Wake-Up: Knicks ukradli G4, serię? Tatum kontuzjował się na końcu

Seria tyci-usprawnień, ale i generalne wyczekanie, aż Celtics zaczną grać gorzej, zwłaszcza drugi i trzeci gracz jeszcze(!)-Obrońców-Tytułu – wszystko to, wraz z nieustępliwością Jalena Brunsona, dało New York (freaking) Knickerbockers przekonujące na końcu zwycięstwo i prowadzenie 3-1.

Już na samym końcu, w akcji, która praktycznie zamknęła mecz kontuzjował się, po raz drugi w poniedziałek, Jayson Tatum, który nie mógł z powrotem postawić lewej nogi na parkiet.

Tom Thibodeau przeszedł po cienkiej linii do meczu nr 5 i stanu 3-1, nie decydując się przy tym na poważne wstrząsy, a polegając na czwórce swoich najlepszych graczy i kluczowym rezerwowym.

To dziwne miejsce na usprawnienia – prowadzić “2-1”, ale przegrywać w każdym z trzech meczów dwudziestoma? Zaryzykować? Zaczekać? Można było się spodziewać co zrobi, albo, inaczej: czego nie zrobi trener taki jak Thibs.

Bo jeszcze w pierwszej połowie tego meczu nr 4 stawało się to nudne, jak dalej-i-dalej masakrowani byli starterzy Knicks w tej serii – aż minus-29 w 68min. trzech meczów – i jak jedynym usprawnieniem miało być to, by wychodzić z piłką szybciej, żeby zdążyć przed ustawioną obroną. Ale może to nowe, wczorajsze usprawnienie OKC, by w końcówce nie-robić-nic – nie tracić piłki, tylko grać i czekać co się stanie; czekać na błąd, a może też coś złego się stanie drugiej drużynie(!) – może to jakaś nowa dziwaczna religia? Osiem meczów w tym sezonie tego samego, praktycznie bez reakcji Thibodeau, bez żadnych zmian w piątce, i tylko jedno małe usprawnienie w obronie, które przeszło na ten mecz z drugiej połowy ostatniego, przegranego blowoutu.

Celtics zaczęli 9-14 za trzy w pierwszej kwarcie, Derrick White szybko trafił wszystkie swoje trzy pierwsze trójki, ale to już z rezerwowymi na boisku Tatum trafiał z kozła, widząc już więcej switchów. I z czasem Towns czy Robinson zaczęli pojawiać się na nim częściej, tylko że sędziowie gwizdnęli Townsowi dwa faule ofensywne w bang-bang sytuacjach, a w końcu zmiana krycia i faul po niej wysłała go na ławkę na długo przed końcem pierwszej połowy.

Tatum grał znakomicie po obu stronach, Celtics prowadzili dwucyfrowo, a odpowiedź na małe usprawnienie Knicks była bardzo prosta – dodanie trzeciego do zasłony. Tym bardziej trudno więc było traktować to jako przełom. Nie pomagało też Knicks to, że OG Anunoby wydawał się niańczyć kontuzję lewego uda, a D-White swoje 5-16 za trzy z meczu nr 1 obracał do swojej średniej. Nie pomagało też to, że Knicks musieli walczyć niemal cały czas na rzutach kontestowanych przez obronę Joe Mazzulli. I to tak już od października.

Ale w trzeciej kwarcie Brunson zrobił swoje tradycyjne adjustment – włożył kapotę Supermana. Zaczął też więcej używać zasłon bez piłki, zanim zwyczajnie poszedł do post, męcząc i męcząc tam – i męcząc – Derricka White’a, a Knicks, którzy próbowali grać szybciej, skakali też mocno na atakowanej tablicy. A Celtics? Heh. Celtics powiadasz.

Zaczęli być niespokojni – poczekaj na Celtics! Może mają w sobie kolejną czkawką, a może ich najlepszy graczy wywróci się na parkiet tak, że re-kontuzjuje swój nadgarstek w rzucającej ręce? A może KP zacznie wymiotować? Może 38-letni center grał będzie 38 minut? Może Celtics popełnią bardzo nietypowy dla siebie błąd w obronie? Yikes. Może switche Townsa mentalnie zmęczą, jakoś, Celtics? Może wreszcie do gry wróci ta, tylko czekająca na dobrych-Knicks, publiczność w Madison Square Garden?

Porzingis grał tu bardzo słabo, znów z ławki. Spudłował nawet dwa rzuty wolne na pięć minut tego nagle-ciasnego meczu. A bardzo długie minuty Mitchella Robinsona w drugiej połowie zabrały z gry to tradycyjne usprawnienie Celtics – Tatum nie mógł go kryć, bo to nie ten rozmiar. Agresywny pozostał Mikal Bridges – i mnóstwo punktów jeden na jeden zdobytych zostało na najgorszym obrońcy Celtics w piątce, Mr. White. To też nie był przypadek.

