Wake-Up: Wemby to matematyczny problem. Indy wygrała u C’s

Tak jakby jego sobotnie szachy na Placu Waszyngtona, na Manhattanie, miały być tylko symbolem tego, że zaczyna być problemem matematycznym.

Oto jest koszykarz, który zablokuje 4 głównie-za-dwa rzuty na mecz i trafi 4 rzuty za trzy na mecz. Ludzie, którzy blokują tyle rzutów, nie trafiają aż tylu trójek. Ludzie, którzy trafiają tyle trójek nie blokują tylu rzutów. I jest też dziesięć zbiórek i pięć asyst między jednym a drugim. Miesiąc w miesiąc jest coraz lepszy. Popełnia coraz mniej głupiaśkich błędów. Są po sobie czyste, bezbłędne posiadania – atak, obrona, atak, obrona – przypominające klasę takich graczy jak KG czy Duncan. Ale zaczyna także zdawać sobie sprawę, że jeśli jego skład ma wygrać, to musi oddawać 20-30 rzutów w meczu, być cały czas agresywnym i kondycyjnie lepiej przygotowanym, żeby kończyć mecze – grać całe czwarte kwarty.

Od czasu, gdy Mitch Johnson wysunął z piątki Champagnie – a wstawił do niej Vassella – Jeremy Sochan krył już Brunsona, krył Bridgesa, a ostatniej nocy krył już Anhtony’ego Edwardsa. W niedzielę natomiast Wolves kontynuowali swój ruch z Gobertem na Sochanie i z Wemby’m krytym przez Randle’a. Sochan trafił swoją pierwszą trójkę z lewego rogu i łatwiej tego ująć nie sposób: Spurs potrzebują Sochana trójek, bo nie zawsze mógł będzie grać rolę rolującego, z Wemby’m zapewniającym spacing. W niedzielę nie trafił mocno tej ostatniej na zwycięstwo – na końcu nerwowej akcji Spurs po timeoucie.

Niełatwo jednak tropić regularność tych Wolves. Są bardziej jak koty nie wilki, płochliwi jak sarny, zmieniający kierunki z jakąś fake-magią. W matchupie, w którym Sochan i Jaden McDaniels w listopadzie poszli sobie do gardeł, Wolves w kwadrans pierwszej połowy obrócili mecz aż o +27 punktów, zrobili to swoją obroną, zbiórkami w obronie i fantastyczną grą w transition Donte DiVincenzo, który właśnie się wreszcie rozkręca. Nareszcie Wolves mogą być atrakcyjni – czyli kończyć połowy DiVincenzo na dwójce i McDanielsem na czwórce, w niższym lineupie, bardziej dynamicznym i trójkowym.

Trwa zresztą najlepszy tydzień DiVincenzo w Minnesocie, po tym jak rzucił 22 punkty na 6-10 za trzy w comebacku z Houston i rzucił 26 punkty na 5-10 za trzy w niedzielę z San Antonio. Ostatniej nocy Wolves, przy 105-103, zagrali w crunchtime po timeoucie prostą zasłonę Goberta właśnie na jego off-ball trójkę – którą trafił. Donte to ślicznie hustlujący i trafiający(jeśli!) za trzy combo-guard. Odzyskuje pewność siebie. Nie trafił za trzy na minutę przed końcem, ale natychmiast wrócił się, żeby przeciąć podanie Paula do biegnącego samotnie pod kosz Wemby’ego.

Nets @ Magic 101:102 Thomas 25 – Bitadze 19/11/5
Hawks @ Raptors 136:107 Young 34/10a – Barnes 19/8/5
Pacers @ Celtics 123:114 Haliburton 31/6/7 – Brown 31
Grizzlies @ Thunder 106:130 Bane 22 – Shai G. 35/6/7
Heat @ Rockets 104:100 Herro 27/9a – Sengun 18/18/6
Spurs @ Timberwolves 110:112 Wembanyama 34/8z – DiVincenzo 26

W ostatnich sekundach po jednym wolnym nie trafili właśnie Wembanyama – który mógł dać remis – a po nim DiVincenzo, który zostawił Spurs szansę na zwycięstwo po timeoucie.

Wembanyama rzucił 34 punkty na 13-30 i 4-12 za trzy. Zanim jednak wytarł Edwardsem parkiet w post na końcu meczu – prawy post, prawy łokieć, dunk lewą ręką w ruchu, którego w NBA nie zrobi nikt inny – raczej zmęczony decydował się w czwartej kwarcie na trójki – za mało kombinował, jak kombinował wtedy, gdy Spurs wyizolowali go w pick-n-rollu, zrolował, Gobert zszedł z pomocą i Wembanyama rzucił alley-oop nad obręcz Sochanowi.

To bardzo dobry gracz, tylko lekki.

DiVincenzo rzucił 26, a momentem meczu po stronie Wolves było krótkie inferno na koniec drugiej kwarty, gdy w transition na lewym skrzydle zostawiał piłkę Mike’owi Conley’owi, który trafił za trzy. 12 punktów i 10 zbiórek McDanielsa, 17 i 15 Goberta. Tylko 14 punktów Edwardsa całkiem nieźle krytego przez Sochana, choć nasz człowiek dał się kilka razy łatwo nabrać na zwody.