Kajzerek: Jaylen Brown zamyka usta

Jaylen Brown miał dość narzuconej narracji o tym, że nigdy wielką gwiazdą koszykówki nie będzie. Jego samoświadomość nie pozwalała mu tego zaakceptować. W bieżących rozgrywkach skutecznie pozbawia argumentów wszystkich kategoryzujących go jako “overrated”. Boston Celtics są w bardzo istotnym momencie. Mają bowiem wszystko, by regularnie dokładać do swojego bogatego dorobku kolejne tytuły. Dotąd jednak pojawiało się wiele wątpliwości dotyczących zasadności inwestowania czasu i pieniędzy w wychowanka Kalifornii. Miał stworzyć obok Jaysona Tatuma najbardziej śmiercionośny duet w lidze, tymczasem przegrywali kolejne serie i wracali do punktu wyjścia.

Takich wątpliwości nie miał jednak Brad Stevens, gdy w lipcu ubiegłego roku uzgodnił z Brownem 5-letnie przedłużenie jego kontraktu za maksymalne pieniądze, czyli astronomiczne 304 miliony dolarów. Sternik Celtics wiedział, że podejmuje niepopularną decyzję, ale nie był gotowy na to, by z Jaylena już teraz zrezygnować. Poszedł więc w drugą stronę, podejmując przy tym bardzo duże ryzyko. Dla Browna to było jak zastrzyk pewności siebie, bo choć nie notuje najlepszych liczb w swojej karierze, to jego wkład w sukcesy Celtics po obu stronach parkietu widać gołym okiem.

W swoim ósmym sezonie w NBA Brown notuje średnio 23,1 punktu, 3,5 asysty, 5,2 zbiórki i przechwyt trafiając 49,1% z gry oraz 35,8% za trzy. Ma NetRtg na poziomie 9,9 punktów, ale tu nawet nie o liczby chodzi. Może właśnie nigdy nie chodziło. Teraz w grze Jaylena widać przede wszystkim dojrzałość i nie powinniśmy mieć wątpliwości, że w dużej mierze jest ona efektem tych wszystkich niepowodzeń ostatnich lat; tych wszystkich zarzutów kierowanych w jego stronę chętnie i bez refleksji. Gra dla Browna wyraźnie zwolniła. Nauczył się ją kontrolować na wielu poziomach – w set-offense, w transition, czy w sytuacjach dwójkowych. Stał się dla Joe Mazzulli przepustką do stosowania nowych rozwiązań.

Insiderzy Celtics zwracają uwagę, że Brown nauczył się jednej bardzo ważnej rzeczy w kontekście prowadzenia gry, mianowicie kontroli tempa i narzucania własnego rytmu. Jednym z zarzutów kierowanych w jego stronę był m.in. ten dotyczący niezdrowej potrzeby robienia z siebie bohatera. To prowadziło do sytuacji, w której Brown świadomie ignorował lepiej ustawionego kolegę lub w locie modyfikował ustalone wcześniej zagrywki, by stworzyć swego rodzaju element zaskoczenia. Problem polegał na tym, że nie był w takiej grze konsekwentny, stąd cała masa hejtu i wątpliwości.