Wake-Up: Za szybcy, za piękni. Pacers po 25 latach w Finałach

Koszykarze Indiany Pacers ten długo-trudny, nerwowy mecz nr 6 finałów Konferencji Wschodniej obrócili w festiwal gry w transition i wprost wyfrunęli do tych dużych Finałów.

Zaczynamy w czwartek w Oklahoma City. Pacers nie będą faworytem, mogą być nawet sporym “underdogiem”, ale w grudniu, po świętach, jeszcze na niespełna cztery minuty przed końcem prowadzili u siebie z OKC czterema punktami, a piętnastoma w pierwszej połowie.

Thunder skończyli tamten mecz wygraną, ale też z tylko trzema stratami. Patrząc na to, co wydarzyło się ostatniej nocy, to raczej niemożliwe, żeby powtórzyli drugi tak czysty mecz przeciwko tak grasującej-nagle obronie.

Ani przez moment meczu nr 6 Pacers nie zrezygnowali z gry szybko. Zanim wszystko rozstrzygnęło się po przerwie, Pascal Siakam już w pierwszej połowie hożo uciekał wysokim Knicks i grał swój najlepszy mecz-w-transition w tej serii. To jego eurostep z faulem dał w drugiej minucie trzeciej kwarty prowadzenie 67-54. Dobiegała konca seria 14-2, Siakam miał już 22 punkty, a wraz z kluczowym usprawnieniem Ricka Carlisle’a – Andrew Nembhard od drugiej-trzeciej minuty tego meczu przesiadł się na Jalena Brunsona – ten ciasny mecz zamieniał się w koszykarską wersję Indianapolis 500.

Ale już tą drugą, mniej spodziewaną gwiazdą tych wyścigów okazał się ten, który w tej serii stracił szybko miejsce w rotacji.

Thomas Bryant już w drugiej minucie trzeciej kwarty zmienił znów-rozkojarzonego-i-słabego Mylesa Turnera i zaraz trafił dwie trójki z prawego rogu – do jednej z nich dobiegł w kontrataku. Były to jego druga i trzecia w meczu. W pierwszej połowie dwie po chwycie ze skrzydeł trafił Obi Toppin i trzech wysokich Pacers kopało tyłki wolniej biegającym wysokim Knicks. Brakowało Josha Harta. Prowadzenie urosło do piętnastu punktów, a gospodarze biegali i kończyli kontrataki niezwykle efektywnie, po stratach, ale i ze swoich zbiórek w obronie.

Sukces Pacers w transition tylko napędzał presję z jaką bronili na piłce. Przez kilka minut pozwalano na dużo – było łapanie, kładzenie ręki na ciele Brunsona przy jego runnerach, nawet wsadzanie palców w oczy. I gdy Pacers w trzeciej kwarcie mieli szansę wyjść do przodu 4-na-3, 5-na-3, widać było po raz pierwszy w tej serii strach w oczach Mikala Bridgesa i Brunsona. Zwykle to Josh Hart potrafił takie szybkie mecze obrócić na korzyść Knicks, “wrecked-them”, ale Tom Thibodeau w trakcie tej serii podwyższył startowy lineup, a w ostatnim meczu sezonu zbyt długo w trzeciej kwarcie trzymał Harta na ławce.

Możesz biegać z nami jeden mecz, ale czy cała serię? Pacers historycznie-już wrócili z dziewięciu punktów straty w ostatniej minucie i wygrali mecz nr 1 (Aaron Nesmith Game), następnie dosyć komfortowo wygrali mecz nr 2, niemal wygrali mecz nr 3, dopóki Karl Towns nie przyszedł do gry od startu czwartej kwarty, żeby w meczu nr 4 już zniszczyć Knicks swoim najlepszym występem w tej serii. Tylko w meczu nr 5 zagrali źle, tracąc piłkę aż 20 razy. W meczu nr 6 młoda maestria floaterów i runnerow Tyrese’a Haliburtona, czy trzymanie obrońców na biodrze, pomogła czwartą kwartę zamienić w jeszcze jedną z tych serii Pacers-Knicks, które tak wyraźnie wygrywane są przez Indianę – jak rok temu blowoutem w MSG w meczu nr 7, czy w Roku-Melo, gdy Roy Hibbert pamiętnie go zdjął nad obręczą. Yes’Cers – nemezis Knicks. I nie musimy nawet wymieniać nazwisk z lat 90-tych.

Knicks to po prostu spieprzyli. Mogą winić tylko siebie. Nie ma tu tłumaczeń i gwiazdek. Byli faworytem tej serii. Po pokonaniu Celtics mieli szansę wejść do Finałów. Co stanie się teraz? Poza trenerem niewiele można zmienić.

Może Mitchell Robinson będzie miał zdrowy sezon regularny. To jednak niewiele. Knicks przed sezonem oddali cztery picki i swap za Bridgesa, który zwyczajnie nie był wystarczająco dobry w tej serii – został w niej rozegrany przez Haliburtona. Ale też w ataku – bo to Haliburton krył go zdecydowaną większość serii – nie atakował go. Piłka jest tylko jedna, i na ogół wozi ją Brunson, ale były off-balowe sety, zasłony do użycia na liderze Pacers. Była cała gra niedaleko post, gra w midrange, żeby Bridges miał rzuty bliżej. To wina samego gracza, ale może bardziej i sztabu, że Mikal Bridges w 38 minut gry zdobywał tylko 15.8 punktów i na linii był tylko dziewięć razy.

Knicks @ Pacers (2-4) 108:125 Towns 22/14z – Haliburton 21/6/13

Bye bye:

Uśmiechał się, schodząc z boiska po porażce w meczu nr 5.

Tak przyszedł na szósty:

34 punkty po 18 stratach.

25 w kontrataku, 9-12 z gry w transition.

To do Luwru – oldschoolowe bieganie do obręczy, dostawanie się na linię, nie w jakiejś pogoni za trójkami, bo trzy-to-więcej-niż-dwa. Troszeczkę klasyki, jak na prostej szkolnej rozgrzewce przed meczem.

Siakam, oficjalny-MVP tej serii, rzucił 31 punktów. Trzeci raz w tej serii rzucił 30+.

On i Bryant byli świetni w kluczowym momencie meczu:

Nembhard był excellent:

Haliburton rzucił 21 punktów i miał 13 asyst. Toppin, który po pięciu meczach trafił tylko jedną trójkę, tu trafił 2-4 i rzucił 18 punktów. Bryant trafił 3z4 i rzucił 11. Nesmith miał ciężki mecz z faulami, kostką i kolanem – pięć fauli, ale Nembhard grał koncertowo: 14 punktów, 8 asyst, 6 przechwytów w roli po prostu guarda.

Brunson, kryty przez Andy’ego, grał swój najsłabszy mecz: 19 punktów na 8-18, 7 asyst i aż pięć strat. Na końcu podwojony na połowie przez Haliburtona został obrany z piłki przez niego i Nembharda. Towns rzucił 22 i zebrał 14, OG Anunoby rzucił 24, Bridges 15, ale Josh Hart grał w tym meczu zaledwie 22 minuty: miał trzy steale, dwie zebrane piłki w ataku. Robinson był swoje najgorsze w tych playoffach minus-18 w aż 30 minut. Hart grał tylko cztery minuty w trzeciej kwarcie.

Ale historia działa się też poza parkietem #VOLUME Był to ostatni raz Inside the NBA w TNT:

#VOLUME

Nembhard, Bryant i Toppin, wszyscy byli w sobotę kluczowi:

Wyjdźmy klasycznie: