsze ligi Pierwszej Dywizji, te ligi skrzypków i wiolonczelistów, wypełnione mierzącymi 183 cm białymi rozgrywającymi, hardymi, żylastymi wirtuozami czaczy, którzy rozstrzygać będą kiedyś playoffy drugiej ligi belgijskiej.

Harper ma bardzo naturalne czucie gry w środku parkietu. Drybluje między ciałami obrońców, odbija się z piłką od nich, świetnie operuje lewą ręką, ale i umie dodać swoją słabszą, prawą. Pozostawiony z obroną “drop”, będzie trafiał z miękkiego wejścia w leworęczny, sprawny rzut po koźle. I z tego sposobu gry nagle wyłania się wizja kolejnego – a jest ich już nagle wielu! – gracza, którego Mavericks nie wybrali. Do tego Harper jest o 8-9 cm wyższy niż drugi najlepszy point-guard Wschodu i już jako 19-latek wygląda na takiego koszykarza, na którego wcale nie będzie się polować, gdy będzie bronił. A jeśli będzie się próbowało – to nie będzie się wychodzić w górę i nie będzie się ponad nim łatwo rzucało. Nie – nie przy 195 bez butów i 210 zasięgu. Do tego nowy rookie Spurs może ukraść ci piłkę na dole – ma czujne ręce, obie. Wygląda prędzej na kogoś, kto zapraszał będzie do wymuszania switchów. Rywale mogą się więc niemiło zaskakiwać, gdy próbowali będą na młodego zapolować.