Wake-Up: Thunder uspokajają Jokicia. Dobranoc Cleveland?

To miejsce, w którym się znajdujemy, czyli mecze 3-4 w drugiej rundzie playoffów, to co któryś rok potrafi być niezłe bagno.

Z którego później wychodzimy.

Fajerwerki mamy tylko w jednej z czterech serii, ale ona, po kolejnej kontuzji w Cavaliers, wydaje się szybko zmierzać ku końcowi.

Najzabawniejszą rzeczą w pierwszej kwarcie wieczornego meczu – nie, nie było nic zabawnego w 25 punktach rzuconych w niedzielę wieczór przez Nuggets i Thunder. Albo, okej: została trafiona tylko jedna trójka i akurat trafił ją pudłujący w tej serii Luguentz Dort, którego parabola rzutu przypomina jakieś przestarzałe użycie broni w walkach wojennych sprzed czterdziestu lat.

Ale OKC Thunder lepiej reagowali na splity zasłon bez piłki, na ścięcia Christiana Brauna, kontestowali-w-miarę rzuty w rogach, przez kilka akcji wrzucili Caruso na okładanego w tej serii Nikolę Jokicia, zbierali lepiej po wszystkich tych pudłach Nuggets, Cason Wallace wszedł od razu z presją na piłce, a po drugiej stronie Shai Gilgeous-Alexander, grający praktycznie rozgrywającego w drużynie bez rozgrywającego, zaczął szybciej szukać okazji, żeby dojść do swoich klepek. To było usprawnienie, które na ten mecz zrobił. Ale mimo tego wszystkiego, Thunder cały czas faulowali zbyt dużo, zwłaszcza rozpychając się pod deską gospodarzy, których ogromnym kłopotom pomagało to, że byli w bonusie i rzucali rzuty wolne.

Przez zdecydowaną większość tego wczorajszego pieszczoszka Nuggets zdecydowali się rzucać, tak jak Jokić rzucał w meczu nr 3. Jokić, zresztą, swoje pierwsze punkty zdobył dopiero w połowie drugiej kwarty. Okej – najzabawniejszą rzeczą było to, że to Russell Westbrook trafił dla Nuggets pierwszą trójkę.

Z czasem, rzuty wreszcie zaczęły wpadać.

Ten mecz potrzebował trochę dojrzeć na wolnym ogniu. Potencjał miał wielki. Nuggets grają bowiem sobie te małe mecze w meczach już od siedmiu lat. Nigdy nie są w pośpiechu. W kwadrans obrócili mecz nr 4 o 23 punkty, z piętnastu punktów straty, i wyglądało na to, że pojadą do Oklahomy z dosyć przekonującym 3-1. Nuggets nie tracą posiadań na głupoty, zawsze pracują zagrywkami, a jeżeli nie, to mają praktycznie pięć-sześć różnych małych pick-n-roll gierek w oparciu o trójkę swoich najlepszych graczy: Jokić, Murray, Gordon. Pomaga, że jeden z nich jest kozłującym centrem i może sobie zdjąć z siebie w pick-n-rollu niewygodnego centra. Pomaga to, że Aaron Gordon stał się shooterem po koźle i chyba jest najlepszym role-playerem całych tych playoffów. W drugiej połowie tego meczu Nuggets używali też jeszcze więcej strefy niż wcześniej w tej serii; zwykłego 2-1-2 oprócz zonowania samego Shaia, gdy ten kozłuje u góry.

Ale tym razem zostali w tej obronie strefowej zbyt długo – pamiętasz, gdy Jokić okrzykiwał Adelmana za strefę kilka meczów temu? – i w czwartej kwarcie wrócili się do pudłowania trójki za trójką. Gdy na dwie minuty przed końcem wreszcie powrócili do każdy swego, Shai szybko poprosił o zasłonę i zaatakował góra-dół, minął zły feetwork w obronie Jokicia i wjechał do obręczy. Było 88-81. Minutę później, po trzech błędach Shaia – dwóch niecelnych trójkach i wkozłowaniu sobie w nogę – lider Thunder praktycznie wygrał ten mecz kozłując przez 22 sekundy i nie robiąc w tym czasie nic.