Wszystkie te małe rzeczy sprawiły, że Knicks grali swój najlepszy, najważniejszy mecz w tym sezonie i już na końcu, kiedy wszystko było rozstrzygnięte, Jayson Tatum runął na parkiet, długo nie mógł się podnieść, chyba zapłakał, i było po wszystkim.

I to może być już po wszystkim.

Timberwolves @ Warriors 115:105 (3-1) Randle 31, Edwards 30 – Kuminga 23
Celtics @ Knicks 113:121 (1-3) Tatum 42/8z – Brunson 39/5/12

Celtics prowadzili jedenastoma do przerwy, ale wtedy Jalen Brunson postanowił uratować sezon Knicks: w trzeciej kwarcie rzucił 18 ze swoich 39 punktów, w całym meczu miał też 12 asyst bez straty. Jest MVP tych playoffów.

25 minut, +6? Wiadomo.

Mitchell Robinson jest +35 w tej serii. Nie grał w ani jednym meczu sezonu regularnego. Tym razem nie był hakowany, zebrał osiem piłek – jest prawdopodobnie jeszcze gorszym ofensywnie graczem niż Gobert, ale zebrał pięć piłek w ataku i jego defensywny atletyzm jest kłopotem dla Celtics, czymś na co, po meczach z Knicks w sezonie regularnym, nie byli przygotowani. To nie wygląda najpiękniej, kiedy Thibodeau używa też ustawienia Towns-Robinson, ale jest skuteczne, bo gdy Robinson jest na boisku, Tatum nie może go kryć, co zmienia (mocno) podstawowy preset obrony Celtics.

Bridges rzucił 23 punkty, 23 dodał Towns, a 20 rzucił Anunoby.

Dla Celtics brylował oczywiście Tatum, który rzucił 42 na 16-28, w tym 7-16 za trzy, miał 8 zbiórek, 4 asysty, 4 przechwyty, 2 bloki. White rzucił 23, ale tyle też oddał w obronie – brał też udział w kilku nietypowych błędach w obronie drużynowej.

W kluczowych momentach czwartej kwarty Celtics zapomnieli jednak o pickach niski-niski, akcjach, które wygrywały im w tym sezonie tyle meczów w sezonie regularnym. Może na to też liczyli Knicks – że Celtics o nich zapomną. Brunson mógł być dużo mocniej atakowany, ale znowu C’s zabrakło konsekwencji.

Jaylen Brown rzucił 20 walcząc z pięcioma faulami i pewnie-kolanem. Porzingis grał już 24 minut, ale: 2-6 z gry, 3-6 z linii. Jakby kosmici zabrali mu talent, ale nie oddali go też Luke’owi Kornetowi, który grał już siedem minut. Czy Alowi Horfordowi, który grał 38: 5 punktów, 4 faule, 5 zbiórek.

Nadzieja dla Celtics, że to był jednak tylko Wheel-Chair 2.0.

Że nic takiego wielkiego się nie stało i Tatum zwyczajnie przestraszył się, że do czegoś doszło.

Sama kontuzja nie wyglądała tak groźnie. 27-latkom w takich sytuacjach nie pękają Achillesy:

Oby wszystko było dobrze.

Tymczasem: Da Knicks! Którzy przegrywali w 163 z 196 minut w tej serii, ale prowadzą 3-1:

2) Jeszcze kończy się niestety nierówny, czwarty mecz serii Warriors z Minnesotą, dominowany w San Francisco przez Wolves od trzeciej kwarty, wygranej aż 39-17. Warriors rzucili na szalę wszystko co mieli, ale bez Stepha to za mało.

Trzecia kwarta Wolves zaczęła się już pod koniec drugiej:

Dalej poszło sprawnie:

Wolves prowadzili po trzech kwartach już 97-77 i dowieźli do końca, bez przeszkód 117:110.

Julius Randle 19 ze swoich 31 punktów rzucił w pierwszej połowie, Anthony Edwards wreszcie trafiał za trzy, 6-11, i dodał 30 punktów.

Wolves trafili 16 z 34 trójek, wyciszając starterów Warriors, dla których najwięcej rzucili Jimmy Butler i Draymond Green – tylko po 14 punktów. Jackson-Davis pozostał w piątce, ale z nim na boisku Warriors byli minus-18 w 19 minut. Jonathan Kuminga rzucił 23 z ławki, 11-12 z linii.

Wydaje się więc, że Wolves zdążą, chyba że Stephowi cudem uda się wrócić na mecz nr 5.

3) Tymczasem Dallas Mavericks, mając na to 1.8% szans, wygrali nr 1 draftu. Ale loterię wygrał też oczywiście Daryl Morey, który nie tylko nie wypadł z zastrzeżonej-szóstki, ale zgarnął #3.

Utah i Charlotte słusznie(!) zlecieli za tankowanie, Wizards mieli klasycznie pecha.

Kolejność:

Dallas
San Antonio
Philadelphia

Charlotte
Utah
Washington
New Orleans
Brooklyn
Toronto
Houston

Portland
Chicago
Atlanta
San Antonio

Rozstrzygnięcie loterii:

Mr.: