Wake-Up: Tańczący z Wilczkami. Bucks jeszcze nie wygrali meczu

Luka Doncić rzucił 31 punktów, zebrał 12 piłek, trafił każdy ze swoich 11 rzutów wolnych, rozdał 9 asyst i Lakers łatwo pokonali słabą wersję Minnesoty, która rzuciła najmniej-w-sezonie 85 punktów. Mamy remis 1-1.

Indiana i Oklahoma za to prowadzą w swoich seriach 2-0. Pacers, podobnie jak i Thunder, prowadzili we wtorek wysoko, ale w ich meczu zrobiło się na końcu gorąco.

Starterzy Lakers byli minus-12 w tylko siedem minut gry w meczu nr 1 z Timberwolves, a w meczu nr 2 Jaxson Hayes potrzebował niespełna pięciu minut, żeby wysłać na linię Goberta i Edwardsa. Zaraz więc Lakers raz jeszcze znaleźli się w swoim przyciężkim smallballu: dwóch białych guardów, 40-latek i jeszcze dwóch ludzi. Tym razem jednak Vanderbilt i Vincent, czyli dwaj, którym Lakers dali wysokie kontrakty – ale którzy długo byli kontuzjowani – spisywali się nieźle. Gabe Vincent trochę wrócił do nas w tym miesiącu.

A Wolves? Wolves od startu przeszli w swoją leniwą głupawość, jakby cały skład, ze sztabem włącznie, bardzo dużo kosztowało, żeby grać mądrze.

Przegrywali już dziewiętnastoma po pierwszej kwarcie, źle switchowali Goberta na Donciciu, i tak jak w poniedziałek Clippers zrobili to z Normanem Powellem, tak Wolves na starcie meczu szukali Juliusa Randle’a, a znajdowali nic. Nie można zwyczajnie przepłacać tak jednostronnych graczy, bo kiedy nie zdobywają punktów, to nie tyle co nie wnoszą niczego, co jeszcze tylko krzywdzą grę całego zespołu. Randle i Gobert – osiem punktów i jeden blok po dwóch meczach – powinni tutaj niszczyć Lakers zbiorowym 40/20 na mecz, ale oczy pierwszego w playoffach stają się jeszcze większe, a drugi chodzi po parkiecie jak król świata, podnosi do góry ramiona, giba się jakby śmigał po parku z kijkami, tylko wydaje się, że nikt go nie rozumie! Rudy Gobert może być tym jedynym koszykarzem NBA, który wzbudza jeszcze mniej sympatii niż Nico Harrison.

Lakers, tak jak zapowiadali, faktycznie byli tu bardziej fizyczni. Ich gwiazdy przyszły grać jeden na jeden. Doncić, w koszulce Lakers, miał gwizdki na parkiecie Lakers – no bueno! – i nie musiał nawet o nie płakać, bo Wolves grali bardzo słabo. Randle zaczął zdobywać punkty dopiero przy minus-dwadzieścia, a to poniekąd jest jeszcze gorzej, bo piłka nie była w ruchu i rytm całego zespołu stawał się jeszcze trudniejszy do znalezienia – ten świetny rytm Wolves z pierwszego meczu, ta szybkość i podania w ataku pozycyjnym. Nic takiego tym razem nie miało miejsca, tylko Edwards krzyczał do trybun jak twoja starsza 8-letnia siostra.

Za to izolacje dla Randle’a były graniem za dwa, nie za trzy – wystarczało nie wysyłać podwojeń. Było zresztą tak źle, że Chris Finch pod koniec drugiej kwarty wstawił na boisko Jaylena Clarka – który skądinąd miał niezłe minuty z Lakers w sezonie regularnym – ale może usprawnieniem byłoby tu podrażnić jeszcze mocniej drażliwą duszę dużego Francuza i przestać nim po prostu grać w serii playoffowej, w której gra też Luka Doncić?