Wake-Up: Pacers wrócili do ECF. OKC ukradli Denver kolejny mecz

Gra się przeciwko temu, co wychodzi na przeciw. Rick Carlisle i jego Pacers nie brali jeńców w obu pierwszych rundach playoffów. Skorzystali z kontuzji Bucks i Cavaliers, żeby w wielkim stylu już drugi rok z rzędu znaleźć się w finałach Konferencji Wschodniej.

Pierwsza piątka Indiany jest +73 po 10 meczach tych playoffów i jest to wyraźny nr 1 w plus-minus. Przeciwko Cavaliers lineup Haliburton-Nembhard-Nesmith-Siakam-Turner był +46 i trafił 30 z 59 trójek.

Denver Nuggets za to poszli w przeurocze 1-12 za trzy w czwartych kwartach meczów nr 4, ale i nr 5.

Przegrali oba, choć w drugich połowach prowadzili w nich łączną różnicą dwudziestu punktów.

Najpierw przeciwko strefie, a zaraz w transition – obie asystowane były przez Shaia Gilgeousa-Alexandra. Znajdowanie trójek w rogach boiska było szokująco trudne dla OKC w końcówce/dogrywce przegranego meczu nr 3, ale też tylko ciut łatwiejsze w meczu nr 4. Nagle na starcie piątego meczu przychodziło to zdecydowanie łatwiej. Thunder i Nuggets trafili w pierwszych dziewięciu minutach meczu nr 5 po trzy stare-dobre trójki z rogów. Ufff. Wreszcie ta seria otworzyła się i mieliśmy lepszy mecz, choć grany na czymś, co wygląda jak tylna strona niemieckiego proszku do prania – a co w rzeczywistości jest parkietem “Thunder” w Oklahoma City.

Thunder i Nuggets w trakcie tej serii dostali pomoc: Steph Curry kontuzjował się w drugim półfinale Zachodu. Teraz dodali do swoich szans kontuzję kończącą sezon Jaysona Tatuma. David Adelman, tak jak obiecał, dodał do rotacji Juliana Strawthera. Shai za to nie dodał więcej sosu swoim wykończeniom akcji. Kryty ciasno, i grający przeciwko półstrefom i strefom, w pierwszej połowie ostatniej nocy znów miał wyraz twarzy kogoś, kto dopiero co przetrwał tsunami.

Tymczasem drugi MVP tego sezonu grał zdecydowanie lepiej.

Nikola Jokić, wypychany przez Hartensteina ze swoich klepek – jeszcze przed dostaniem piłki! – trafił lewy hak po jeden na jeden w post, zaraz wreszcie trafił trójkę, napędził się kilkoma zbiórkami w ataku, pograł w siatkówkę na obręczy Thunder. Rozgrzał się, wreszcie rozluźnił. Zaraz trafił kolejną trójkę. Jokić przyszedł do gry, zabierał ją. Dopiero co wczoraj wieczorem obejrzałem jak Karl Malone, kryty nawet przez Mutombo, zabierał Nuggets mecz nr 7 półfinałów w 1994 roku. Bo był wielkim graczem i chciał.

Shai też wrócił po przerwie z osobistym usprawnieniem, ale na drugą połowę z podobnym wyszedł Jamal Murray i znów wyglądało, jakby Thunder mieli o jednego top-kreatywnego gracza mniej i byli przez to mniej konsekwentni, grając przeciwko zdecydowanie bardziej doświadczonej drużynie, mistrzom z 23′ roku. Te małe dwójkowe gry Murraya i Jokicia, to przenikliwe dochodzenie do serca posiadań, rozwiązywanie ich i wznoszenie z powrotem, to bycie w szczegółach i detalach, które powodują punkty, już dwa dni temu dało Denver osiem punktów przewagi na początku czwartej kwarty. Tu Murray i Jokić przejmowali kontrolę nad meczem, serią – było już 80-68 w połowie trzeciej kwarty.