Wake-Up: Celtics rypią Knicks 1-2. Wolves przejmują kontrolę?

Inna hala, te same drużyny, to samo usprawnienie, Porzingis znowu z ławki – tym razem jednak Al Horford ustawił stopy, złapał piłkę i trafił za trzy, Jayson Tatum w pick-n-rollu znalazł Townsa zbyt głęboko i trafił po koźle, Derrick White dodał dwie, jedną po chwycie, drugą z kozła. 4 na 4, a po drugiej stronie boiska ta sama obrona, która cały sezon wrzuca Knicks w błoto.

Nikt nie mówi obecnie, że NBA brakuje obrony.

Celtics, którzy potrafią być świetni defensywnie i rzadko tracą piłką, sprawili w sobotę, że fani w Madison Square Garden siedzieli z dłońmi pod swoją kolektywną dupą. Problemy emocjonalne i niekonsekwencja posiadań to wciąż są kłopoty Celtics, poza tym są jednak tak dobrze skonstruowanym zespołem, tak nieźle rzucającym sobie extra-passy, jakby czasem po boisku biegało pięciu Joe Inglesów. W pierwszych dwóch meczach Knicks na końcu zabrali Celtics całą tę radość. Różnicę z ławki robił w dodatku jeden człowiek, który nie umie rzucać prosto z czterech metrów i który wczoraj wieczorem, tak-tak-niestety-naszego-czasu, zablokował swój rzut! Naprawdę to zrobił! Co za showman!

Plotki mówią jednak, że zmarnowałeś/-aś sobotni wieczór.

W praktycznie sześciu z siedmiu meczów w tym sezonie jeden, i to ten sam, zespół robił blowout na drugim. Wygrał dotychczas pięć z tych siedmiu nierównych pojedynków.

Zabawna rzecz: gdy ogląda się dziś mecze z końcówki lat 80-tych/początku 90’s czasem zastanawiasz się i bardzo głośno dziwisz, czy ci goście w ogóle widzą, że na parkiecie narysowana jest linia za trzy(!). Że trzy to więcej niż dwa. To jest odpowiednik-ekwiwalent naszego okrzykiwania dziś Celtics, gdy oddają 50 trójek w meczu. Ale to co proponują Celtics jest naprawdę nadal lepsze, niż gdyby Jaylen Brown i Jayson Tatum mieli polować na grę jeden na jeden w półdystansie, gdy tak brakuje teamowi Mazzulli/Stevensa tych 35 minut od mierzącego 220cm gracza, który szybko postawi zasłonę, zroluje do obręczy – niekoniecznie na wolniejszym szczycie, ale, szybciej, po bokach boiska. Ten gracz to oczywiście Porzingis. Kiedy ostatni raz widziałeś, żeby 38-letni Al Horford zrobił dwutakt? W tym roku wygląda na to, że Celtics naprawdę potrzebują KP. Używają niższych graczy do stawiania zasłon, ale oni nie zawsze są w stanie postawić jedną stopę w polu trzech sekund – co zawsze chcesz zrobić. To akurat nie zmieniło się w NBA od końcówki lat 80-tych/początku 90’s.

Czasem też to własna publiczność sprawia, że denerwujesz się bardziej.

Mecz nr 4 powinien być bardziej zacięty, może nawet rozstrzygnąć tę serię. W drugiej połowie Knicks zaskakująco-nietypowo bardzo często switchowali Townsa/Robinsona na kozłujących Celtics. Możemy zobaczyć tego więcej w kolejnym meczu. A może też nie, bo odstaje to od reszty kariery trenerskiej Toma Thibodeau. Celtics wtedy zwyczajnie przyprowadzą trzeciego do tego picknrolla – już to robili w sobotę. Może w meczu nr 4 wreszcie zobaczymy w piątce Porzingisa.

W pewnym dziwnym sensie ta seria jakby się jeszcze nie zaczęła.