Flesz: Lakers, Phoenix, Atlanta, czyli najgorsi w crunchtime

Widzisz, oglądam w tym sezonie każdy crunchtime, nie dlatego, że lubię – a lubię – ale chyba dlatego, że w głębi serca tęsknię za naszą ligą w innym formacie niż obecny.

W teorii oczywiście nie powinno być często w crunchtime drużyn bardzo dobrych, ale kiedy już w nim będą, to powinny być w tych końcówkach dobre, a niedobre drużyny nie. Crunchtime to nie jest żadna tam loteria, tylko można zobaczyć z czego tak naprawdę zrobione są zespoły.

Gdy mecz jest na styku, widać, którzy gracze faktycznie potrafią dominować po atakowanej stronie. Crunchtime rzadko jest w transition, więc można zobaczyć składy w ataku pozycyjnym, czyli tam gdzie z czasem zmierzają playoffowe serie. Można zobaczyć też z jaką łatwością grane są – i czy grane są – zagrywki, albo to, kto ma w obronie opinię słabego ogniwa i jest atakowany – co nie zawsze jest zgodne z prawdą. Niektóre z tych składów wcale nie są dobre w meczowy skauting. Niektórzy z trenerów nie są dobrzy w zagrywki. Niektórzy gracze nie są (już) tak dobrzy, gdy mecz zwolni.

W sezonie regularnym – który wiemy czym jest – i zwłaszcza w jego w pierwszej części, trudno o wartościowe momenty, kiedy można być pewnym, że drużyny faktycznie traktują dany mecz, jak mecz Premier League.

Końcówki bywają oknem, choć nie ma oczywiście, co przesadzać z ich znaczeniem, bo nawet one różnią się przecież od playoffów. Ludzie z przeciwnych drużyn po meczach na środku parkietu rozmawiają ze sobą, żartują z pogody, są bardzo mocno ściskani przez Kyrie’ego Irvinga. playoffach takie rzeczy, jeśli dzieją się, to dopiero po zakończeniu serii.