Wake-Up: Celtics dali Lakers lekcję. Draymond pokonał Pistons

Celtics prowadzili z Lakers już 80-58, przez dziewięć minut zatrzymując Lakers na czterech punktach, gdy na boisku byli najlepsi gracze obu drużyn.

Cztery punkty – tyle, ile w tym czasie Al Horford rzucił postując pod koszem Austina Reavesa.

Lakers nie mogli znaleźć na boisku ludzi do atakowania w meczu, który przypomniał, że playoffy już za miesiąc.

Absencja dwóch startujących centrów uczyniła z Lakers-Celtics tradycyjne Game-of-Switches. Dała nieco zbyt przewidywalne rozwiązania, kunktatorstwo, punktowanie etc. To był pojedynek dwóch najlepszych “one-two punches” obu konferencji, starcie duetów graczy, którzy w ataku próbują nie być po tej samej stronie boiska. Stąd mieliśmy dużo teraz-ty, teraz-ja i gry jeden na jednego.

Celtics atakowali białego człowieka w koszulce Lakers, z kolei Lakers atakowali białego człowieka w koszulce Celtics. Standard.

Najdziwniejszy moment następuje jednak wtedy, kiedy biały człowiek mówi “walić to” i atakuje drugiego białego człowieka, jak w wojnach burskich. I dodatkowym problemem tu było to, że wysocy obu drużyn nie są najsilniejszą częścią obu składów – dopóki Al Horford nie wjechał zza trójki pod kosz i nareszcie w swojej karierze zdobył punkty w post na LeBronie Jamesie, który ma lat 40 i w drugiej połowie wyglądał na lat 40.

Ręce Jaylena Browna w obronie były gwiazdą tego meczu. Jego przechwyty zmieniały tempo. Kluczowe było też to, że w Celtics “białym człowiekiem” z reguły był Horford, który wydawało się, jakby znał wszystkie ruchy Luki i Brona. Nasz stary, dobry i kochany Al jest niesamowicie przygotowany – zapytaj Giannisa – zawsze.

To, że sześciu najlepszych graczy Celtics, to tacy, których nie da się zwyczajnie atakować, to właśnie prawdopodobnie najważniejsza charakterystyka składu, który skomponował Brad Stevens. Lakers przez dziewięć minut meczu ugrzęźli w stagnacji, na switchach nie podawali piłki wystarczająco szybko, nie atakowali wcześnie po jej otrzymaniu, nie używali ghost-zasłon, nie używali pozorowanych. To już ponad dziesięć lat jak drużyny studiują co robić przeciwko switchom, ale ten skład Lakers gra ze sobą dopiero przez chwilę.

Obejrzeliśmy więc zupełnie inny poziom doświadczenia gry razem i wiedzy o tym, co się chce zrobić. Zobaczmy teraz, czy Lakers mieli będą jeszcze szansę zgrać w Bostonie. W czwartej kwarcie niemal udał się comeback, w którym wyglądali bardzo niebezpiecznie.