Wake-Up: Takich 2óch jak OKC ma Indy nie ma. 40 Williamsa w G5

Ciekawe jak to jest zagrać swoje najlepsze w karierze w meczu nr 5 przy 2-2 w Finałach. Hmm. Nie – nie o trzecią kwartę TJ’a McConnella tu tylko chodzi!

Tak, w trzeciej kwarcie poprzedniego meczu, spowolnieni, płascy, grający na jedno podanie wyglądali jak bezradni LeBron i D-Wade w Finałach 2011.

Tak, cały czas wyglądają od dwóch spotkań jak Bron i Wade na tle Indiany. Jak się gra w takiej hali, Hali?

25.8 punktów, 5.6 zbiórek, 4.2 asysty Jalena Williamsa po pięciu meczach Finałów – średnio 9.4 wizyt na linii

32.4 punkty, 4.6 zbiórki, 5.0 asyst Shaia Gilgeousa-Alexandra – średnio 10.0 wizyt na linii.

Jalen Williams – ten głowa-w-dół-widzę-obręcz-jem-obręcz z meczu nr 4 – tym razem bardziej inkluzywnie, z resztą swojej jeszcze raczkującej indywidualnej sztuki, rzucił przebojowe playoff-career-high 40 punktów na 14-25, 12 razy był na linii. Shai Gilgeous-Alexander na linii był 14 razy, rzucił 31 na 9-21, miał 10 asyst, 4 bloki, 2 steale, big-stuff. Cason Wallace i Aaron Wiggins trafiali do przerwy czułe trójki i mistrzowie bieżni z Oklahomy grali wreszcie swoje: dynamicznie, jak nie potrafi grać nikt inny dziś w NBA, zbudowali szybko przewagę w meczu nr 5, której nie roztrwonili mimo ogromnego serca Indiany, wracającej w trzeciej kwarcie z 33% i 11 strat do przerwy.

Zdecydowanie – i nie pamiętam, żeby kiedykolwiek tak było; chodzi o te narracje, dynastie, pasjanse Steve’a i to rozmemłane wszystko – zdecydowanie najlepszą częścią tych Finałów jest to, gdy piłka jest w grze.

Szalone tempo, szybkie podania Pacers, ogromna agresja OKC Thunder i ten brak Ronów Artestów w składzie za-dużo-faulującej Indiany, bo już nie tylko Mr. G, ale od trzech meczów Mr. J-Dub plądruje pole trzech sekund na szybkim kroku, silnym łokciu, długiej ręce i krótkiej szyi – czasem artystycznie, ale głównie jak mała ciężarówka. Gdy Chet Holmgren wyciągnie Turnera dalej od kosza – jest gdzie kończyć. Wreszcie też ostatniej nocy siadł Williamsowi rzut za trzy, trafił trzy z pięciu, miał 6 zbiórek, 4 asysty, przechwyt, jedną stratę – 40 punktów w 35 minut, zwyczajnie był nie do zatrzymania.

Pacers @ Thunder 109:120 (2-3) Siakam 28 – Williams 40, Shai 31

Wjazdy wjazdami, to na “40” – tak, to ze screenu wyżej – było cacy.

To Williams trafił też (zerwaną lekko) trójkę po chwycie z prawego skrzydła – po ponowieniu Oklahomy – przy już tylko 95-93 na 9 minut przed końcem. Zaczynała się seria 16-4, 21-8, która w efekcie skończyła ten mecz. Przy 98-93, tuż po tym rzucie, jest to podanie – najważniejszy moment meczu – złe podanie przy połowie Nembharda do Haliburtona i szybkie dwa punkty z kontry Wallace’a. Cztery minuty później jest już 110-97. Zostaje czekać tylko aż wejdzie Furph.

Trwa takeover Jalena Williamsa po nagrodę MVP tych Finałów. Trzeci najmłodszy gracz w ostatnich 50 latach, który rzucił w Finałach minimum 40.

Jalen Williams and SGA join LeBron and Kyrie as the only teammates since 1980 to finish a Finals game with 40+ points for one and 30+ points for the other

Trwa przede wszystkim takoever dwóch All-Starów Thunder, dwóch graczy obwodu, takeover gwiazdorskiej produkcji, na którą touchy-touchy, grający na podkręconej kostce i bólu łydki Tyrese Haliburton mógł odpowiedzieć tylko czterema punktami na 0-6 z gry.

