Wake-Up: Knicks ukradli G4, serię? Tatum kontuzjował się na końcu

Seria tyci-usprawnień, ale i generalne wyczekanie, aż Celtics zaczną grać gorzej, zwłaszcza drugi i trzeci gracz jeszcze(!)-Obrońców-Tytułu – wszystko to, wraz z nieustępliwością Jalena Brunsona, dało New York (freaking) Knickerbockers przekonujące na końcu zwycięstwo i prowadzenie 3-1.

Już na samym końcu, w akcji, która praktycznie zamknęła mecz kontuzjował się, po raz drugi w poniedziałek, Jayson Tatum, który nie mógł z powrotem postawić lewej nogi na parkiet.

Tom Thibodeau przeszedł po cienkiej linii do meczu nr 5 i stanu 3-1, nie decydując się przy tym na poważne wstrząsy, a polegając na czwórce swoich najlepszych graczy i kluczowym rezerwowym.

To dziwne miejsce na usprawnienia – prowadzić “2-1”, ale przegrywać w każdym z trzech meczów dwudziestoma? Zaryzykować? Zaczekać? Można było się spodziewać co zrobi, albo, inaczej: czego nie zrobi trener taki jak Thibs.

Bo jeszcze w pierwszej połowie tego meczu nr 4 stawało się to nudne, jak dalej-i-dalej masakrowani byli starterzy Knicks w tej serii – aż minus-29 w 68min. trzech meczów – i jak jedynym usprawnieniem miało być to, by wychodzić z piłką szybciej, żeby zdążyć przed ustawioną obroną. Ale może to nowe, wczorajsze usprawnienie OKC, by w końcówce nie-robić-nic – nie tracić piłki, tylko grać i czekać co się stanie; czekać na błąd, a może też coś złego się stanie drugiej drużynie(!) – może to jakaś nowa dziwaczna religia? Osiem meczów w tym sezonie tego samego, praktycznie bez reakcji Thibodeau, bez żadnych zmian w piątce, i tylko jedno małe usprawnienie w obronie, które przeszło na ten mecz z drugiej połowy ostatniego, przegranego blowoutu.

Celtics zaczęli 9-14 za trzy w pierwszej kwarcie, Derrick White szybko trafił wszystkie swoje trzy pierwsze trójki, ale to już z rezerwowymi na boisku Tatum trafiał z kozła, widząc już więcej switchów. I z czasem Towns czy Robinson zaczęli pojawiać się na nim częściej, tylko że sędziowie gwizdnęli Townsowi dwa faule ofensywne w bang-bang sytuacjach, a w końcu zmiana krycia i faul po niej wysłała go na ławkę na długo przed końcem pierwszej połowy.

Tatum grał znakomicie po obu stronach, Celtics prowadzili dwucyfrowo, a odpowiedź na małe usprawnienie Knicks była bardzo prosta – dodanie trzeciego do zasłony. Tym bardziej trudno więc było traktować to jako przełom. Nie pomagało też Knicks to, że OG Anunoby wydawał się niańczyć kontuzję lewego uda, a D-White swoje 5-16 za trzy z meczu nr 1 obracał do swojej średniej. Nie pomagało też to, że Knicks musieli walczyć niemal cały czas na rzutach kontestowanych przez obronę Joe Mazzulli. I to tak już od października.

Ale w trzeciej kwarcie Brunson zrobił swoje tradycyjne adjustment – włożył kapotę Supermana. Zaczął też więcej używać zasłon bez piłki, zanim zwyczajnie poszedł do post, męcząc i męcząc tam – i męcząc – Derricka White’a, a Knicks, którzy próbowali grać szybciej, skakali też mocno na atakowanej tablicy. A Celtics? Heh. Celtics powiadasz.

Zaczęli być niespokojni – poczekaj na Celtics! Może mają w sobie kolejną czkawką, a może ich najlepszy graczy wywróci się na parkiet tak, że re-kontuzjuje swój nadgarstek w rzucającej ręce? A może KP zacznie wymiotować? Może 38-letni center grał będzie 38 minut? Może Celtics popełnią bardzo nietypowy dla siebie błąd w obronie? Yikes. Może switche Townsa mentalnie zmęczą, jakoś, Celtics? Może wreszcie do gry wróci ta, tylko czekająca na dobrych-Knicks, publiczność w Madison Square Garden?