Wake-Up: Pacers uspokoili Manhattan, są dwa mecze od Finałów

Nikt nie wisiał na słupie po piątkowym meczu. Nowy Jork otrzymał tym razem klasyczną porcję “Indiany Pacers” – choć bez cudów, to stopniowe podduszanie – i błędy, błędy, błędy; bardzo nietypowe błędy spłoszonych Knicks w czwartej kwarcie, jakby wcielających się w rolę Bostonu z poprzedniej rundy.

Pacers wygrali szósty z rzędu mecz na wyjeździe. Trzecią z rzędu serię rozpoczęli 2-0.

Nie był to 9-na-9 start z pierwszego meczu, ale 19-9 w pierwszych pięciu minutach było kolejnym, w pewnym sensie genialnie granym początkiem przez team, który operuje rozgrywającym w pick-n-rollu, nie jest jednak znowu taki łatwy do zdefiniowania – to raczej coś, co musisz zobaczyć, by w to uwierzyć. Zaraz przyszedł jednak kolejny w tej serii kilkuminutowy sen Pacers – niespełniony sen o kreowaniu dobrej jakości rzutów swoim ruchem graczy i podaniami, gdy najlepszy trafiacz tych trudnych, Pascal, usiadł na moment na ławkę.

Siakam miał już 21 punktów po 15 minutach, streamując różne rzuty z midrange, kreując też sobie punkty w transition i próbując nie być w kłopotach z faulami, bo Knicks w drugiej kwarcie poszli w dwóch dużych, a Towns trzeci z rzędu mecz w tych playoffach po swoich rzutach na coś to pokazywał, albo robił inne dziwne ruchy palcami. Ruchy i tańce w półdystansie były też pokazywane przez Jalena Brunsona, którego Pacers próbowali zepchnąć na prawą, gorsza rękę, a mimo tego znajdował swoje klepki.

Kluczem dla Pacers do wygrania tej serii – poza cudownymi comebackami i wygrywaniem-kontuzji – wydaje się być to, żeby zbierać i biegać, lub obracać Knicks w straty i biegać. Wygrać łatwe punkty. Nie dać się ograbić na swojej tablicy.

Tym razem ten mecz był szalenie zacięty na starcie czwartej kwarty. Było 81-81, ale wtedy wróciły błędy Knicks z meczu nr 1: zostawienie pod obręczą niepilnowanego Mylesa Turnera, zostawienie zupełnie bez krycia za trójką Siakama. Ben Sheppard chwilę przed tym też trafiał trójkę raczej z rangi tych semi-czystych, a na parkiecie nie było Brunsona. W chwilę Pacers prowadzili 94-85 i słychać było kibiców krzyczących na Thibsa, że wszystko się pali, gdzie jest Jalen? Co Ty robisz?

Knicks zeszli do trzech na pięć minut przed końcem, kiedy raz jeszcze zupełnie bez krycia, tym razem w lewym rogu, zostawiony został Turner – bo tym razem Knicks przesadzili z pomocą na Haliburtonie atakującym Brunsona. Znowu Knicks wyglądali na spłoszonych na końcu. Teraz to Knicks byli Bostonem. Haliburton sumiennie znalazł Brunsona po switchu i władował mu trójkę po brodzie-nosie-oczach-czole-twarzy-ręce, jak zahipnotyzowanemu.

Knicks czuli presję. Pacers czuli pewność tego kim są jako kolektyw. Brunson rzucił pięć punktów w dwóch kolejnych akcjach sam na sam i na 15 sek. przed końcem znalazł layup Joshowi Hartowi. Pacers prowadzili już tylko jednym, gdy Aaron Nesmith poszedł na linię i trafił dwa. Pacers nie faulowali jednak zaraz. Nie zagrali lepsze-dwa-z-linii niż ryzyko-rzutu-za-trzy, i była to świetna decyzja.