Wake-Up: Live basketball. 90-letni właściciel C’s się wściekł

Jest osiem minut do końca, pierwszy dzień turnieju, to nie jest nawet sezon, mecz z rodzaju tych niedobrych, ludzie nie trafiają rzutów za trzy na lewo i prawo, daleko i krótko, ale jest osiem minut do końca i ludzie na trybunach stoją i krzyczą i skandują. I wszystko to trwa przez minutę, potem kolejną i następną.

Były selekcjoner piłkarskiej kadry siedzi na przeciwnej trybunie z żoną i myśli co się dzieje. Ja siedzę bez żony na normalnej, dużej trybunie, ale siedzę, oni stoją. Siedzę, bo widzę, nawet gdy siedzę w tej starej hali z bardzo stromą widownią. Ludzie, którzy siedzieli wcześniej obok mnie w pierwszej połowie wzięli do przerwy po cztery-pięć. Więc teraz stoją już tak w samym wejściu, że kursują na zmianę, dwóch ogląda, a jeden biega. Ja myślę sobie, że ci ludzie oszaleli. To mecz towarzyski. Teraz jeden z tych nade mną zaczyna krzyczeć listy miłosne w kierunku tego sędziego, który daje nam wszystkie gwizdki, gwiżdże wszystkie faule rywalowi. Jakoś wygrywamy, bo trafiamy każdy rzut wolny. Gość wyżej praktycznie skanduje o tym jak dobry jest sędzia.

Mistrzowie wygrali, ale grali słabo. My przegraliśmy i graliśmy nieźle.

Trefl miał niemal niezmieniony skład z zeszłego sezonu, z Żanem Tabakiem na ławce w szortach, wyglądającym jak gość, któremu chcesz wywalić bułę, tylko ma siedem stóp, więc spróbuj. My mamy kompletnie nowy skład, zupełnie, w dodatku graliśmy bez amerykańskiego centra, zwolnionego dwa dni wcześniej, bo okazało się że nie ma obu kolan i jednego barku. Kilka godzin przed meczem dowiaduję się, że jest jeden nowy i dziś się wszystko okaże. Kiedy chcę się spytać o nazwisko, moje źródło zalotnie uśmiecha się i umyka między półką z chemią a tą z cukierkami.

Mój kolega z miejsca obok rozchorował się, łaził w deszczu cały tydzień, ale drugi co chodzi przyszedł na drugą połowę posiedzieć obok. Pośmialiśmy się więc z naszego 5’8 ‘Brandona Jenningsa’ typu rozgrywającego. Nie mogłem znieść gościa już po jego pierwszym koźle w meczu. Ten typ mikrych ja-ja rozgrywających – tylko, że podawał, próbował. Więc potem nie mogłem go znieść jeszcze bardziej za to, że podawał ludziom w sznurowadła. Zaraz dwóch rezerwowych-polskich centrów – każdy bardziej drewniany niż drugi – nabiera na jeden fejk, choć pół metra wyżsi, więc teraz go kocham. Ten nowy gość na jedynce miał cały stół rozłożony na koniec ciasnego meczu przed sobą, ale na 90 sekund przed końcem plasnął kozłując obrońcę w twarz, a że był to jego piąty faul, to przegraliśmy pięcioma. Potem poszedłem do domu i obejrzałem Marnie. W niedzielę gramy z Dzikami Warszawa.

Więc to było wczoraj na meczu, wróćmy do programu.

1) W wieku 64 latach zmarł Mitchell Wigginsa, ojciec Andrew Wigginsa, wicemistrz NBA z Houston w 1986 roku. Długo zmagał się z chorobą. Andrew jeździł do niego w trakcie sezonów przez dwa ostatnie lata. Bardzo zależało mu na ojcu.

Today we mourn the passing of former Houston Rockets guard, Mitchell Wiggins. Our sincerest condolences go out to his family and friends. pic.twitter.com/2CPttV6nzR

— Houston Rockets (@HoustonRockets) September 13, 2024