Najlepszy w Pacers na boisku był jego zmiennik TJ McConnell, który w trzeciej kwarcie trafił sześć z siedmiu pierwszych rzutów, dokozłowywał od zasłony, do zasłony, kręcił się jak bączek w polu trzech sekund, w całym meczu rzucił 18 punktów na 8-14 w 22 minuty. J.J. Barea tych naszych czasów chyba może nawet wyjść w pierwszej piątce na kolejny mecz, bo tu już nie ma na co czekać, Rick. Pascal Siakam rzucił 28 na 9-15, zebrał 6 piłek, miał 5 asyst, 3 steale, 2 bloki, ale popełnił sześć strat. W gruncie rzeczy tylko na początku czwartej kwarty miał dobry moment, przez resztę meczu grał jak Siakam – to nie jest w tych Finałach ten sam gracz, który mordował Knicks w finałach Konferencji Wschodniej.

Nie było daleko! Tylko to podanie, Andy(!!!).

Thunder prowadzili już w pierwszej połowie aż osiemnastoma punktami, ale to co Pacers pokazali w trzeciej kwarcie, głównie TJ i Obi Toppin – 20 do 0 rezerwowi Pacers wygrali punkty w samej trzeciej kwarcie wow – to daje jeszcze nadzieję kukurydzianym. Pacers mają mnóstwo serca – i przeznaczenie? – bo po przerwie udało im się zejść do dziewięciu, zaraz do siedmiu, pięciu, a nawet dwóch, tylko ta głupia strata – to nieporozumienie Nembharda i podanie za plecy Haliburtonowi, które dało OKC dwa łatwe punkty z kontry – zahamowało wszystko. Mnóstwo drużyn nie wróciłoby do tego meczu, a która wróciłaby się swoimi dwoma rezerwowymi już w trzeciej kwarcie. To nie jest jeszcze koniec.

Czy jest?

23 straty Indiany. Znani jako front-runnerzy, team, który zdecydowanie lepiej gra, gdy narzuci swoje tempo i prowadzi od startu, tu padli ofiarą bardzo, bardzo klasycznego meczu OKC: 32 punkty po stratach, 17 punktów drugiej szansy po 19 ponowieniach (Pacers mieli 21 po 18). Razem 49. W poprzednim meczu? 46. A było tak niedaleko dla Pacers przy 86-76 w meczu nr 4. Tylko, że tam właśnie Thunder wyciągnęli rękę po tytuł, znajdując w sobie spokój, egzekucję i wracając. Ostatniej nocy poczuli już krew i jadą do Indianapolis po mistrzostwo. Tak to wygląda.

J-Dub:

“We’re learning,”

Yes you do.

Shai o Williamsie:

“The kid works super hard”

THE KID!

Mark Daigneault:

“Myślę, że (Shai i Williams) grali naprawdę nieźle swoją two-man grę. Kontrolowali zegar, kontrolowali grę w końcówce”

11 punktów Williamsa w czwartej kwarcie, 9 punktów i 4 asysty wtedy Shaia. Były zasłony mały-mały Shai-Williams w ostatniej części meczu, może nie tak dużo jak mecz wcześniej, ale operacja była tu prowadzona – czasem dodawany był Holmgren jako trzeci. Niezła egzekucja. Nieco wyższy poziom, niż wcześniej. Indianie brakuje obrońców lepszej klasy niż Nesmith i Nembhard.  Nadal Pacers grają bez obrony strefowej. To błąd Ricka Carlisle’a. Widzieliśmy ile problemów nastręczały Oklahomie strefy w siedmiomeczowej serii z Denver. Inna rzecz, że w środku nich był Jokić i jego IQ. A tu byłby? Yyy. Hmm. No cóż. Powiedzmy, że Niejokić. Może to nie tyle co błąd – ale czas najwyższy spróbować, Rick.

Wiggins trafił 4-7 za trzy i rzucił 14 punktów, Cason Wallace 3-4 i dodał 11. Nawet Chet Holmgren chciał grać w tym meczu jak wingman – kilka razy wyprowadzał nawet piłkę, czy grał jeden na jeden z góry, odsuń-się-gram – co, powiedzmy sobie, bardzo różnie szło, i czasem kończyło się na rękach Mylesa Turnera, bo trafił tylko 4-15, ale miał też 12 zbiórek i 3 bloki. Big Boy. Thunder mieli 12 bloków, sam Shai miał cztery – Hartenstein w pierwszej akcji zapozorował zasłonę i skończył z góry. Narzekałem na brak dunków – nie narzekam od czasu zmiany piątki przez OKC. To był ich typowy mecz z sezonu regularnego. Nie zagrali takiego już od długiego czasu.

Ilu z nas w pierwszej połowie myślało, że już po wszystkim?

Ci Pacers są imponujący. W takich warunkach, przy takim hałasie. Jeżeli są “The Team of Destiny”, a mogą być, to czekamy do czwartku. Tyrese ma wtorek, środę i czwartek do meczu na podleczenie się.

Cały run OKC od 95-93:

Minuta McConnella z trzeciej kwarty:

Mr. Dub: