Flesz: Scottie Barnes mógłby być graczem Warriors

Wszystkie trzy składy, które jeszcze przed świętami zespotowaliśmy “na rozdrożu” cały czas tam są. Wizards liczyć muszą na cud, Chicago został tylko powrót Lonzo Balla, a najciekawsi z nich 22-28 Toronto Raptors rozgrzebywani są w styczniu przez plotki transferowe. W tym tonie pisał na początku tygodnia Bruce Arthur – znakomity kanadyjski felietonista – który Raptors aż zasugerował dotankowanie tego sezonu, przesunięcie OG Anunoby’ego, VanVleeta, a nawet Siakama w najbliższym okienku i przebudowę wokół dobrych picków i Tweetie’ego Barnesa.

Golden State Warriors są 25-24, kameleonem, być może typowym przykładem pomistrzowskiego kaca, drużyny weteranów, która ma “switch” i na wiosnę go znajdzie. Na dziś mam ich minimum w Finale Zachodu. Z drugiej strony nie da się już ukryć, że zdobywanie tytułów i rozwijanie wysoko wybranych drugo- i trzecioroczniaków Warriors nie idzie. Nr 2 Draftu 2020 jest w NBA nadal nie ograny i swój czas spędza pomiędzy ławką Warriors, G-League, rehabilitowaniem kostek, a nadzieją, że centrzy, tacy jak on – czyli chybotliwe mamuty, większe bagleye, koszykarze na pstryk, bo potrzebujący jednak tej jeszcze jednej chwili do namysłu – mają jeszcze w lidze sens. W tym tygodniu Steve Kerr na zimno skonstatował, że minut dla Jamesa Wisemana – gdy są Draymond, Looney, JaMychal Green – może po prostu w dalszej części sezonu brakować. Jonathan Kuminga wypada zdecydowanie lepiej i znajduje minuty, i gdy gra to cały czas rzuca te per-36 dwadzieścia punktów, ale w Warriors roli szuka mu się bardziej defensywnej, więc na pewno z zazdrością patrzy na łatwość Benny’ego Mathurina w Indianie, co by nie powiedzieć na Paolo Banchero w Orlando. W dodatku praktycznie od ponad miesiąca nie gra Andrew Wiggins, więc w drugiej części sezonu i dla naszego Kumingi miejsca w rotacji może brakować.

Ostatniej nocy Warriors pokonali Toronto dopiero na końcu 129:117. Toronto zawsze gra Warriors nieźle, bo Fred VanVleet – 28 punktów, 10 asyst – czuje Stepha – 35 punktów, 11 asyst. Kevon Looney nieoczekiwanie wrócił do piątki, a Raptors ponownie wyszli nisko jak już od miesiąca to robią z Gary’m Trentem w miejscu wszystkich tych kolok-wializmów, którymi grali na centrze. Draymond Green rzucił 5 punktów, miał 7 asyst, 7 zbiórek, zero przoków. Scottie Barnes rzucił 24 punkty, miał 6 zbiórek, 5 asyst, 2 bloki. Scottie Barnes wyglądał jak gracz Golden State Warriors – wyskoczyło, gdy oglądałem ten mecz i przybiegło tutaj, więc spróbujmy się razem przekonać. Perspektywa warriorsocentryczna gwarantuje zresztą kliki niewiele gorsze niż dodawanie wszystkich do Lakers w 2012 roku. O to mniej więcej w tym chodzi. Cały czas o kłopoty bogactwa, ale jednak kłopoty.

Draymond ma swoje prywatne ścieżki na boisku, w koszyczkach, w grze ze Stephem, rzuca krótkie outlet-passy, touch-passy w ataku pozycyjnym do ścinających. Draymond ma swoiste drogi, które cały ten nba’owski tracking dobrze widzi, drogi, które otwarte są dla niego zawsze. Draymond ma pewne osobliwe ścieżki, z których go nie zabierzesz. Scottie Barnes tam był. Draymond ma mnóstwo siły, ma butlerowską pewność weterana, i choć oczy przynajmniej dwóch obrońców w każdej akcji zwrócone są na Stepha, to karuzela wyjść do trójek czy ścięć po zasłonach bez piłki – wszystko kręci się wokół niego. Ciężko jest Draymonda zabrać z meczu, bo Draymond jest bardzo dobry, a system Steve’a Kerra wokół Stepha doskonały. No i Scottie Barnes tam był. Wyskoczyło z ekranu, sprawiło, że oglądałem to już później tylko tunelowo.

Scottie Barnes to point-center, chyba dziś najbardziej intrygujący gracz w moim League Passie – cały czas szukamy blogera, który będzie pisał tylko o nim – i podobnie jak właśnie młody Draymond, trudny do zdefiniowania. Nieco kanciasty, tylko czasem płynący, w bardzo młodym wieku polegający na sile fizycznej i głowie. Pięć asyst ma, gdy tylko wchodzi na parkiet.