Wake-Up: Odpowiedź Pana Grojka w OKC. KD zmarnował w Memphis

Istnieje wyraźna matematyczna, ba: przestrzenna, różnica pomiędzy ostatnim mistrzem NBA z Konferencji Zachodniej, a składem, który ma prawdopodobnie największe szanse pokonać w tym sezonie Boston: rzuty za trzy punkty.

Tak, ta rzecz.

Ten drugi skład ma czterech do sześciu bardzo dobrych, w tym dwóch shooterów wchodzących z ławki. Ten pierwszy ma może z trzech, plus czasem tylko jeszcze jednego wśród rezerwowych.

Jeśli Aaron Gordon jest kontuzjowany – a jest kontuzjowany już kolejny raz w tym sezonie – to nie tylko osłabia to dopiero 20 obronę, ale Nuggets nie mogą ani na moment wystawić pięciu graczy, którzy muszą być kryci ciasno za linią za trzy. Kiedy dodatkowo nie gra Julian Strawther, sytuacja staje się jeszcze bardziej krytyczna, bo na ogół na boisku jest dwóch non-shooterów, bo i Christian Braun nadal bywa kryty na radar. Ale taki Strawther może nie być wystarczająco dobrym obrońcą, by grać dłużej niż kwadrans na wysokim poziomie. To tu właśnie Denver brakuje stabilności KCP po obu stronach boiska. Playmaking Bruce’a Browna był wisienką na mistrzowskim torcie.

Zdrowie Gordona, znowu jego prawa łydka, to problem dla Denver, bo fizycznie starzeje się w tym sezonie, wygląda coraz ciężej, coraz trudniej mu się zebrać do obręczy i na jesieni już opuścił cztery tygodnie z jej powodu. W niedzielę to Gordon krył od startu Jalena Williamsa, ale grał tylko siedem minut, zanim Williams później zniszczył Westbrooka. Nie można jednak myśleć, że trzeci-czy-czwarty gracz jednej drużyny może obrócić całą serię.

Thunder są głębsi, bo korzystają z tego, że dwaj z trzech ich najlepszych graczy zarabiają razem jeszcze zaledwie 15.6 mln dolarów. Pamiętamy co stało się ostatnim razem, gdy najlepsi gracze OKC wyszli z debiutanckich umów – nigdy nie wrócili już do Finałów NBA. Ten sezon, i następny, mogą być więc najlepszymi szansami na tytuł. To samo ze starzejącym się Denver.

Dziwna rzecz stała się w tym back-2-backu, granym ponownie w Oklahomie – Thunder nie wystawili na drugą połowę Jalena Williamsa. Oficjalny powód to “right hip strain”.

Denver więc zaczęło wysyłać agresywne podwojenia do Shaia. Grało nawet strefą 2-1-2, gdy faworyt do MVP wyprowadzał piłkę – a te pierwsze “2” z “2-1-2”, w osobach dwóch graczy, znajdowało się od razu za linią połowy.

Peyton Watson w drugiej połowie trafił aż trzy czyste trójki z lewego rogu, Jamal Murray z kolei zrobił usprawnienie “bycia najlepszym kanadyjskim koszykarzem na boisku”. Trójki Watsona – trzecia była już ciaśniej kryta – zrobiły różnicę. Dlatego krzyczał po trzeciej do ławki OKC. Traf więcej, Peyton, a podobnie jak ze skutecznym w niedzielę Christianem Braunem, będą cię kryć trochę bliżej. Zrobi się wszystkim łatwiej.